Ο Άδωνις δεν μασάει (ούτε τα λόγια του)
Ο Άδωνις Γεωργιάδης περιφέρει τον «τσαμπουκά» του από κανάλι σε κανάλι και από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο. Άμα είσαι μάγκας…
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το πώς διαλέγει ένα δημόσιο πρόσωπο να πλοηγηθεί στις συμπληγάδες της δημοσιότητάς του είναι ίσως το βασικό σημείο από το οποίο κρίνεται. Έτσι, άλλοι σιωπούν καρτερικά, άλλοι δεν δίνουν σημασία, άλλοι επιλέγουν να αντικρούσουν μόνο τις πιο σοβαρές αιτιάσεις που τυος απευθύνονται και άλλοι αρπάζονται με το παραμικρό κατεβάζοντας πρόθυμα την αντιπαράθεση στο επίπεδο ενός καυγά πεζοδρομίου και όχι μιας δημόσιας αντιδικίας.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης ξεκάθαρα ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε εκεί: Ίσως είναι η στρατηγική του για το τι εντύπωση πρέπει να περνάει στον κόσμο, ίσως η ιδιοσυγκρασία του «τσαμπουκά» που αναπτύσσεται καμιά φορά στους «αυτοδημιούργητους», ίσως η λάθος αγωγή σε νεαρή ηλικία ή ίσως ακόμη και το ότι ενδεχομένως μεγάλωσε αντιμετωπίζοντας την αντιπάθεια συμμαθητών, συμφοιτητών, συστρατιωτών και συναδέλφων.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας του, εξ αυτού δεν κρίνεται μόνο ο ίδιος αλλά και η κυβέρνηση, της οποίας αποτελεί στέλεχος. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το κατά πόσον είναι δικαιολογημένο να θεωρείται επιτυχημένος στα υπουργικά του καθήκοντα ο κ. Γεωργιάδης. Όμως οι διάλογοι στους οποίους μετέχει δημόσια και οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί, είτε ανταλλάσσοντας ύβρεις με άλλους πανελίστας, όπως η Λιάνα Κανέλλη, είτε διαπληκτιζόμενος με φοιτητές στα αμφιθέατρα, όπως προχθές, καθιστούν ακατάλληλη τη συμμετοχή του σε κυβερνητικό σχήμα που θέλει να λέγεται ευπρεπές.
Για να το πω και διαφορετικά, αναρωτιέμαι, ο άνθρωπος που απαντά σε δημόσιους ψόγους με τον χαρακτηρισμό «κότες» ποιο ήθος κουβαλά και με ποιο ήθος μπολιάζει το έργο του στο υπουργείο. Έχει άδικο ο κ. Γεωργιάδης όταν ξεκατινιάζεται απαντώντας όταν του απευθύνουν π.χ. έναν ακραίο φραστικό τραμπουκισμό; Δίκαιο ή άδικο ο κάτοχος ενός από τα υψηλότερα αξιώματα στη χώρα, δεν γίνεται να πιάνεται μαλλί με μαλλί.
Η αρένα των media είναι ζούγκλα. Όποιος θέλει να εμφανίζεται σε αυτήν συχνά- πυκνά είναι ίσως αναγκασμένος να δαγκώνει κιόλας. Αυτό βέβαια ισχύει για όποιον θέλει να εμφανίζεται σε 2-3 εκπομπές ανά ημέρα. Υπάρχουν και άλλοι υπουργοί που δεν έχουν αυτή τη συνήθεια και είναι λιγότερο εκτεθειμένοι στο να πρέπει να απαντήσουν σε ύβρεις ή «να φανούν κότες» όταν δεν το κάνουν.
Προφανώς ο κ. Γεωργιάδης αξιολογεί τα οφέλη και τις ζημίες από τη συμπεριφορά του και κρίνει ότι το ισοζύγιο είναι θετικό για τον ίδιο και τη δημοφιλία του. Η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια να απολύσει τον κ. Γεωργιάδη και όσους αρέσκονται στη φρασεολογία και την συμπεριφορά του. Φαίνεται όμως ότι δεν έχει καν την δυνατότητα να του ζητήσει να μαζευτεί λιγουλάκι.
Ο Γεωργιάδης είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης ή οι πολιτικές της; θα αναρωτηθεί ο Συριζαίος αναγνώστης. Για εμένα, είναι οι πολιτικές της. Αν ήμουν όμως στη θέση των ψηφοφόρων της ή όσων πιστεύουν ότι η πολιτική είναι πρωτίστως κάτι σοβαρό, θα είχα δεύτερες σκέψεις.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης ξεκάθαρα ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε εκεί: Ίσως είναι η στρατηγική του για το τι εντύπωση πρέπει να περνάει στον κόσμο, ίσως η ιδιοσυγκρασία του «τσαμπουκά» που αναπτύσσεται καμιά φορά στους «αυτοδημιούργητους», ίσως η λάθος αγωγή σε νεαρή ηλικία ή ίσως ακόμη και το ότι ενδεχομένως μεγάλωσε αντιμετωπίζοντας την αντιπάθεια συμμαθητών, συμφοιτητών, συστρατιωτών και συναδέλφων.
Σε κάθε περίπτωση, όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας του, εξ αυτού δεν κρίνεται μόνο ο ίδιος αλλά και η κυβέρνηση, της οποίας αποτελεί στέλεχος. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το κατά πόσον είναι δικαιολογημένο να θεωρείται επιτυχημένος στα υπουργικά του καθήκοντα ο κ. Γεωργιάδης. Όμως οι διάλογοι στους οποίους μετέχει δημόσια και οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί, είτε ανταλλάσσοντας ύβρεις με άλλους πανελίστας, όπως η Λιάνα Κανέλλη, είτε διαπληκτιζόμενος με φοιτητές στα αμφιθέατρα, όπως προχθές, καθιστούν ακατάλληλη τη συμμετοχή του σε κυβερνητικό σχήμα που θέλει να λέγεται ευπρεπές.
Για να το πω και διαφορετικά, αναρωτιέμαι, ο άνθρωπος που απαντά σε δημόσιους ψόγους με τον χαρακτηρισμό «κότες» ποιο ήθος κουβαλά και με ποιο ήθος μπολιάζει το έργο του στο υπουργείο. Έχει άδικο ο κ. Γεωργιάδης όταν ξεκατινιάζεται απαντώντας όταν του απευθύνουν π.χ. έναν ακραίο φραστικό τραμπουκισμό; Δίκαιο ή άδικο ο κάτοχος ενός από τα υψηλότερα αξιώματα στη χώρα, δεν γίνεται να πιάνεται μαλλί με μαλλί.
Η αρένα των media είναι ζούγκλα. Όποιος θέλει να εμφανίζεται σε αυτήν συχνά- πυκνά είναι ίσως αναγκασμένος να δαγκώνει κιόλας. Αυτό βέβαια ισχύει για όποιον θέλει να εμφανίζεται σε 2-3 εκπομπές ανά ημέρα. Υπάρχουν και άλλοι υπουργοί που δεν έχουν αυτή τη συνήθεια και είναι λιγότερο εκτεθειμένοι στο να πρέπει να απαντήσουν σε ύβρεις ή «να φανούν κότες» όταν δεν το κάνουν.
Προφανώς ο κ. Γεωργιάδης αξιολογεί τα οφέλη και τις ζημίες από τη συμπεριφορά του και κρίνει ότι το ισοζύγιο είναι θετικό για τον ίδιο και τη δημοφιλία του. Η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια να απολύσει τον κ. Γεωργιάδη και όσους αρέσκονται στη φρασεολογία και την συμπεριφορά του. Φαίνεται όμως ότι δεν έχει καν την δυνατότητα να του ζητήσει να μαζευτεί λιγουλάκι.
Ο Γεωργιάδης είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης ή οι πολιτικές της; θα αναρωτηθεί ο Συριζαίος αναγνώστης. Για εμένα, είναι οι πολιτικές της. Αν ήμουν όμως στη θέση των ψηφοφόρων της ή όσων πιστεύουν ότι η πολιτική είναι πρωτίστως κάτι σοβαρό, θα είχα δεύτερες σκέψεις.
