Θα εξαφανιστεί εντελώς ο αυθεντικός ΠΑΣΟΚος του ‘80;

Σε όλους αυτούς τους πολιτικούς που έχουν φάει τη σφαλιάρα της πραγματικότητας και έχουν πάει στο σπιτάκι τους πάντα μου προξενεί απορία το με πόσο θράσος δηλώνουν «δικαιωμένοι» και μάλιστα σε κάθε ευκαιρία δημόσιου λόγου.

Τυπικό παράδειγμα ο Γιώργος Παπανδρέου που καμαρώνει αναδρομικά αφού κανένας δεν αποδείχθηκε ικανότερος από αυτό στο να κάνει κάτι διαφορετικό με τα Μνημόνια απ οτο να τα εφαρμόσει.

Οι θριαμβολογίες των αποσυρθέντων μου φαινόταν πάντα εξαιρετικά βαρετές. Είναι ο βασικός λόγος που με αποθαρρύνει στο να διαβάσω το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα το οποίο φαντάζομαι θα είναι μίγμα αριστερίστικου τροτσκιστικού λόγου αναλλοίωτου στο πέρασμα των δεκαετιών και θριαμβολογίας για τα πεπραγμένα της 17Ν- δηλαδή τα δικά του. Αν τελικά το διαβάσω αυτό θα γίνει χάρη στο ότι η περίπτωση να βρει κανείς από μέσα πληροφορίες για το πώς λειτουργούσαν οι τρομοκρατικές οργανώσεις από το 80 έως το 2000 είναι μάλλον περιορισμένες.

Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι ότι ο Κουφοντίνας και ο ΓΑΠ ανήκουν στο ίδιο καζάνι αλλά ότι θεωρώ πληκτικούς αυτούς που απαριθμούν όσα θεωρούν κατορθώματά τους.

Ούτε αυτός όμως ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν φαντάζομαι να τολμήσει να διηγείται μελλοντικά τέτοιες ιστορίες για την εποχή «που ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ», αφού η Προεδρία του συνέπεσε πλήρως με το ναυάγιο του κόμματος που δημιούργησε ο Ανδρέας και χαντάκωσε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Οι παλινωδίες με τους 58, η συμμετοχή στο κολοβό εγχείρημα της ελιάς και οι δημοσκοπήσεις που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ γύρω στο 4% θα έπρεπε να είναι το τέλος της αρχηγικής καριέρας του Βενιζέλου στον οποίο μπορεί να καταλογιστεί ότι διέθετε «μπαγιάτικο προφίλ» σε καιρούς που αλλάζουν παρά για τρανταχτά λάθη πολιτικής τακτικής.

Αναρωτήθηκα αν λόγω της συντριβής του ΠΑΣΟΚ θα χαθεί ο ΠΑΣΟΚος ως είδος. Μιλάω για εκείνους τους τύπους με τα σημαιάκια και το μουστάκι, για εκείνους που πίστευαν ότι ο Ανδρέας θα αλλάξει την Ελλάδα και ίσως τον κόσμο, για εκείνους που καμάρωναν τον Πρωθυπουργό που έσπαγε πιάτα στα μπουζούκια και συνουσιαζόταν κρυφά με χυμώδεις αεροσυνοδούς, για αυτούς που ποτέ δεν χώνεψαν τον Σημίτη γιατί «παραήταν ευρωπαίος» και με αυτούς που διάβαζαν αρειμανίως την Αυριανή. Οι ΠΑΣΟΚοι υπήρξαν είδος για την ελληνική κοινωνία. Ήταν η πρώτη γενιά της μετάβασης προς μια ευρωπαϊκού τύπου κοινωνία και, κουβαλώντας στη μία μασχάλη την αρχοντοχωριατιά του ’50 και του ’60 και την «μαγκιά του Έλληνα» και στην άλλη τα λεφτά από την ΕΟΚ, κάηκε.

Οι πιο κακοί θα πουν ότι οι ΠΑΣΟΚΟΙ του σήμερα δεν είναι άλλοι από τους (όψιμους) συριζαίους που κάθονται στον προθάλαμο της εξουσίας. Θα διαφωνήσω. Έχουν μεν τα χαρακτηριστικά αυτού που ετοιμάζεται να «έρθει στα πράγματα», αλλά δεν είναι φτιαγμένοι από την ίδια λαϊκίστικη στόφα που ανεδείκνυε για βουλευτές προσωπικότητες, όπως ο Βαγγέλης Γιανόπουλος και ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας.

Σόρυ, παιδιά. Τα χρόνια δεν γυρνάνε πίσω.