«Ο Έλληνας στο εξωτερικό… μεγαλουργεί!»
Οι έλληνες τα καταφέρνουμε παντού. Δώσε μας τα μέσα και θα γίνουμε αρχηγοί. Τα καλύτερα μυαλά είμαστε ρε! Οι πιο ικανοί από όλους!
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ένα από τα πιο αντιαισθητικά κλισέ της ελληνικής κοινής γνώμη είναι «ο Έλληνας που στο εξωτερικό μεγαλουργεί». Ξανά και ξανά. Δεν το χορταίνουμε. Δώσε μας έλληνα με μια στοιχειώδη καριέρα στο εξωτερικό και είμαστε πρόθυμοι να δακρύσουμε ακούγοντας τον μύθο της σταχτοπούτας που στο μπράτσο είχε τατουάζ την γαλανόλευκη.
Διότι αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα: Μπορείς και εσύ, κακομοίρη φτωχομπινέ! Αν είχες την υλικοτεχνική υποδομή- που υπάρχει μόνο στο εξωτερικό- θα μπορούσες να διαπρέψεις. Αλλά εδώ, στην ψωροκώσταινα, τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα προφανώς. Μόνο να μακαρίζεις όσους «από μας» πήγαν αλλού και έδειξαν στους κουτόφραγκους τι θα πει ελληνικό μυαλό και ελληνικό δαιμόνιο.
Τα ειδησεογραφικά μέσα πρόθυμα ακολουθούν τον εθνικό καημό και ταΐζουν την κοινή γνώμη με τους μύθους που την ευχαριστούν. Προκειμένου να πιέσουν το σωστό «κουμπί» αναγνωσιμότητας/τηλεθέασης/ακροαματικότητας, προωθούν τις ανάλογες ειδήσεις, ενίοτε βαμμένες κίτρινες. Ας πούμε το δημοσίευμα που διάβαζα πρόσφατα με τίτλο «Έλληνας κατακτά το Χάρβαρντ» είχε ως περιεχόμενο το ότι ένας 18χρονος εισήχθη στο διάσημο πανεπιστήμιο- γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο βέβαια, αλλά πόρρω απέχον από οποιαδήποτε «κατάκτηση».
Από όσο γνωρίζω, η στατιστική δεν μοιάζει να δικαιώνει την αυτό-πεποίθηση ανωτερότητας της φυλής μας, αφού σε κάθε «επιτυχημένο» έλληνα αντιστοιχούν ουκ ολίγοι συντοπίτες που πήγαν στην γη της… επαγγελίας, αλλά δεν κατάφεραν άλλο από το να βιοπαλεύουν στην μαύρη ξενιτιά. Η στατιστική είναι επίσης εναντίον μας και σε ό,τι αφορά τον αριθμό των ανά τον κόσμο επιτυχημένων, ένα πολύ μικρό ποσοστό των οποίων είναι έλληνες. Υποπτεύομαι (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω) ότι το ποσοστό θα μοιάζει περίεργα πολύ με το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού ως μέρος του συνολικού πληθυσμού της γης. Αλλά εγώ είμαι και κακοπροαίρετος.
Τα σκεφτόμουν αυτά με αφορμή τον πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Κώστα Μήτρογλου και τις ειδήσεις που αφορούν το νέο του ξεκίνημα (;) στην Αγγλία. Εδώ το μυστικό δεν φαίνεται να είναι το… DNA αλλά η όρεξη για δουλειά. Ακόμη και αν θεωρήσει κανείς ότι το όπλο της επιτυχίας δεν είναι τόσο… φιλελεύθερης λογικής (τύπου «όποιος δουλέψει, προκόβει»), η συνολική παρουσία Ελλήνων στο εξωτερικό μάλλον δεν αφήνει πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις.
Μου έλεγε φίλος που σπούδασε στην Αγγλία, ότι κατά την θητεία του εκεί, παρατήρησε αρκετά περιστατικά τα οποία δύσκολα μπορείς να πεις ότι κολακεύουν «το ελληνικό αίμα», και ακόμα λιγότερο ότι συνιστούν κάποιου τύπου επιτυχία. Επί παραδείγματι: Οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, έδιναν συνδέσεις με δωρεάν χρόνο ομιλίας. Οι έλληνες φοιτητές ξεπερνούσαν τον χρόνο αυτόν και έκαναν λογαριασμούς 2.500-3.000 λιρών Αγγλίας τους οποίους και δεν πλήρωναν ποτέ, έχοντας καταλάβει ότι το κόστος για να βάλει η εταιρία δικηγόρο και να αναζητήσει τα χρήματα αυτά από κάποιον που διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερο από το ποσό της οφειλής τους.
Το… τιμητικό αποτέλεσμα ήταν οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών να ζητούν από τους έλληνες που ζητούσαν συμβόλαιο τηλεφωνικής γραμμής να καταθέσουν χρήματα ως εγγύηση. Μόνο από Έλληνες- όχι από Τούρκους Άραβες, Κινέζους ή άλλους λαούς που δεν είναι οι ικανότεροι στον κόσμο και που δεν φταίει η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής για το ότι δεν είναι «κορυφή».
Ο μύθος του «στο εξωτερικό ο Έλληνας…» είναι ένας ακόμη τρόπος να μεταθέτουμε την κακή μας κατάσταση σε μια ανώτερη μοίρα από την οποία «άντε να ξεφύγεις».
Και όποιος διαφωνεί, μας ζηλεύει γιατί ως γνωστός έχουμε και «την ομορφότερη χώρα του κόσμου».
Διότι αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα: Μπορείς και εσύ, κακομοίρη φτωχομπινέ! Αν είχες την υλικοτεχνική υποδομή- που υπάρχει μόνο στο εξωτερικό- θα μπορούσες να διαπρέψεις. Αλλά εδώ, στην ψωροκώσταινα, τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα προφανώς. Μόνο να μακαρίζεις όσους «από μας» πήγαν αλλού και έδειξαν στους κουτόφραγκους τι θα πει ελληνικό μυαλό και ελληνικό δαιμόνιο.
Τα ειδησεογραφικά μέσα πρόθυμα ακολουθούν τον εθνικό καημό και ταΐζουν την κοινή γνώμη με τους μύθους που την ευχαριστούν. Προκειμένου να πιέσουν το σωστό «κουμπί» αναγνωσιμότητας/τηλεθέασης/ακροαματικότητας, προωθούν τις ανάλογες ειδήσεις, ενίοτε βαμμένες κίτρινες. Ας πούμε το δημοσίευμα που διάβαζα πρόσφατα με τίτλο «Έλληνας κατακτά το Χάρβαρντ» είχε ως περιεχόμενο το ότι ένας 18χρονος εισήχθη στο διάσημο πανεπιστήμιο- γεγονός διόλου ευκαταφρόνητο βέβαια, αλλά πόρρω απέχον από οποιαδήποτε «κατάκτηση».
Από όσο γνωρίζω, η στατιστική δεν μοιάζει να δικαιώνει την αυτό-πεποίθηση ανωτερότητας της φυλής μας, αφού σε κάθε «επιτυχημένο» έλληνα αντιστοιχούν ουκ ολίγοι συντοπίτες που πήγαν στην γη της… επαγγελίας, αλλά δεν κατάφεραν άλλο από το να βιοπαλεύουν στην μαύρη ξενιτιά. Η στατιστική είναι επίσης εναντίον μας και σε ό,τι αφορά τον αριθμό των ανά τον κόσμο επιτυχημένων, ένα πολύ μικρό ποσοστό των οποίων είναι έλληνες. Υποπτεύομαι (χωρίς να μπορώ να το αποδείξω) ότι το ποσοστό θα μοιάζει περίεργα πολύ με το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού ως μέρος του συνολικού πληθυσμού της γης. Αλλά εγώ είμαι και κακοπροαίρετος.
Τα σκεφτόμουν αυτά με αφορμή τον πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Κώστα Μήτρογλου και τις ειδήσεις που αφορούν το νέο του ξεκίνημα (;) στην Αγγλία. Εδώ το μυστικό δεν φαίνεται να είναι το… DNA αλλά η όρεξη για δουλειά. Ακόμη και αν θεωρήσει κανείς ότι το όπλο της επιτυχίας δεν είναι τόσο… φιλελεύθερης λογικής (τύπου «όποιος δουλέψει, προκόβει»), η συνολική παρουσία Ελλήνων στο εξωτερικό μάλλον δεν αφήνει πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις.
Μου έλεγε φίλος που σπούδασε στην Αγγλία, ότι κατά την θητεία του εκεί, παρατήρησε αρκετά περιστατικά τα οποία δύσκολα μπορείς να πεις ότι κολακεύουν «το ελληνικό αίμα», και ακόμα λιγότερο ότι συνιστούν κάποιου τύπου επιτυχία. Επί παραδείγματι: Οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, έδιναν συνδέσεις με δωρεάν χρόνο ομιλίας. Οι έλληνες φοιτητές ξεπερνούσαν τον χρόνο αυτόν και έκαναν λογαριασμούς 2.500-3.000 λιρών Αγγλίας τους οποίους και δεν πλήρωναν ποτέ, έχοντας καταλάβει ότι το κόστος για να βάλει η εταιρία δικηγόρο και να αναζητήσει τα χρήματα αυτά από κάποιον που διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερο από το ποσό της οφειλής τους.
Το… τιμητικό αποτέλεσμα ήταν οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών να ζητούν από τους έλληνες που ζητούσαν συμβόλαιο τηλεφωνικής γραμμής να καταθέσουν χρήματα ως εγγύηση. Μόνο από Έλληνες- όχι από Τούρκους Άραβες, Κινέζους ή άλλους λαούς που δεν είναι οι ικανότεροι στον κόσμο και που δεν φταίει η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής για το ότι δεν είναι «κορυφή».
Ο μύθος του «στο εξωτερικό ο Έλληνας…» είναι ένας ακόμη τρόπος να μεταθέτουμε την κακή μας κατάσταση σε μια ανώτερη μοίρα από την οποία «άντε να ξεφύγεις».
Και όποιος διαφωνεί, μας ζηλεύει γιατί ως γνωστός έχουμε και «την ομορφότερη χώρα του κόσμου».
