Όλα τα 15χρονα στο τμήμα (για να κοιμόμαστε ήσυχοι)
Κάτι 15χρονα από το Κερατσίνι κλήθηκαν στο τμήμα για μια κατάληψη που έκαναν τον Οκτώβριο. Εκτός από φρικαλέα, αυτή η πρακτική είναι και ανόητη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι ωραίο να ξέρεις ότι το κράτος και οι θεσμοί του λειτουργούν.
Υπάρχει, ας πούμε, μια καταγεγραμμένη παραβατική συμπεριφορά. Ελαφράς μορφής ώστε να μην δικαιολογεί τη σύλληψη, αλλά παραβατική συμπεριφορά. Η αστυνομία τι κάνει; Ζητά από τους φερόμενους ως υπαιτίους παραβάτες να προσέλθουν στο τμήμα για να δώσουν κάποιες πληροφορίες σχετικά την πράξη τους, αλλά και για να μάθει η υπηρεσία κάποια πράγματα για την προσωπικότητά τους: το κατά πόσο οι πολιτικές τους πεποιθήσεις είναι εντός των συνταγματικών ορίων, το αν είχαν συνεργούς ή- ακόμη χειρότερα- ηθικούς αυτουργούς στην πράξη τους.
Με δυο λόγια μια υποδειγματική λειτουργία της αστυνομίας.
Το πρόβλημα ξεκινάει ότι οι "παραβάτες" είναι κάτι 15χρονα και η "παράβαση" αφορά μια σχολική κατάληψη που πραγματοποιήθηκε σε σχολείο στο Κερατσίνι τον περασμένο Οκτώβριο.
Πράγματι, στο αστυνομικό τμήμα Κερατσινίου κλήθηκαν να προσέλθουν «για υπόθεσή τους» μαθητές που είχαν χαρακτηριστεί ως πρωταίτιοι της κατάληψης που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο το φθινόπωρο. Τα ίδια δε τα πιτσιρίκια καταθέτουν ότι οι ερωτήσεις που δέχθηκαν στην αστυνομία είχαν να κάνουν με το ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις των γονιών τους, με το εάν τους συμβούλεψε κάποιος καθηγητής τους ή κάποιο κόμμα να προχωρήσουν στην κατάληψη ενώ τους ζήτησαν να θυμηθούν αν κάποιος ή κάποιοι από τους καθηγητές τους ήταν υπέρ των απεργιών. Κάποιοι από τους γονείς των συγκεκριμένων παιδιών μάλιστα, ανέφεραν ότι κλήθηκαν και οι ίδιοι στο τμήμα με την ειδοποίηση ότι τα παιδιά τους "έχουν μπλέξει".
Η αστυνομία δεν έχει διαψεύσει τα όσα ανέφεραν οι μαθητές, οπότε λίγο ως πολύ αυτά ισχύουν.
Οπότε ανακύπτει το ερώτημα: Είναι η αστυνομία το σώμα που θεσμικά έχει αναλάβει να συνετίζει τους απείθαρχους μαθητές; Στο παρελθόν, κατά την επταετία 1967-1974 αυτή η κατανομή καθηκόντων είχε τις επιτυχίες της στον τομέα της πάταξης αλλά δεν την λες ακριβώς… προοδευτική. Σε όσους θεωρούν φρικαλέα την κλήση 15χρονων από την αστυνομία δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Φαντάζομαι όμως ότι μια κατηγορία πολιτών δεν θα βρίσκει παράλογο το να υπάρχει αστυνόμευση στα σχολεία. Στο κάτω- κάτω “από μικροί δεν ξεκινάνε και οι περισσότεροι εγκληματίες;”
Άρα, που είναι το κακό στο να ξέρουν ότι κάποιος τους παρακολουθεί και ελέγχει τη νομιμότητα των πράξεών τους; Οι κοινωνίες, και άρα και τα μέσα σωφρονισμού που χρησιμοποιούν πρέπει να έχουν αναλογίες με την βαρύτητα των παραπτωμάτων. Γκαι γιατί, θα πει κάποιος. Σε τι ωφελεί αυτή η αναλογία; δεν θα βόλευε να πούμε ότι για όλες τις παραβάσεις ο ένοχος θα χάνει το δεξί του χέρι;
Σίγουρα θα υπήρχε μείωση της μικροπαραβατικότητας μαι που το αντίτιμο για κάποιον που θα έκλεβε ένα πορτοφίολι στο μετρό θα ήταν πολύ μεγάλο. Ο λόγος που η αναλογικότητα είναι σημαντική είναι ότι δημιουργεί συνείδηση δικαίου στην κοινωνία και αυτό είναι ασύγκριτα αποτελεσματικότερος τρόπος από ό,τι η αστυνομική καταστολή για να έχει μια χώρα χαμηλή εγκληματικότητα- που είναι και το ζητούμενο στο μυαλό της "άλλης κατηγορίας πολιτών που λέγαμε".
Το να χρησιμοποιείς τον βασικό σου κατασταλτικό μηχανισμό για να τιθασεύσεις μαθητές είναι πέρα από ανήθικο και εσφαλμένος τρόπος να επιβάλεις την τάξη.
Σα να ουρλιάζεις σε ένα 4χρονο που πάει να φάει άλλη μια καραμέλα, αντί να του εξηγείς ότι δεν γίνετια να τρώει συνεχώς καραμέλες. Στα 2-3 ουρλιαχτά, θα ξέρει πια 1. πως μοιάζει ο μεγάλος σου θυμός και θα τον φοβάται και 2. πως η καραμέλα είναι η διέξοδός του από τα ουρλιαχτά που άκουσε και θα ακούσει.
Υπάρχει, ας πούμε, μια καταγεγραμμένη παραβατική συμπεριφορά. Ελαφράς μορφής ώστε να μην δικαιολογεί τη σύλληψη, αλλά παραβατική συμπεριφορά. Η αστυνομία τι κάνει; Ζητά από τους φερόμενους ως υπαιτίους παραβάτες να προσέλθουν στο τμήμα για να δώσουν κάποιες πληροφορίες σχετικά την πράξη τους, αλλά και για να μάθει η υπηρεσία κάποια πράγματα για την προσωπικότητά τους: το κατά πόσο οι πολιτικές τους πεποιθήσεις είναι εντός των συνταγματικών ορίων, το αν είχαν συνεργούς ή- ακόμη χειρότερα- ηθικούς αυτουργούς στην πράξη τους.
Με δυο λόγια μια υποδειγματική λειτουργία της αστυνομίας.
Το πρόβλημα ξεκινάει ότι οι "παραβάτες" είναι κάτι 15χρονα και η "παράβαση" αφορά μια σχολική κατάληψη που πραγματοποιήθηκε σε σχολείο στο Κερατσίνι τον περασμένο Οκτώβριο.
Πράγματι, στο αστυνομικό τμήμα Κερατσινίου κλήθηκαν να προσέλθουν «για υπόθεσή τους» μαθητές που είχαν χαρακτηριστεί ως πρωταίτιοι της κατάληψης που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο το φθινόπωρο. Τα ίδια δε τα πιτσιρίκια καταθέτουν ότι οι ερωτήσεις που δέχθηκαν στην αστυνομία είχαν να κάνουν με το ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις των γονιών τους, με το εάν τους συμβούλεψε κάποιος καθηγητής τους ή κάποιο κόμμα να προχωρήσουν στην κατάληψη ενώ τους ζήτησαν να θυμηθούν αν κάποιος ή κάποιοι από τους καθηγητές τους ήταν υπέρ των απεργιών. Κάποιοι από τους γονείς των συγκεκριμένων παιδιών μάλιστα, ανέφεραν ότι κλήθηκαν και οι ίδιοι στο τμήμα με την ειδοποίηση ότι τα παιδιά τους "έχουν μπλέξει".
Η αστυνομία δεν έχει διαψεύσει τα όσα ανέφεραν οι μαθητές, οπότε λίγο ως πολύ αυτά ισχύουν.
Οπότε ανακύπτει το ερώτημα: Είναι η αστυνομία το σώμα που θεσμικά έχει αναλάβει να συνετίζει τους απείθαρχους μαθητές; Στο παρελθόν, κατά την επταετία 1967-1974 αυτή η κατανομή καθηκόντων είχε τις επιτυχίες της στον τομέα της πάταξης αλλά δεν την λες ακριβώς… προοδευτική. Σε όσους θεωρούν φρικαλέα την κλήση 15χρονων από την αστυνομία δεν έχω κάτι άλλο να πω.
Φαντάζομαι όμως ότι μια κατηγορία πολιτών δεν θα βρίσκει παράλογο το να υπάρχει αστυνόμευση στα σχολεία. Στο κάτω- κάτω “από μικροί δεν ξεκινάνε και οι περισσότεροι εγκληματίες;”
Άρα, που είναι το κακό στο να ξέρουν ότι κάποιος τους παρακολουθεί και ελέγχει τη νομιμότητα των πράξεών τους; Οι κοινωνίες, και άρα και τα μέσα σωφρονισμού που χρησιμοποιούν πρέπει να έχουν αναλογίες με την βαρύτητα των παραπτωμάτων. Γκαι γιατί, θα πει κάποιος. Σε τι ωφελεί αυτή η αναλογία; δεν θα βόλευε να πούμε ότι για όλες τις παραβάσεις ο ένοχος θα χάνει το δεξί του χέρι;
Σίγουρα θα υπήρχε μείωση της μικροπαραβατικότητας μαι που το αντίτιμο για κάποιον που θα έκλεβε ένα πορτοφίολι στο μετρό θα ήταν πολύ μεγάλο. Ο λόγος που η αναλογικότητα είναι σημαντική είναι ότι δημιουργεί συνείδηση δικαίου στην κοινωνία και αυτό είναι ασύγκριτα αποτελεσματικότερος τρόπος από ό,τι η αστυνομική καταστολή για να έχει μια χώρα χαμηλή εγκληματικότητα- που είναι και το ζητούμενο στο μυαλό της "άλλης κατηγορίας πολιτών που λέγαμε".
Το να χρησιμοποιείς τον βασικό σου κατασταλτικό μηχανισμό για να τιθασεύσεις μαθητές είναι πέρα από ανήθικο και εσφαλμένος τρόπος να επιβάλεις την τάξη.
Σα να ουρλιάζεις σε ένα 4χρονο που πάει να φάει άλλη μια καραμέλα, αντί να του εξηγείς ότι δεν γίνετια να τρώει συνεχώς καραμέλες. Στα 2-3 ουρλιαχτά, θα ξέρει πια 1. πως μοιάζει ο μεγάλος σου θυμός και θα τον φοβάται και 2. πως η καραμέλα είναι η διέξοδός του από τα ουρλιαχτά που άκουσε και θα ακούσει.
