Το Φαρμακονήσι το έφτιαξαν οι Βρυξέλλες
Το Φαρμακονήσι είναι από τις περιπτώσεις- απόρροια του τσάτρα-πάτρα τρόπου με τον οποίο χειρίζονται τις άβολες καταστάσεις οι Βρυξέλλες και άρα και η Αθήνα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ως γνωστόν ορισμένα πράγματα λέγονται και δεν γίνονται και ορισμένα πράγματα γίνονται και δεν λέγονται. Είναι σχεδόν κοινό μυστικό πως τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια σύνορα της χώρας το κλίμα είναι πολεμικό. Ατύπως, οι συνοριοφύλακες έχουν αρμοδιότητες τύπου “licence to kill”. Αυτό γίνεται αντιληπτό μια στο τόσο, όταν τα αποτελέσματα της αντιπαράθεσης των σωμάτων αυτών με λαθρομετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν στη χώρα ή με λαθρεμπόρους που από τα βουνά της Ηπείρου θέλουν να περάσουν το παράνομο εμπόρευμά τους, γίνονται μέρος του κοινού αστυνομικού δελτίου.
Είναι οι σπάνιες αυτές περιπτώσεις που κάποιος βοσκός ανακαλύπτει ένα πτώμα και το λέει σε κάποιο κανάλι και όχι στην αστυνομία. Η κοινή γνώμη θορυβείται ανυπόκριτα αφού αγνοεί την έκταση του ακήρυχτου πολέμου που λαμβάνει χώρα στις περισσότερες άκρες της Ελλάδας.
Διαχρονικά μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι δεν έχει καταφέρει να κάνει την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση μέρος του προβλήματος. Και παρότι φυσικά το πρόβλημα είναι πρόβλημα της ΕΕ και δευτερευόντως της Ελλάδας (ούτε το ένα δέκατο των ανθρώπων που εισέρχονται στα ελληνικά σύνορα δεν έχουν σκοπό την παραμονή στη φτωχή μας χώρα) υπάρχει λόγος που οι ευρωπαίοι αποφεύγουν να λύσουν τη σπαζοκεφαλιά που λέγεται «φύλαξη ευρωπαϊκών συνόρων»: Απαιτείται τόση επιχειρησιακή ενεργοποίηση που με τις σημερινές πολιτικές συνθήκες αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
Δεν γνωρίζουν οι Έλληνες διπλωμάτες ότι είναι «μαλακό υπογάστριο» αυτό το σημείο στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους; Ασφαλώς και το γνωρίζουν. Απλώς τελικά επιλέγουν να το χρησιμοποιήσουν ως χαρτί συμβιβασμού για άλλα «πιο επείγοντα». Έτσι, με τα χρόνια, αυτό που από ό,τι καταλαβαίνω έχει επιτευχθεί δεν είναι ένα ευρωπαϊκό σχέδιο αλλά η παροχή προς την Αθήνα μιας σειράς κονδυλίων που περισσότερο θυμίζουν αποζημίωση για μια «εθνική ψυχική οδύνη» παρά υλοποιούν στα σοβαρά σχεδιασμούς.
Ο θάνατος των ανθρώπων στο Φαρμακονήσι ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις που κέρδισαν δημοσιότητα και που είναι απόρροια του τσάτρα-πάτρα τρόπου με τον οποίο χειρίζονται τις άβολες καταστάσεις οι Βρυξέλλες και συνεπώς και η Αθήνα.
Η ελληνική προεδρεία οφείλει να θέσει το θέμα «ευρωπαϊκά σύνορα» σοβαρά και υπεύθυνα. Όχι για να πάρουμε παραπάνω χρήματα ή για να γλιτώσουμε από τον συνωστισμό των παράνομων μεταναστών, αλλά για να σώσουμε τις ψυχές που πεθαίνουν στην πόρτα μας. Αν αυτό δεν είναι η ευρωπαϊκή πολιτική μιας «Ευρώπης των Λαών», αναρωτιέμαι ποια θα μπορούσε να είναι.
Είναι οι σπάνιες αυτές περιπτώσεις που κάποιος βοσκός ανακαλύπτει ένα πτώμα και το λέει σε κάποιο κανάλι και όχι στην αστυνομία. Η κοινή γνώμη θορυβείται ανυπόκριτα αφού αγνοεί την έκταση του ακήρυχτου πολέμου που λαμβάνει χώρα στις περισσότερες άκρες της Ελλάδας.
Διαχρονικά μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι δεν έχει καταφέρει να κάνει την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση μέρος του προβλήματος. Και παρότι φυσικά το πρόβλημα είναι πρόβλημα της ΕΕ και δευτερευόντως της Ελλάδας (ούτε το ένα δέκατο των ανθρώπων που εισέρχονται στα ελληνικά σύνορα δεν έχουν σκοπό την παραμονή στη φτωχή μας χώρα) υπάρχει λόγος που οι ευρωπαίοι αποφεύγουν να λύσουν τη σπαζοκεφαλιά που λέγεται «φύλαξη ευρωπαϊκών συνόρων»: Απαιτείται τόση επιχειρησιακή ενεργοποίηση που με τις σημερινές πολιτικές συνθήκες αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.
Δεν γνωρίζουν οι Έλληνες διπλωμάτες ότι είναι «μαλακό υπογάστριο» αυτό το σημείο στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους; Ασφαλώς και το γνωρίζουν. Απλώς τελικά επιλέγουν να το χρησιμοποιήσουν ως χαρτί συμβιβασμού για άλλα «πιο επείγοντα». Έτσι, με τα χρόνια, αυτό που από ό,τι καταλαβαίνω έχει επιτευχθεί δεν είναι ένα ευρωπαϊκό σχέδιο αλλά η παροχή προς την Αθήνα μιας σειράς κονδυλίων που περισσότερο θυμίζουν αποζημίωση για μια «εθνική ψυχική οδύνη» παρά υλοποιούν στα σοβαρά σχεδιασμούς.
Ο θάνατος των ανθρώπων στο Φαρμακονήσι ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις που κέρδισαν δημοσιότητα και που είναι απόρροια του τσάτρα-πάτρα τρόπου με τον οποίο χειρίζονται τις άβολες καταστάσεις οι Βρυξέλλες και συνεπώς και η Αθήνα.
Η ελληνική προεδρεία οφείλει να θέσει το θέμα «ευρωπαϊκά σύνορα» σοβαρά και υπεύθυνα. Όχι για να πάρουμε παραπάνω χρήματα ή για να γλιτώσουμε από τον συνωστισμό των παράνομων μεταναστών, αλλά για να σώσουμε τις ψυχές που πεθαίνουν στην πόρτα μας. Αν αυτό δεν είναι η ευρωπαϊκή πολιτική μιας «Ευρώπης των Λαών», αναρωτιέμαι ποια θα μπορούσε να είναι.
