γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Τις μέρες αυτές βρέθηκα για φαγητό και σε ένα σπίτι αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα των «μαμάδων/ γιαγιάδων». Οι οικοδεσπότες είναι γύρω στα 65, είναι εξαιρετικά καλλιεργημένοι και έχουν ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό. Το γεύμα περιλάμβανε παστίτσιο και μια λιτή ιταλική σαλάτα- “caprese” για τους λάτρεις της λεπτομέρειας.
Εκείνο ωστόσο που με εντυπωσίασε ήταν η ποσότητα. Ήταν απλώς κανονική! Τα πιάτα δεν ξεχείλιζαν, δεν υπήρχαν δύο ή τρία κρέατα, ένα πιάτο ζυμαρικών και δύο ή τρία συνοδευτικά. Κανένας από τους καλεσμένους δεν είχε φέρει «και μια σπανακόπιτα» ενώ ο χώρος μας δεν περιορίστηκε δραματικά από τις δύο- τρεις τεράστιες γαβάθες με ημιεξωτική σαλάτα.
Οι μερίδες ήταν «μερίδες εστιατορίου» και ήταν ιδανικές για να χορτάσεις χωρίς να νιώθεις δυσάρεστα. Η όλη προσέγγιση του φιλοξενώ κάποιον με αυτόν τον τρόπο μου φάνηκε εξαιρετική. Δεν μπόρεσα να μην επαινέσω το μέτρο της οικοδέσποινας στην κόρη της και φίλη μου. «Επιτέλους μια κανονική ποσότητα φαγητού σε ελληνικό σπίτι!», είπα. «Έτσι, που δεν αισθάνεσαι υποχρεωμένος να φας τα πάντα ή έστω λίγο από όλα και ούτε σου λείπει και τίποτα». «Μην το πεις αυτό στη μαμά μου! Θα βάλει τα κλάματα από τη στεναχώρια», με προειδοποίησε εκείνη. «Μέχρι την τελευταία στιγμή μας έλεγε πόσο λάθος υπολόγισε και ότι το φαγητό δεν ήταν αρκετό για τόσα άτομα!».
Η εντύπωσή μου γκρεμίστηκε. Ίσως οι άνθρωποι να μην μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της λογικής, σκέφτηκα.
Λίγες ημέρες μετά είχαμε στο δικό μου σπίτι προσκαλέσει φίλους για να φάμε. Ξέραμε από πριν το δείπνο, ότι η ποσότητα φαγητού που σχεδιάσαμε να φτιάξουμε ήταν περίπου 20% περισσότερη από όση χρειαζόταν για να παραφάμε εμείς και οι καλεσμένοι μας. Αφού το διαπιστώσαμε αυτό την ώρα των σχεδίων είπαμε να κόψουμε κάτι. Όμως μετά αρχίσαμε: Και αν τελικά έρθει και ο Γιάννης με τη Μάγδα που είχαν πει ότι δεν μπορούν; Θυμάσαι τότε που είχαμε φωνάξει το Μάνο και τη Νάντια και πεινάγαμε τόσο που δεν είχαν φτάσει τα μακαρόνια; Και αν κάποιος δεν τρώει χοιρινό; Μα γιατί να μην τρώει χοιρινό; Μουσουλμάνος είναι; Μωρέ ναι, αν όμως…;
Κάπως έτσι κατέληξα πάλι να γεμίζω ένα ολόκληρο ψυγείο με τάπερ, ανίκανος να ξεφύγω από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας ή το κατοχικό σύνδρομο της γιαγιάς μου ή δεν ξέρω τι άλλο. Και εκεί, προσπαθώντας να ισορροπήσω μια γαβάθα σαλάτα πάνω σε ένα πυρέξ καλυμμένο με αλουμινόχαρτο, κατάλαβα την αλήθεια.
Αν βρεις ελληνικό σπίτι που να μην υπερβάλει στο φαγητό του «τραπεζώματος», έχεις κάνει λάθος και δεν είσαι σε ελληνικό σπίτι.
Και, στο κάτω- κάτω, στο δικό μου το σπίτι θα πουν ότι δεν έφτασε το φαγητό; Εγώ θα αρχίσω την επανάσταση;
