Άσε, κυρ Σόρρο μου- δεν τα θέλουμε τα λεφτά σου

 Το θέμα της φιλανθρωπίας είναι λίγο περίεργο. Εγώ ιδεολογικά δεν είμαι υπέρ.

Παλιότερα, ως πιο οργισμένος και πιο νέος, θεωρούσα τις φιλανθρωπίες ως "την βαλβίδα ατμού της κοινωνικής αναταραχής". Εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής τάξης μοιράζουν σε φτωχούς κάτι ψίχουλα από τα κέρδη τους. Έτσι, οι ίδιοι νιώθουν καλύτερα και- το βασικότερο- εκτονώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια η οποία θα μπορούσε να καταλήξει σε ανατροπή του καθεστώτος.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι το σενάριο αυτό, σαν βγαλμένο κατευθείαν από αριστερίστικη μπροσούρα, λειτουργεί μόνο θεωρητικά. Το (δίκαιο) νόημα είναι «δεν θέλουμε φιλανθρωπία, θέλουμε δικαιοσύνη». Πρακτικά όμως μεσολαβούν ια σειρά από δεδομένα.
Το βασικότερο είναι ότι κανείς δεν φαίνεται να έχει την πρόθεση να ανατρέψει τίποτα. Αλλά και να την είχε, το ότι κάποιος κάπου πήρε ένα καλάθι με τρόφιμο ως δώρο από κάποιον ευκατάστατο δεν θα μπορούσε να σταματήσει τους  αποφασισμένους ανατροπείς.

Από την πλευρά των “φιλανθρώπων” (χαρακτηρισμός που φαντάζομαι ότι αντιτίθεται στο «μισανθρώπων») το κίνητρο μπορεί να είναι όντως αφελώς ειλικρινές ή μπορεί και να σχετίζεται με φορολογικούς λόγους ή το πιθανότερο να εμπίπτει στην κατηγορία της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης που δεν είναι άλλο από ένα κοινωνικά αμπαλαρισμένο μάρκετινγκ.

Η κίνηση του Τζωρτζ Σόρρος να προσφέρει πετρέλαιο θέρμανσης στα σχολεία Αθήνας και Θεσσαλονίκης, αλλά και η απόφαση αρμοδίων στη Νάουσα να ζητήσουν και για τα δικά τους σχολεία καύσιμο, εικάζω ότι εμπίπτει κάπου ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη κατηγορία.

Όσον αφορά την πλευρά του «ευεργετούμενου», όσο υψηλό ταξικό ή εθνικό φρόνημα και να έχει κανείς δεν μπορώ να κατανοήσω τι είναι αυτό που τον σπρώχνει  να αρνηθεί την προσφορά της θυγατρικής του μεγαλοεπενδυτή. Αναφέρομαι σε κάποιους γονείς από τη Νάουσα που απέρριψαν την προσφορά λέγοντας κάτι τέτοια: «Είμαστε βέβαιοι ότι από αυτή την 'ευεργεσία' ο κ. Σόρος αναμένει ανταλλάγματα και δεν θέλουμε τα σχολεία των παιδιών μας να μπουν σ' αυτό το παιχνίδι».

Με μια πρόχειρη δική μου εκτίμηση, το να γίνει αποδεκτή η πρόταση Σόρρος δεν θα ανατρέψει τις κοινωνικές διεκδικήσεις ούτε θα μειώσει την υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίζει το ίδιο τους πόρους για τη θέρμανση των σχολείων. Επίσης, δύσκολα μπορώ να φανταστώ τον Σόρρος ή κάποιον από τους διαχειριστές της εταιρίας του να σκάνε μύτη στη Νάουσα και να κοιτάζουν με νόημα τους γονείς των παιδιών που απόλαυσαν τη ζέστη από το δωρισμένο πετρέλαιο.

Η «αντίσταση» είναι καλή όταν έχει νόημα. Όταν δηλαδή από αυτήν βγαίνει κάτι. Αλλιώς γίνεται για το Facebook.