Η κίνηση των 58 και το μποτιλιάρισμα του ΠΑΣΟΚ
Η κίνηση των 58 είναι μια προσπάθεια να βρεθεί σωσίβιο για το ΠΑΣΟΚ και ανάχωμα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτόν τον λόγο το σπρώχνουν τόσο απροκάλυπτα τα ΜΜΕ.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Λίγα πράγματα θυμάμαι να έχουν απασχολήσει τόσο πολύ τα μίντια και τόσο λίγο τον κόσμο, όσο η «κίνηση των 58». Αυτή η θλιβερή απόπειρα να ξαναδημιουργηθεί ΠΑΣΟΚ από το τίποτα είναι πολύ χτυπητή για να περάσει απαρατήρητη.
Τα μέσα ενημέρωσης σερβίρουν από χθες πληροφορίες για «ενδιαφέρον από αρκετές πλευρές για το νέο εγχείρημα», ενώ εδώ κια κανένα μήνα το έχουν βάλει με το ζόρι στις δημοσκοπήσεις. Τι είναι όμως η κίνηση των 58; Στα χαρτιά είναι μια προσπάθεια για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς. Στην ουσία είναι άλλο ένα σχέδιο για να μην απορροφηθεί εκλογικά το ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ και μια στέγη που στην Ιπποκράτους φιλοδοξούν ότι θα επανδρώσει μαζί τους η ΔΗΜΑΡ που πολύ την φλερτάρουν και αυτή δεν τους κάθεται.
Κορωνίδα, το κλασικό λάθος της αυτάρεσκης ηγεσίας Βενιζέλου- η εμφάνισή του αρχηγού στην «πρεμιέρα» της κίνησης, ώστε να είναι σίγουροι όλοι ότι πρόκειται για απλό παρακλάδι του ΠΑΣΟΚ ή/και των πρώην υπουργών του και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσει τίποτα νέο από εκεί.
Και από τον έναν ηγέτη στον... άλλον: Ο θάνατος του Νέλσον Μαντέλα δημιούργησε αμηχανία σε αρκετούς από τους ισχυρούς ηγέτες του πλανήτη. Αφενός δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν μια προσωπικότητα τέτοιου μεγέθους και θα έπρεπε να δώσουν το παρόν. Αφετέρου όμως η επικαιρότητα γύρω από τη ζωή και το έργο του τους έφερε αντιμέτωπους με το πώς διαχειρίζονται οι ίδιοι τις αξίες του αφρικανού πολιτικού. Και η σύγκριση είναι καταστροφική.
Το 4χρονο πιτσιρίκι ενός φίλου είδε μια φωτογραφία του Μαντέλα και με ρώτησε ποιος είναι αυτός. Αναγκαστικά έπρεπε να κόψω τα διάφορα φρου φρου που μου ήρθε να βάλω στην απάντηση και να κρατήσω την ουσία με απλά λόγια: «ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να μην έχει σημασία το τι χρώμα είμαστε» είπα και κατάλαβα πόσο αυτονόητο και κεφαλαιώδες είναι αυτό που έκανε ο ηγέτης της Νότιας Αφρικής.
Αυτά για εμάς τους έξω. Όπως διάβαζα τις τελευταίες ημέρες δεν ήταν λίγοι- κυρίως από το εσωτερικό της χώρας του- αυτοί που του καταλογίζουν αυταρχικότητα και απολυταρχισμό. Έτσι νομίζω ότι συμβαίνει πάντα (και) με τις μεγάλες προσωπικότητες. Έχουν δύο όψεις. Η μία εκτός συνόρων που σχετίζεται με την αποφασιστικότητα για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και η άλλη εντός συνόρων όπου επιβάλλονται οι θυσίες, που δεν είναι μόνο οικονομικές, όπου η γνώμη που έχουν οι άνθρωποι είναι σαφώς χειρότερη.
Η περίπτωση Μαντέλα ήταν μια ιστορική ανάγκη. Η εξέλιξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδήγησε στην ισοτιμία και τους μαύρους της Νότιας Αφρικής και ο Μαντέλα εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο αυτή την εξέλιξη με τέτοια πραότητα που δικαίως χαρακτηρίστηκε "Γκάντι της εποχής μας".
Τα μέσα ενημέρωσης σερβίρουν από χθες πληροφορίες για «ενδιαφέρον από αρκετές πλευρές για το νέο εγχείρημα», ενώ εδώ κια κανένα μήνα το έχουν βάλει με το ζόρι στις δημοσκοπήσεις. Τι είναι όμως η κίνηση των 58; Στα χαρτιά είναι μια προσπάθεια για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς. Στην ουσία είναι άλλο ένα σχέδιο για να μην απορροφηθεί εκλογικά το ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ και μια στέγη που στην Ιπποκράτους φιλοδοξούν ότι θα επανδρώσει μαζί τους η ΔΗΜΑΡ που πολύ την φλερτάρουν και αυτή δεν τους κάθεται.
Κορωνίδα, το κλασικό λάθος της αυτάρεσκης ηγεσίας Βενιζέλου- η εμφάνισή του αρχηγού στην «πρεμιέρα» της κίνησης, ώστε να είναι σίγουροι όλοι ότι πρόκειται για απλό παρακλάδι του ΠΑΣΟΚ ή/και των πρώην υπουργών του και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσει τίποτα νέο από εκεί.
Και από τον έναν ηγέτη στον... άλλον: Ο θάνατος του Νέλσον Μαντέλα δημιούργησε αμηχανία σε αρκετούς από τους ισχυρούς ηγέτες του πλανήτη. Αφενός δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν μια προσωπικότητα τέτοιου μεγέθους και θα έπρεπε να δώσουν το παρόν. Αφετέρου όμως η επικαιρότητα γύρω από τη ζωή και το έργο του τους έφερε αντιμέτωπους με το πώς διαχειρίζονται οι ίδιοι τις αξίες του αφρικανού πολιτικού. Και η σύγκριση είναι καταστροφική.
Το 4χρονο πιτσιρίκι ενός φίλου είδε μια φωτογραφία του Μαντέλα και με ρώτησε ποιος είναι αυτός. Αναγκαστικά έπρεπε να κόψω τα διάφορα φρου φρου που μου ήρθε να βάλω στην απάντηση και να κρατήσω την ουσία με απλά λόγια: «ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να μην έχει σημασία το τι χρώμα είμαστε» είπα και κατάλαβα πόσο αυτονόητο και κεφαλαιώδες είναι αυτό που έκανε ο ηγέτης της Νότιας Αφρικής.
Αυτά για εμάς τους έξω. Όπως διάβαζα τις τελευταίες ημέρες δεν ήταν λίγοι- κυρίως από το εσωτερικό της χώρας του- αυτοί που του καταλογίζουν αυταρχικότητα και απολυταρχισμό. Έτσι νομίζω ότι συμβαίνει πάντα (και) με τις μεγάλες προσωπικότητες. Έχουν δύο όψεις. Η μία εκτός συνόρων που σχετίζεται με την αποφασιστικότητα για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και η άλλη εντός συνόρων όπου επιβάλλονται οι θυσίες, που δεν είναι μόνο οικονομικές, όπου η γνώμη που έχουν οι άνθρωποι είναι σαφώς χειρότερη.
Η περίπτωση Μαντέλα ήταν μια ιστορική ανάγκη. Η εξέλιξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οδήγησε στην ισοτιμία και τους μαύρους της Νότιας Αφρικής και ο Μαντέλα εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο αυτή την εξέλιξη με τέτοια πραότητα που δικαίως χαρακτηρίστηκε "Γκάντι της εποχής μας".
