Πώς κατάφερα να ευχαριστιέμαι τα Χριστούγεννα

Λόγω αθεΐας, αντιδραστικότητας και εν γένει χαρακτήρα είμαι εναντίον του εορτασμού των θρησκευτικών εορτών. Δεν τις γιορτάζω και στη γιορτή μου δέχομαι τα χρόνια πολλά κυρίως γιατί βαριέμαι να εξηγώ το θρησκευτικό μου «δόγμα» σε κάθε καλοπροαίρετο φίλο και γνωστό που παίρνει τηλέφωνο εκείνη την ημέρα.

Το φυσιολογικό θα ήταν να ισχύει το ίδιο για τα Χριστούγεννα. Εδώ που τα λέμε ίσχυε. Ως φοιτητής δεν έκανα τίποτα διαφορετικό τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Ή μάλλον έκαναν: δυσφορούσα όταν η μάνα μου με ρωτούσε «θα φάμε με τον παππού και τη γιαγιά τα Χριστούγεννα ε;».

Μετά ένας κοντινός μου φίλος έκανε ένα πιτσιρίκι και είδα το θέμα αλλιώς. Όπως συμβαίνει και με τις απόκριες, και το Πάσχα- για να μη σου πω και με τις ονομαστικές γιορτές- τα Χριστούγεννα δεν είναι ανάγκη να βιώνονται ως χριστιανική μέθεξη. Είναι μια πρώτης τάξεως αφορμή για γιορτή και για τζέρτζελο και είναι μιζέρια να τα αποφεύγεις γκρινιάζοντας και θωρακίζοντας το ιδεολογικό σου προφίλ.

Τώρα πια είμαι ζηλωτής των Χριστουγέννων! Στολίζω κάθε χρόνο ένα τεράστιο δέντρο- όσο μεγαλύτερο επιτρέπει το ταβάνι μου, οργανώνω πάρτι στολισμού, βγάζω φωτάκια στο μπαλκόνι, ακούω Frank Sinatra και κάτι gospels του Elvis που έχω βρει, κάνω δώρα και εύχομαι «καλά Χριστούγεννα». Στο τσακ είμαι για τις φιλανθρωπίες (αστειεύομαι).

Μου αρέσουν τα φωτάκια στους δρόμους και στις βιτρίνες. Μου αρέσουν τα αναμμένα τζάκια και οι σαββατιάκες πρωινές βόλτες για χάζεμα των νέων εκδόσεων. Μου αρέσουν οι χριστουγεννιάτικες ταινίες και κάθε χρόνο βλέπω απαραιτήτως μια φορά τη Μελωδία της Ευτυχίας, αυτό το αγνά ανόητο και προβλέψιμο μιούζικαλ για το οποίο με σαρκάζουν φίλοι και γνωστοί.

Θυμάμαι πριν από χρόνια μια φίλη έκανε πάρτι στολισμού και μου είχε ζητήσει βοήθεια για το ποια τραγούδια πρέπει να έχει το cd που θα άκουγε με τους φίλους της όση ώρα θα στόλιζαν το δέντρο. Κατέληξα σε κομμάτια από την Αλίκη στο Ναυτικό, και το «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι. Αυτό κατά τη γνώμη μου όμως είναι τα Χριστούγεννα: Μια αφελής χαζομάρα, που αν έχεις συνείδηση της ουσίας της μπορείς να τη ζήσεις χωρίς τύψεις.