Αυτονόητη η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης

Όσο και αν οι πιο προοδευτικοί στεναχωριούνται, η αλήθεια είναι ότι το πότε μια κοινωνία θα αλλάξει κάποια από τα στερεότυπά της είναι κυρίως θέμα ωρίμανσης των συνθηκών. Πιθανότατα να έχει απλώς να κάνει με το πέρασμα ικανοποιητικού χρονικού διαστήματος από την εποχή που τα στερεότυπα αυτά δημιουργήθηκαν, πιθανότατα οι λόγοι να αφορούν τις κοινωνικές δυναμικές τις οποίες καταγράφουν συχνά- πυκνά οι ιστορικοί κοινωνιολόγοι. Ίσως ισχύουν και τα δύο.

Όταν στις αρχές του 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να καταργήσει την προίκα και να εισαγάγει τον πολιτικό γάμο, η ελληνική κοινωνία βούηξε, ακόμη και αν το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο δεν είχε ανανεωθεί από το 1911 και το Σύναγμα του Βενιζέλου.

Στη δεκαετία του 1950 και δευτερευόντως σε εκείνη του 1960, η ελληνική οικογένεια έγινε πιο συντηρητική. Τα δέκα περίπου χρόνια πολέμου (Αλβανία, αντίσταση, εμφύλιος) είχαν εξουθενώσει τις οικογένειες που «αγκάλιασαν» τον μέχρι πρότινος στρατιώτη, αναβάθμισαν τον ρόλο του σε προστάτη των θηλυκών μελών της οικογένειας και έσφιξαν τους δεσμούς και τον συντηρητισμό τους. Οι εποχές που η παρθενία ήταν ακριβή και μια καλή προίκα απαραίτητη ήρθαν και δεν πέρασαν.

Χρειάστηκαν 20-30 χρόνια κοινωνικών εξελίξεων σε όλο το δυτικό κόσμο για να μπορέσουν κάποιες στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις να γίνουν αποδεκτές μόνο με το «βουητό» που λέγαμε και όχι με διαδηλώσεις υπέρ ορθόδοξου μονολιθισμού και «τιμής».

Όπως λοιπόν τότε είχαν καθυστερήσει οι αλλαγές αυτές που έδιναν ουσιαστική υπόσταση στην υπόθεση «ισότητα», έτσι και τώρα οι αλλαγές που αφορούν την ισότιμη μεταχείριση ομοφυλοφίλων είναι ήδη πολύ αργοπορημένες. Η αυτονόητη επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια επικαιροποιεί την στάση της ελληνικής πολιτείας έναντι θεμάτων που αλλού έχουν λυθεί από δεκαετίες.

Η εκκλησία, με επικεφαλής του «αγώνα» ανεγκέφαλους λειτουργούς της ήδη έχει αρχίσει τις απειλές περί αφορισμού, δημόσιου λιθοβολισμού και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, όσων είναι υπέρ της επέκτασης του συμφώνου. Όσοι διαφωνούν με αυτή τη στάση, όσοι θεωρούν αυτονόητο το δικαίωμα καθενός να αυτοπροσδιορίζεται, έχουν καθήκον να φωνάξουν τη γνώμη τους.

Όχι για να είναι «προοδευτικοί», αλλά για να έχουν και οι ίδιοι το δικαίωμα να είναι ό,τι θέλουν χωρίς δερβέναγες και ιδεοληπτικές σκλαβιές.