Ο Μαρξ, η επανάσταση και ο Νέντ Σταρκ
Η μαρξιστική ανάλυση στο Game of Thrones, που επιχείρησε το μέλος του τμήματος πολιτισμού του ΚΚΕ, μόνο ως φάρσα μπορεί να ερμηνευθεί.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων, μόνο ως μία από τις μεγαλύτερες τρολιές των τελευταίων μηνών μπορώ να αντιμετωπίσω την «παρουσίαση» της σειράς Game of Thrones από τον Ριζοσπάστη και το μέλος του τμήματος πολιτισμού της ΚΕ του Κόμματος, Γιώργο Μηλιώνη. Ποιο όμως ήταν το πραγματικό κίνητρο του συντάκτη; Ευχαριστήθηκε τη σειρά και με μια επίφαση μαρξιστικής ανάλυσης προσπαθεί να δικαιολογήσει ότι αφήνεται να βυθιστεί στα θέλγητρα της καπιταλιστικής τηλεόρασης ή πραγματικά θεωρεί πως οι αναγνώστες του ριζοσπάστη θέλουν αλλά δυσκολεύονται να καταλάβουν τις κοινωνικές δυναμικές που περιέχονται στη σειρά και αναλαμβάνει να τις εξηγήσει;
Ξεχωρίζω κάποια αποσπάσματα του ριζοσπαστικού Game of Thrones που με κέρδισαν.
Τα σχόλια στις αγκύλες είναι δικά μου.
«[Το game of Thrones] είναι επόμενο να προκαλέσει συζητήσεις, μέγα τμήμα των οποίων, όμως, αρκείται στο να κατατάξει τη σειρά στο «ράφι» των «φανταστικών» ιστοριών.
Το Game of Thrones, ωστόσο, με μια διαφορετική «ανάγνωση» μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων, λέει ο συντάκτης του κειμένου και επιχειρεί να εντοπίσει στη σειρά το κοινωνικό βάθος που την κάνει από «περιττό θέαμα», χρήσιμη σοσιαλιστική γνώση. Δεν θέλω να αποπάρω τον Περισσό για το… άνοιγμά του, αλλά πιστεύω πως η πληροφορία για το τι ήταν ή δεν ήταν η φεουδαρχία θα ήταν ασφαλέστερο να φτάνει στις μάζες μέσα από την παρουσίαση συγγραμμάτων ιστορίας και όχι των περιπετειών του κακού Τζόφρυ Λάνκαστερ ή του καλού Νεντ Σταρκ».
(...)«Στη σειρά συμπυκνώνεται μια ολόκληρη εποχή σοβαρότατων αλλαγών μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα, οι οποίες με τη σειρά τους επρόκειτο να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη εκείνων των υλικών όρων που θα οδηγούσαν αργότερα στην ανατροπή της φεουδαρχίας και στην αντικατάστασή της από ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, τον καπιταλιστικό». [η... "ιστορική" αλήθεια που περιγράφεται εδώ ξεπερνά κάθε σχόλιο]
(...)«Απόκληροι και εγκληματίες, άνθρωποι που δεν μετείχαν στην παραγωγική διαδικασία απάρτιζαν τη Νυχτερινή Φρουρά, όπως ονομαζόταν η φρουρά του τείχους, έτοιμοι να πεθάνουν στο άγριο κρύο προκειμένου να υπερασπιστούν τον πολιτισμό.
Ομως, η φρουρά δεν απαρτιζόταν μόνο από αυτούς. Στη σειρά, ο Τζον Σνόου μπαίνει στη Νυχτερινή Φρουρά, αν και είναι αριστοκρατικής καταγωγής, αλλά νόθος, πράγμα που σημαίνει πως δεν είχε νόμιμα δικαιώματα στην κληρονομιά του οίκου του φεουδάρχη πατέρα του». [Μου θυμίζει περίληψη από εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό που μας ενημερώνει για το τι έχει γίνει και για το τι θα γίνει].
«Ο τηλεθεατής μπορεί να διακρίνει αυτήν την ανάπτυξη των υλικών προϋποθέσεων σε κάθε οίκο, αν παρατηρήσει πρώτα απ' όλα προσεκτικά τα σφυρηλατημένα όπλα. Η φράση «σπαθί από βαλυριανό ατσάλι», που επανέρχεται συχνά στη σειρά, είναι σαφής ένδειξη του επιπέδου ανάπτυξης μιας ορισμένης δεξιότητας στην κατεργασία του σιδήρου, που προφανώς δεν περιοριζόταν μόνο στα σπαθιά» [ούτε ο συγγραφέας μπορούσε να φανταστεί ότι το «σπαθί από βαλυριανό ατσάλι» θα έβρισκε τέτοια ιδεολογική καταξίωση!]
(…) «Η σοβαρότερη όμως ένδειξη του βαθμού ανάπτυξης και ωρίμανσης του φεουδαρχικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού - που εγκυμονεί το πέρασμα σε άλλο σχηματισμό - είναι το ολοένα και περισσότερο πύκνωμα των ανταλλαγών με χρήμα. Για να γίνει κάτι τέτοιο, σε εκείνους τους αιώνες [σ.σ. θυμίζω ότι πρόκειται για σειρά που υπάρχουν νεκραναστάσεις, ενώ ο σοβαρότερος εχθρός είναι κάτι τύποι “απέθαντοι”], οι προϋποθέσεις ήταν από τη μια αύξηση του πληθυσμού και η ολοένα και περισσότερο γειτνίασή του, άρα και η αύξηση των αναγκών που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν με απλή ανταλλαγή προϊόντων που παράγει ο καθένας «μόνος» του και μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του με προϊόντα που παράγει ο «άλλος». Οι ανάγκες αυτές με τη σειρά τους οδήγησαν στην ολόπλευρη ανάπτυξη της παραγωγής και στη δημιουργία αγοράς».
(…) «Η θέση της γυναίκας: Οι γυναίκες κατέχουν πρωτεύουσα θέση στο Game of Thrones. Από τις πόρνες - το γυναικείο κορμί ως εμπόρευμα - ως τις αρχόντισσες, από τις μικρές κόρες του άρχοντα Νεντ Σταρκ ως την εκθαμβωτική Ντενέρις Ταργκέριεν, κι αυτές με τη σειρά τους - αν δεν μείνει η ματιά στα τηλεοπτικά «κορμιά» και στο «σεξ» - αποτυπώνουν τις μεταβατικές φάσεις του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού». [Εδώ θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον κ. Μηλιώνη γιατί παρά το ότι κορμιά που κάνουν σεξ μπαίνουν μπροστά του, αυτός αταλάντευτος παρακολουθεί τις αλλαγές στους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς. Δεν είναι και λίγο...].
(…)«Πώς «τελειώνει» το Game of Thrones; Αναφέρεται πως ο συγγραφέας του έργου, Τζ. Μάρτιν, δεν έχει καταλήξει ακόμα στο πώς τελειώνει το έργο του, τη συγγραφή του οποίου ξεκίνησε το 1996. Ανεξάρτητα από τη λύση που θα δώσει ο συγγραφέας, η απάντηση έγκειται στο ότι η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας δείχνει το τέλος της σειράς: Ένας συγκεκριμένος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός θα αντικατασταθεί από έναν ανώτερο. Η μόνη δε μέθοδος για να αναγνωστεί αυτή η απάντηση είναι ο ιστορικός υλισμός». [Σε αυτό το τελευταίο "με τη μόνη μέθοδο που είναι ο ιστορικός υλισμός", εγώ θα ήθελα λίγη παραπάνω ανάλυση. Αλλά εγώ δεν τα παίρνω και εύκολα].
Ξεχωρίζω κάποια αποσπάσματα του ριζοσπαστικού Game of Thrones που με κέρδισαν.
Τα σχόλια στις αγκύλες είναι δικά μου.
«[Το game of Thrones] είναι επόμενο να προκαλέσει συζητήσεις, μέγα τμήμα των οποίων, όμως, αρκείται στο να κατατάξει τη σειρά στο «ράφι» των «φανταστικών» ιστοριών.
Το Game of Thrones, ωστόσο, με μια διαφορετική «ανάγνωση» μπορεί να οδηγήσει στην απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων, λέει ο συντάκτης του κειμένου και επιχειρεί να εντοπίσει στη σειρά το κοινωνικό βάθος που την κάνει από «περιττό θέαμα», χρήσιμη σοσιαλιστική γνώση. Δεν θέλω να αποπάρω τον Περισσό για το… άνοιγμά του, αλλά πιστεύω πως η πληροφορία για το τι ήταν ή δεν ήταν η φεουδαρχία θα ήταν ασφαλέστερο να φτάνει στις μάζες μέσα από την παρουσίαση συγγραμμάτων ιστορίας και όχι των περιπετειών του κακού Τζόφρυ Λάνκαστερ ή του καλού Νεντ Σταρκ».
(...)«Στη σειρά συμπυκνώνεται μια ολόκληρη εποχή σοβαρότατων αλλαγών μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα, οι οποίες με τη σειρά τους επρόκειτο να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη εκείνων των υλικών όρων που θα οδηγούσαν αργότερα στην ανατροπή της φεουδαρχίας και στην αντικατάστασή της από ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, τον καπιταλιστικό». [η... "ιστορική" αλήθεια που περιγράφεται εδώ ξεπερνά κάθε σχόλιο]
(...)«Απόκληροι και εγκληματίες, άνθρωποι που δεν μετείχαν στην παραγωγική διαδικασία απάρτιζαν τη Νυχτερινή Φρουρά, όπως ονομαζόταν η φρουρά του τείχους, έτοιμοι να πεθάνουν στο άγριο κρύο προκειμένου να υπερασπιστούν τον πολιτισμό.
Ομως, η φρουρά δεν απαρτιζόταν μόνο από αυτούς. Στη σειρά, ο Τζον Σνόου μπαίνει στη Νυχτερινή Φρουρά, αν και είναι αριστοκρατικής καταγωγής, αλλά νόθος, πράγμα που σημαίνει πως δεν είχε νόμιμα δικαιώματα στην κληρονομιά του οίκου του φεουδάρχη πατέρα του». [Μου θυμίζει περίληψη από εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό που μας ενημερώνει για το τι έχει γίνει και για το τι θα γίνει].
«Ο τηλεθεατής μπορεί να διακρίνει αυτήν την ανάπτυξη των υλικών προϋποθέσεων σε κάθε οίκο, αν παρατηρήσει πρώτα απ' όλα προσεκτικά τα σφυρηλατημένα όπλα. Η φράση «σπαθί από βαλυριανό ατσάλι», που επανέρχεται συχνά στη σειρά, είναι σαφής ένδειξη του επιπέδου ανάπτυξης μιας ορισμένης δεξιότητας στην κατεργασία του σιδήρου, που προφανώς δεν περιοριζόταν μόνο στα σπαθιά» [ούτε ο συγγραφέας μπορούσε να φανταστεί ότι το «σπαθί από βαλυριανό ατσάλι» θα έβρισκε τέτοια ιδεολογική καταξίωση!]
(…) «Η σοβαρότερη όμως ένδειξη του βαθμού ανάπτυξης και ωρίμανσης του φεουδαρχικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού - που εγκυμονεί το πέρασμα σε άλλο σχηματισμό - είναι το ολοένα και περισσότερο πύκνωμα των ανταλλαγών με χρήμα. Για να γίνει κάτι τέτοιο, σε εκείνους τους αιώνες [σ.σ. θυμίζω ότι πρόκειται για σειρά που υπάρχουν νεκραναστάσεις, ενώ ο σοβαρότερος εχθρός είναι κάτι τύποι “απέθαντοι”], οι προϋποθέσεις ήταν από τη μια αύξηση του πληθυσμού και η ολοένα και περισσότερο γειτνίασή του, άρα και η αύξηση των αναγκών που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν με απλή ανταλλαγή προϊόντων που παράγει ο καθένας «μόνος» του και μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του με προϊόντα που παράγει ο «άλλος». Οι ανάγκες αυτές με τη σειρά τους οδήγησαν στην ολόπλευρη ανάπτυξη της παραγωγής και στη δημιουργία αγοράς».
(…) «Η θέση της γυναίκας: Οι γυναίκες κατέχουν πρωτεύουσα θέση στο Game of Thrones. Από τις πόρνες - το γυναικείο κορμί ως εμπόρευμα - ως τις αρχόντισσες, από τις μικρές κόρες του άρχοντα Νεντ Σταρκ ως την εκθαμβωτική Ντενέρις Ταργκέριεν, κι αυτές με τη σειρά τους - αν δεν μείνει η ματιά στα τηλεοπτικά «κορμιά» και στο «σεξ» - αποτυπώνουν τις μεταβατικές φάσεις του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού». [Εδώ θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον κ. Μηλιώνη γιατί παρά το ότι κορμιά που κάνουν σεξ μπαίνουν μπροστά του, αυτός αταλάντευτος παρακολουθεί τις αλλαγές στους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς. Δεν είναι και λίγο...].
(…)«Πώς «τελειώνει» το Game of Thrones; Αναφέρεται πως ο συγγραφέας του έργου, Τζ. Μάρτιν, δεν έχει καταλήξει ακόμα στο πώς τελειώνει το έργο του, τη συγγραφή του οποίου ξεκίνησε το 1996. Ανεξάρτητα από τη λύση που θα δώσει ο συγγραφέας, η απάντηση έγκειται στο ότι η ίδια η εξέλιξη της κοινωνίας δείχνει το τέλος της σειράς: Ένας συγκεκριμένος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός θα αντικατασταθεί από έναν ανώτερο. Η μόνη δε μέθοδος για να αναγνωστεί αυτή η απάντηση είναι ο ιστορικός υλισμός». [Σε αυτό το τελευταίο "με τη μόνη μέθοδο που είναι ο ιστορικός υλισμός", εγώ θα ήθελα λίγη παραπάνω ανάλυση. Αλλά εγώ δεν τα παίρνω και εύκολα].
