Εμείς διώξαμε τη χούντα- ο Βουτσάς την ήθελε
Μια φωτογραφία του Κώστα Βουτσά να τσουγκρίζει ένα πασχαλινό αυγό με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο ξύπνησε μνήμες... υποκρισίας στον Ιοβόλο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Στο γυμνάσιο είχα μια φιλόλογο. Συντηρητική γυναίκα- αυτό που θα λέγαμε μια αξιοπρεπής δεξιά χωρίς πάθη και χωρίς ακρότητες. Κάπου εκεί κοντά στη γιορτή του Πολυτεχνείου μας το είχε πει σχεδόν από μέσα της, σα να μονολογούσε: «100 άτομα ήτα μέσα στο Πολυτεχνείο. Σήμερα η μισή Ελλάδα λέει πως ήταν μέσα».
Δεν ήταν ενοχλημένη από την ίδια τη σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο μια ολόκληρη κοινωνία έκανε την κωλοτούμπα της και βρέθηκε στις επάλξεις του- εκ των υστέρων- δίκαιου αγώνα.
Θυμάμαι πιτσιρικάς, όταν άρχισα λίγο να αποκτώ την αίσθηση του χρόνου, απορούσα. Μα πως πέρασαν 7 χρόνια πριν να διώξουμε τη Χούντα; Έβλεπα την κατηγορηματικότητα με την οποία οι πάντες απέρριπταν την δικτατορία και ήμουν σίγουρος ότι οι άνθρωποι υπέφεραν από την καταπίεση του Παπαδόπουλου και των ομοίων του. Άρα πως ήταν δυνατόν να μας πήρε τόσο χρόνο για να τους διώξουμε;
«Ε, φοβόταν ο κόσμος. Δεν ήταν εύκολο, μη νομίζεις…» μου απαντούσαν οι γονείς. Μεγαλώνοντας διάβασα αρκετά για την εποχή, και ζώντας την ελληνική κοινωνία σχημάτισα μια λίγο διαφορετική άποψη. Ο φόβος δεν ήταν το σημαντικό αντικίνητρο για σοβαρή αντιστασιακή δράση. Και με το «σοβαρή» εννοώ αντίσταση με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Τέτοια αντίσταση δεν υπήρξε γιατί ο κόσμος λίγο νοιαζόταν αν ήταν ανοικτή η Βουλή ή όχι. Ναι, φίλε αναγνώστη. Λυπάμαι αν σε σοκάρω, αλλά τα δημοκρατικά αισθήματα του λαού μας- ένα κλισέ με τα οποίο γαλουχηθήκαμε- την κρίσιμη στιγμή αποδείχθηκαν μπαλαφάρα ολκής.
Στην καθημερινότητα των πολλών σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε. Όσες σχετικά ήπιες απαγορεύσεις επιβλήθηκαν δεν ήταν περισσότερες από όσες το «κράτος της δεξιάς» είχε επιβάλει τις προηγούμενες δεκαετίες και γινόντουσαν δεκτές με μικρή ή καθόλου δυσφορία. Το κόλπο ήταν ότι δεν αφορούσαν τους πολλούς. Και μολονότι οι δικτάτορες ήταν σε γενικές γραμμές αντιπαθείς στην κοινή γνώμη, αυτή πολύ απείχε από το να τους αντιστέκεται. Επώδυνο αλλά χρήσιμο είναι μάλιστα να θυμόμαστε ότι την εποχή που η χούντα άρχισε να χαρίζει τα αγροτικά χρέη, στην επαρχία ήταν μάλλον δημοφιλής παρά οτιδήποτε άλλο.
Μια φωτογραφία του Κώστα Βουτσά να τσουγκρίζει ένα πασχαλινό αυγό με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και κυρίως το τι γράφτηκε για αυτήν μου έφερε στο μυαλό όλα τα παραπάνω. Την εποχή της μεγάλης δόξας του ελληνικού κινηματογράφου όλοι ήθελαν να φωτογραφίζονται με τους εγχώριους σταρ. Και πρέπει να ήσουν ο Παναγούλης για να σου πιάσει την κουβέντα ο Παπαδόπουλος και εσύ να του κάνεις μούτρα. Ο ένας στα 10 εκατομμύρια. Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία.
Με προθυμία περισσή κόσμος έπεσε να φάει τον Βουτσά. Η δίψα της κοινής γνώμης για αίμα έχει νικήσει το «από μια φωτογραφία θα σχηματίσουμε άποψη ;».
«Μηδενική ανοχή σε όποιον χαριεντιζόταν με τη Χούντα» είναι το σύνθημα και δεν μας νοιάζει τι πραγματικά συνέβαινε σε εκείνη τη φωτογραφία ή πως φερόταν ο κόσμος εκείνη την εποχή. Στο πρόσωπο του «φιλοχουντικού» Βουτσά είναι ευκαιρία να λάμψει το δικό μας δημοκρατικό αίσθημα. Γιατί εμάς δεν μας έχει δει κανείς να τσουγκρίζουμε αυγό με κανέναν δικτάτορα έτσι;
Τι; Ο Βουτσάς δεν είναι φιλοχουντικός αλλά αριστερός; Ποιος τα λέει αυτά; Εγώ ξέρω ότι είδα τη φωτογραφία. Και μη μου πεις ότι δεν είδα καλά. Δεν είμαι τυχαίος εγώ. Κόντεψε να με χτυπήσει η Πύλη του Πολυτεχνείου εμένα. Στο τσακ τη γλίτωσα.
Δεν ήταν ενοχλημένη από την ίδια τη σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο μια ολόκληρη κοινωνία έκανε την κωλοτούμπα της και βρέθηκε στις επάλξεις του- εκ των υστέρων- δίκαιου αγώνα.
Θυμάμαι πιτσιρικάς, όταν άρχισα λίγο να αποκτώ την αίσθηση του χρόνου, απορούσα. Μα πως πέρασαν 7 χρόνια πριν να διώξουμε τη Χούντα; Έβλεπα την κατηγορηματικότητα με την οποία οι πάντες απέρριπταν την δικτατορία και ήμουν σίγουρος ότι οι άνθρωποι υπέφεραν από την καταπίεση του Παπαδόπουλου και των ομοίων του. Άρα πως ήταν δυνατόν να μας πήρε τόσο χρόνο για να τους διώξουμε;
«Ε, φοβόταν ο κόσμος. Δεν ήταν εύκολο, μη νομίζεις…» μου απαντούσαν οι γονείς. Μεγαλώνοντας διάβασα αρκετά για την εποχή, και ζώντας την ελληνική κοινωνία σχημάτισα μια λίγο διαφορετική άποψη. Ο φόβος δεν ήταν το σημαντικό αντικίνητρο για σοβαρή αντιστασιακή δράση. Και με το «σοβαρή» εννοώ αντίσταση με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Τέτοια αντίσταση δεν υπήρξε γιατί ο κόσμος λίγο νοιαζόταν αν ήταν ανοικτή η Βουλή ή όχι. Ναι, φίλε αναγνώστη. Λυπάμαι αν σε σοκάρω, αλλά τα δημοκρατικά αισθήματα του λαού μας- ένα κλισέ με τα οποίο γαλουχηθήκαμε- την κρίσιμη στιγμή αποδείχθηκαν μπαλαφάρα ολκής.
Στην καθημερινότητα των πολλών σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε. Όσες σχετικά ήπιες απαγορεύσεις επιβλήθηκαν δεν ήταν περισσότερες από όσες το «κράτος της δεξιάς» είχε επιβάλει τις προηγούμενες δεκαετίες και γινόντουσαν δεκτές με μικρή ή καθόλου δυσφορία. Το κόλπο ήταν ότι δεν αφορούσαν τους πολλούς. Και μολονότι οι δικτάτορες ήταν σε γενικές γραμμές αντιπαθείς στην κοινή γνώμη, αυτή πολύ απείχε από το να τους αντιστέκεται. Επώδυνο αλλά χρήσιμο είναι μάλιστα να θυμόμαστε ότι την εποχή που η χούντα άρχισε να χαρίζει τα αγροτικά χρέη, στην επαρχία ήταν μάλλον δημοφιλής παρά οτιδήποτε άλλο.
Μια φωτογραφία του Κώστα Βουτσά να τσουγκρίζει ένα πασχαλινό αυγό με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και κυρίως το τι γράφτηκε για αυτήν μου έφερε στο μυαλό όλα τα παραπάνω. Την εποχή της μεγάλης δόξας του ελληνικού κινηματογράφου όλοι ήθελαν να φωτογραφίζονται με τους εγχώριους σταρ. Και πρέπει να ήσουν ο Παναγούλης για να σου πιάσει την κουβέντα ο Παπαδόπουλος και εσύ να του κάνεις μούτρα. Ο ένας στα 10 εκατομμύρια. Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία.
Με προθυμία περισσή κόσμος έπεσε να φάει τον Βουτσά. Η δίψα της κοινής γνώμης για αίμα έχει νικήσει το «από μια φωτογραφία θα σχηματίσουμε άποψη ;».
«Μηδενική ανοχή σε όποιον χαριεντιζόταν με τη Χούντα» είναι το σύνθημα και δεν μας νοιάζει τι πραγματικά συνέβαινε σε εκείνη τη φωτογραφία ή πως φερόταν ο κόσμος εκείνη την εποχή. Στο πρόσωπο του «φιλοχουντικού» Βουτσά είναι ευκαιρία να λάμψει το δικό μας δημοκρατικό αίσθημα. Γιατί εμάς δεν μας έχει δει κανείς να τσουγκρίζουμε αυγό με κανέναν δικτάτορα έτσι;
Τι; Ο Βουτσάς δεν είναι φιλοχουντικός αλλά αριστερός; Ποιος τα λέει αυτά; Εγώ ξέρω ότι είδα τη φωτογραφία. Και μη μου πεις ότι δεν είδα καλά. Δεν είμαι τυχαίος εγώ. Κόντεψε να με χτυπήσει η Πύλη του Πολυτεχνείου εμένα. Στο τσακ τη γλίτωσα.
