Πως ένα σκίτσο μπορεί να σε κάνει "ΚΚΕ"
Και να! Ο σεξισμός ξεπηδά από τα σκίτσα του Δημήτρης Χαντζόπουλου! Ξεχειλίζει! Ευτυχώς που βρέθηκαν κάποιοι από την Αυγή και τον έβαλα στη θέση του τον ξεπουλημένο!
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Πόσοι μπούφοι χρειάζεται για να στηριχθεί η εξουσία; Άπειροι είναι η απάντηση. Παρά το ποσοτικό στοιχείο που θέτει η παράφραση του γνωστού ανεκδότου, το τραγικό στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα δεν είναι στον μεγάλο αριθμό των απαιτούμενων μπούφων, αλλά στο ότι η ιδεολογική τους προέλευση δεν φαίνεται να παίζει ρόλο.
Η επίθεση της Αυγής στον γελοιογράφο των Νέων, Δημήτρη Χαντζόπουλο με αφορμή το σκίτσο του για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Ραχήλ Μακρή είναι ένα τέτοιο δείγμα.
Δεν γνωρίζω τον άνθρωπο προσωπικά και δεν πιστεύω ότι και να τον γνώριζα θα άλλαζε κάτι, αφού σπάνια το επαγγελματικό ήθος χτίζεται από τα ίδια υλικά με αυτά των προσωπικών συναναστροφών.
Γνωρίζω όμως και παρακολουθώ τη δουλειά του. Εδώ και αρκετά χρόνια είναι ο καλύτερος στο είδος του με εξόχως πολιτικό χιούμορ και μοιρασμένες τις αιχμές του προς τις διάφορες παρατάξεις. Τέλος πάντων και καλός γελοιογράφος να μην ήταν, το θέμα δεν είναι ο Χαντζόπουλος, είναι οι Συριζαίοι που ακόμη δεν έγιναν εξουσία και σπεύδουν να επιδείξουν την μηδενική ανοχή των αυταρχικών καθεστώτων στην σάτιρα.
Βέβαια στην περίπτωσή τους η μηδενική ανοχή δεν εκφράζεται με «απαγορεύεται», αλλά έχει ως πρόφαση την υπεράσπιση «ανώτερων ιδανικών», όπως η αντιμετώπιση του υποτιθέμενου σεξισμού.
Μου φαίνεται αδιανόητο και υποκριτικό ο χώρος των ψηφοφόρων του ΣύΡιζα που στο μυαλό μου τουλάχιστον αποτελείται από κατ’ εξοχήν θαυμαστές της σάτιρας και μάλιστα της ανατρεπτικής σάτιρας να ανέχεται το όργανο του κόμματος, την Αυγή, να μιλά τη γλώσσα του βαθέως ΚΚΕ και να λέει τέτοια:
«Δεν είναι το μίσος απέναντι σε όποιον αντιστέκεται στο Μνημόνιο που εξευτέλισε τον Χαντζόπουλο, ο καλλιτέχνης δικαιούται και να φανατίζεται και να μισεί. Εκείνο που ντρόπιασε εφ' όρου ζωής τον έμπειρο σκιτσογράφο ήταν η υιοθέτηση των δοξασιών και των προλήψεων του συρμού, ότι δηλαδή οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα, που κανοναρχούνται από τις γενετήσιες ορμές τους, που δεν μπορούν να λάβουν σοβαρές αποφάσεις, γιατί οι ορμόνες θολώνουν την κρίση τους. Στριπτιτζούδες, για να μη πω τίποτα βαρύτερο, είναι όλες τους και καλά θα κάνουν να περιμένουν ξαπλωμένες στο κρεβάτι, μέχρι να έρθει το νταβραντισμένο αρσενικό να τις γονιμοποιήσει, να αποχτήσουνε κι αυτές οι κακομοίρες λόγο ύπαρξης.
»Εκείνο που έκανε τέλειο τον εξευτελισμό του Χαντζόπολου ήταν ότι το σκίτσο του ταυτίστηκε με το κεντρικό μήνυμα που εξέπεμπε εκείνη την ημέρα το καθεστώς. Η εντολή ήταν σαφής: Επιτεθείτε στην Κωσταντοπούλου, την Μακρή και την Τζάκρη, αξιοποιώντας το γεγονός ότι είναι νέες γυναίκες, εξοντώστε τις ενοχλητικές με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Το αφεντικό διέταξε και ο Χαντζόπουλος εκτέλεσε και μάλιστα μετά χαράς. Κρίμα.».
Και όλα αυτά για το πώς πρέπει να μην μπαίνουν περιορισμοί στη σάτιρα και την πολιτική έκφραση; Η ανοχή που δικαιώνει πάντα τους προοδευτικούς; Οι αυταρχικότητες που δεν έχουν χώρο στις σύγχρονες κοινωνίες; Ή μήπως «περιορισμός» είναι μόνο το να απειλείσαι με φυλακή; Επειδή δηλαδή η κ. Κωνσταντοπούλου υπερασπίστηκε τους απεργούς της ΕΡΤ απαγορεύεται να σατιριστεί ο μπουφόνικος τρόπος που χρησιμοποίησε; Υπάρχει σάτιρα που δεν προέρχεται από «πληρωμένους πράκτορες του εχθρού» ή να διαβάζουμε μόνο Αυγή, αδέλφια;
Τα ΝΕΑ δηλαδή είναι άψογα; Όχι. Πέρα από τις πρόσφατες αήθειες υπερβολές, αηδιασμένος είχα δει το καλοκαίρι δισέλιδο σαλόνι(!) για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και για το ότι «υπερασπίζεται κατηγορούμενο για βιασμούς». Ούτε η Αυριανή του ΄80! Αλλά από εκεί ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω: μια αστική εφημερίδα που λίγους δισταγμούς θα έχει να δημοσιεύσει καφρίλες.
Ομολογώ ότι από τη σύγχρονη αριστερά περίμενα άλλη προσέγγιση. Ίσως γιατί υπολόγιζα χωρίς την… εξουσία.
Η επίθεση της Αυγής στον γελοιογράφο των Νέων, Δημήτρη Χαντζόπουλο με αφορμή το σκίτσο του για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Ραχήλ Μακρή είναι ένα τέτοιο δείγμα.
Δεν γνωρίζω τον άνθρωπο προσωπικά και δεν πιστεύω ότι και να τον γνώριζα θα άλλαζε κάτι, αφού σπάνια το επαγγελματικό ήθος χτίζεται από τα ίδια υλικά με αυτά των προσωπικών συναναστροφών.
Γνωρίζω όμως και παρακολουθώ τη δουλειά του. Εδώ και αρκετά χρόνια είναι ο καλύτερος στο είδος του με εξόχως πολιτικό χιούμορ και μοιρασμένες τις αιχμές του προς τις διάφορες παρατάξεις. Τέλος πάντων και καλός γελοιογράφος να μην ήταν, το θέμα δεν είναι ο Χαντζόπουλος, είναι οι Συριζαίοι που ακόμη δεν έγιναν εξουσία και σπεύδουν να επιδείξουν την μηδενική ανοχή των αυταρχικών καθεστώτων στην σάτιρα.
Βέβαια στην περίπτωσή τους η μηδενική ανοχή δεν εκφράζεται με «απαγορεύεται», αλλά έχει ως πρόφαση την υπεράσπιση «ανώτερων ιδανικών», όπως η αντιμετώπιση του υποτιθέμενου σεξισμού.
Μου φαίνεται αδιανόητο και υποκριτικό ο χώρος των ψηφοφόρων του ΣύΡιζα που στο μυαλό μου τουλάχιστον αποτελείται από κατ’ εξοχήν θαυμαστές της σάτιρας και μάλιστα της ανατρεπτικής σάτιρας να ανέχεται το όργανο του κόμματος, την Αυγή, να μιλά τη γλώσσα του βαθέως ΚΚΕ και να λέει τέτοια:
«Δεν είναι το μίσος απέναντι σε όποιον αντιστέκεται στο Μνημόνιο που εξευτέλισε τον Χαντζόπουλο, ο καλλιτέχνης δικαιούται και να φανατίζεται και να μισεί. Εκείνο που ντρόπιασε εφ' όρου ζωής τον έμπειρο σκιτσογράφο ήταν η υιοθέτηση των δοξασιών και των προλήψεων του συρμού, ότι δηλαδή οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα, που κανοναρχούνται από τις γενετήσιες ορμές τους, που δεν μπορούν να λάβουν σοβαρές αποφάσεις, γιατί οι ορμόνες θολώνουν την κρίση τους. Στριπτιτζούδες, για να μη πω τίποτα βαρύτερο, είναι όλες τους και καλά θα κάνουν να περιμένουν ξαπλωμένες στο κρεβάτι, μέχρι να έρθει το νταβραντισμένο αρσενικό να τις γονιμοποιήσει, να αποχτήσουνε κι αυτές οι κακομοίρες λόγο ύπαρξης.
»Εκείνο που έκανε τέλειο τον εξευτελισμό του Χαντζόπολου ήταν ότι το σκίτσο του ταυτίστηκε με το κεντρικό μήνυμα που εξέπεμπε εκείνη την ημέρα το καθεστώς. Η εντολή ήταν σαφής: Επιτεθείτε στην Κωσταντοπούλου, την Μακρή και την Τζάκρη, αξιοποιώντας το γεγονός ότι είναι νέες γυναίκες, εξοντώστε τις ενοχλητικές με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Το αφεντικό διέταξε και ο Χαντζόπουλος εκτέλεσε και μάλιστα μετά χαράς. Κρίμα.».
Και όλα αυτά για το πώς πρέπει να μην μπαίνουν περιορισμοί στη σάτιρα και την πολιτική έκφραση; Η ανοχή που δικαιώνει πάντα τους προοδευτικούς; Οι αυταρχικότητες που δεν έχουν χώρο στις σύγχρονες κοινωνίες; Ή μήπως «περιορισμός» είναι μόνο το να απειλείσαι με φυλακή; Επειδή δηλαδή η κ. Κωνσταντοπούλου υπερασπίστηκε τους απεργούς της ΕΡΤ απαγορεύεται να σατιριστεί ο μπουφόνικος τρόπος που χρησιμοποίησε; Υπάρχει σάτιρα που δεν προέρχεται από «πληρωμένους πράκτορες του εχθρού» ή να διαβάζουμε μόνο Αυγή, αδέλφια;
Τα ΝΕΑ δηλαδή είναι άψογα; Όχι. Πέρα από τις πρόσφατες αήθειες υπερβολές, αηδιασμένος είχα δει το καλοκαίρι δισέλιδο σαλόνι(!) για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και για το ότι «υπερασπίζεται κατηγορούμενο για βιασμούς». Ούτε η Αυριανή του ΄80! Αλλά από εκεί ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω: μια αστική εφημερίδα που λίγους δισταγμούς θα έχει να δημοσιεύσει καφρίλες.
Ομολογώ ότι από τη σύγχρονη αριστερά περίμενα άλλη προσέγγιση. Ίσως γιατί υπολόγιζα χωρίς την… εξουσία.
