Να γιατί δεν παίρνω τα βουνά
Μου πήραν τις πινακίδες για παράνομο παρκάρισμα και με άφησαν να αναρωτιέμαι αν είχαν αυτοί δίκιο ή εγώ και το μονήρες σύστημα αξιών μου.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μ’ αρέσει καμιά φορά να βγάζω έξω τη συντηρητικοποίησή μου και να την χαζεύω.
Την Παρασκευή το βράδυ μου πήραν τις πινακίδες του αυτοκινήτου από την οδό Πεσμαζόγλου. Είχα σταθμεύσει κάπου που απαγορευόταν με σχετική πινακίδα, ένα όργανο της τάξης που εκτελούσε την υπηρεσία του αντιλήφθηκε την παράβαση και εφάρμοσε τα προβλεπόμενα από τον κανονισμό της τροχαίας.
Όσο να πεις χαρούμενος με την εξέλιξη δεν είμαι. Σαν ώριμος ενήλικάς ρώτησα τον εαυτό μου γιατί ήμουν δυσαρεστημένος με την τιμωρία μου, μιας και ήξερα ότι εκεί που πάρκαρα απαγορευόταν. Μα δεν ενοχλούσα κανένα παρά μόνο το σήμα, μου βγαίνει ο αντίλογος. Δεν είναι ότι είχα παρκάρει ώστε να εμποδίζω κάποιον ή κάποια υπηρεσία. Απλώς στο πλάι της οδού Πεσμαζόγλου, δίπλα στα κεντρικά της Alpha Bank απαγορεύεται το παρκάρισμα προφανώς για να μην βάλουν καμιά βόμβα στην τράπεζα. Άρα εγώ δικαιούμαι να παρκάρω;
Η ωριμότητα του ενήλικα που λέγαμε, μου επιτρέπει να καταλαβαίνω πια δύο απόψεις για το δίκιο ή άδικο στην συγκεκριμένη περίπτωση, έναντι της μίας που αναφανδόν θα υποστήριζα παλαιότερα- χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω την προτίμησή μου.
Η πρώτη άποψη είναι η άποψη των «νοικοκυραίων». Αυτών που έχουν στηρίξει κάτι στην εύρυθμη λειτουργία των πραγμάτων. Η αλήθεια της βασίζεται στο εξής σκεπτικό: Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ερμηνεύει ο καθένας ποιο είναι «το πνεύμα του νόμου» και να λειτουργεί ανάλογα. Το κράτος ξέρει τι πρέπει να προστατεύσει και το κάνει θέτοντας κανόνες για όλους – ακόμη και για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν μια χαρά τι εννοεί ο νόμος και να σεβαστούν αυτό το νόημα.
Η δεύτερη άποψη είναι πιο μποέμ και προάγει την ατομική κρίση έναντι της συλλογικής συμμόρφωσης. Το σκεπτικό της είναι: Γιατί να τιμωρούνται οι πολίτες βάσει ενός νόμου, αν η συμπεριφορά τους δεν θίγει όσα ο νόμος προστατεύει. Η κοινή λογική μπορεί να αποτελεί τον γνώμονα για το εάν παραβιάζονται δικαιώματα άλλων. Το δικαίωμα της τράπεζας να είναι σίγουρη ότι δεν θα αφήσει κανείς δίπλα στον τοίχο της μια βόμβα, δεν είναι ισχυρότερο από το δικαίωμα κάποιου να παρκάρει σε σημείο που δεν ενοχλεί ούτε τους πεζούς ούτε άλλα οχήματα.
Για εμένα είναι ξεκάθαρο ότι «δεν θέλω να γίνουμε κράτος». Είμαι ξεκάθαρα υπέρ της δεύτερης άποψης, όχι για να παρκάρω όπου κρίνω εγώ ότι δεν ενοχλώ, αλλά γιατί πιστεύω πως όσο λιγότερες απαγορεύσεις υπάρχουν τόσο πιο κοντά στην «κανονική ζωή» είμαστε.
Και τότε λοιπόν γιατί δεν παίρνω τα βουνά; Γιατί δεν πάω να ζήσω κάπου μακριά από τις κοινωνίες που είναι οργανωμένες ή που, εν πάση περιπτώσει, εκτιμούν την οργάνωση; Γιατί βολεύομαι με τις ανέσεις της οργανωμένης κοινωνίας και την υπηρετώ πιστά. Σαν μια σύμβαση που έρχεται με την ηλικία.
Δόξα και τιμή σε όσους πιστοί στις πολιτικές (με την ουσία του όρου) τους προτιμήσεις αποφασίζουν να ζήσουν όπως μπορούν για να φυλάξουν Θερμοπύλες. Και μάλιστα τις προσωπικές τους Θερμοπύλες, που μου φαίνονται σημαντικότερες.
Τους υπόλοιπους τους συναντώ χαζεύοντας τις καλύτερες προσφορές στα ράφια του σούπερ μάρκετ.
Την Παρασκευή το βράδυ μου πήραν τις πινακίδες του αυτοκινήτου από την οδό Πεσμαζόγλου. Είχα σταθμεύσει κάπου που απαγορευόταν με σχετική πινακίδα, ένα όργανο της τάξης που εκτελούσε την υπηρεσία του αντιλήφθηκε την παράβαση και εφάρμοσε τα προβλεπόμενα από τον κανονισμό της τροχαίας.
Όσο να πεις χαρούμενος με την εξέλιξη δεν είμαι. Σαν ώριμος ενήλικάς ρώτησα τον εαυτό μου γιατί ήμουν δυσαρεστημένος με την τιμωρία μου, μιας και ήξερα ότι εκεί που πάρκαρα απαγορευόταν. Μα δεν ενοχλούσα κανένα παρά μόνο το σήμα, μου βγαίνει ο αντίλογος. Δεν είναι ότι είχα παρκάρει ώστε να εμποδίζω κάποιον ή κάποια υπηρεσία. Απλώς στο πλάι της οδού Πεσμαζόγλου, δίπλα στα κεντρικά της Alpha Bank απαγορεύεται το παρκάρισμα προφανώς για να μην βάλουν καμιά βόμβα στην τράπεζα. Άρα εγώ δικαιούμαι να παρκάρω;
Η ωριμότητα του ενήλικα που λέγαμε, μου επιτρέπει να καταλαβαίνω πια δύο απόψεις για το δίκιο ή άδικο στην συγκεκριμένη περίπτωση, έναντι της μίας που αναφανδόν θα υποστήριζα παλαιότερα- χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω την προτίμησή μου.
Η πρώτη άποψη είναι η άποψη των «νοικοκυραίων». Αυτών που έχουν στηρίξει κάτι στην εύρυθμη λειτουργία των πραγμάτων. Η αλήθεια της βασίζεται στο εξής σκεπτικό: Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ερμηνεύει ο καθένας ποιο είναι «το πνεύμα του νόμου» και να λειτουργεί ανάλογα. Το κράτος ξέρει τι πρέπει να προστατεύσει και το κάνει θέτοντας κανόνες για όλους – ακόμη και για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν μια χαρά τι εννοεί ο νόμος και να σεβαστούν αυτό το νόημα.
Η δεύτερη άποψη είναι πιο μποέμ και προάγει την ατομική κρίση έναντι της συλλογικής συμμόρφωσης. Το σκεπτικό της είναι: Γιατί να τιμωρούνται οι πολίτες βάσει ενός νόμου, αν η συμπεριφορά τους δεν θίγει όσα ο νόμος προστατεύει. Η κοινή λογική μπορεί να αποτελεί τον γνώμονα για το εάν παραβιάζονται δικαιώματα άλλων. Το δικαίωμα της τράπεζας να είναι σίγουρη ότι δεν θα αφήσει κανείς δίπλα στον τοίχο της μια βόμβα, δεν είναι ισχυρότερο από το δικαίωμα κάποιου να παρκάρει σε σημείο που δεν ενοχλεί ούτε τους πεζούς ούτε άλλα οχήματα.
Για εμένα είναι ξεκάθαρο ότι «δεν θέλω να γίνουμε κράτος». Είμαι ξεκάθαρα υπέρ της δεύτερης άποψης, όχι για να παρκάρω όπου κρίνω εγώ ότι δεν ενοχλώ, αλλά γιατί πιστεύω πως όσο λιγότερες απαγορεύσεις υπάρχουν τόσο πιο κοντά στην «κανονική ζωή» είμαστε.
Και τότε λοιπόν γιατί δεν παίρνω τα βουνά; Γιατί δεν πάω να ζήσω κάπου μακριά από τις κοινωνίες που είναι οργανωμένες ή που, εν πάση περιπτώσει, εκτιμούν την οργάνωση; Γιατί βολεύομαι με τις ανέσεις της οργανωμένης κοινωνίας και την υπηρετώ πιστά. Σαν μια σύμβαση που έρχεται με την ηλικία.
Δόξα και τιμή σε όσους πιστοί στις πολιτικές (με την ουσία του όρου) τους προτιμήσεις αποφασίζουν να ζήσουν όπως μπορούν για να φυλάξουν Θερμοπύλες. Και μάλιστα τις προσωπικές τους Θερμοπύλες, που μου φαίνονται σημαντικότερες.
Τους υπόλοιπους τους συναντώ χαζεύοντας τις καλύτερες προσφορές στα ράφια του σούπερ μάρκετ.
