Το «μπιζζζ» του φασισμού μας
Η δολοφονία των δύο μελών της χρυσής Αυγής είναι η ίδια όψη του νομίσματος με τη δολοφονία Φύσσα: ο εκφασισμός της κοινωνίας επιτρέπει όλο και περισσότερη βία.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η απορία των δημοσιογράφων για το «ποιον εξυπηρετεί;» η δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής είναι τουλάχιστον αφελής. Προϋποθέτει ότι υπάρχουν κέντρα λήψης αποφάσεων που συνεδριάζουν σε σκοτεινά δωμάτια και λαμβάνουν αποφάσεις για διάφορα θέματα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξη αυτής της διαδικασίας, ούτε όταν – φοιτητής ακόμα- θεωρούσα τα συμφέροντα του διεθνούς καπιταλισμού πανταχού παρόντα.
Η απάντηση στην ερώτηση ποιος φταίει και γιατί είναι απλή: Είναι ολόκληρη η κοινωνία που στις αρχές της δεκαετίας του1990 άρχισε να ανακαλύπτει ξανά τον εθνικισμό περασμένων δεκαετιών και σταδιακά ένα μεγάλο της κομμάτι διαβρώθηκε από τον εκφασισμό. Από εκείνο το σημείο ήταν εύκολο να ξυλοφορτώνει τους μετανάστες, να βάζει στο κοινοβούλιο τη Χρυσή Αυγή και να αναγνωρίζει τη βία ως τρόπο κοινωνικής δράσης- έστω ακραίας.
Λέτε ότι δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τη βία; Τις προηγούμενες ημέρες ανακοινώθηκε ότι εντός του έτους οι κακοποιήσεις γυναικών τριπλασιάστηκαν. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Δεν έχει καμιά σχέση με τις δολοφονίες στους δρόμους, σωστά;
Σε αυτό το κλίμα ήρθε η δολοφονία Φύσσα και στο ίδιο κλίμα ήρθε η δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών από κάποιους που πιθανότατα ερμηνεύουν τον τροτσκισμό με τη βοήθεια των ορμονών της μετεφηβείας τους και χωρίς ίχνος λογικής. Και μετά; Τα γνωστά: οι μισοί καταδικάζουν τη βία και οι άλλοι μισοί τους ακούν από τον καναπέ της τηλεόρασης.
Η «καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται» είναι ένα θαυμάσιο και πολιτικά ορθό κλισέ που χρησιμοποιεί ο αστικός πολιτικός κόσμος για να πάρει τις αποστάσεις τους από όσα συμβαίνουν. Η καταδίκη ωστόσο δεν γίνεται να εμφανίζεται όταν έχουμε εν ψυχρώ δολοφονίες στο δρόμο και τις υπόλοιπες μέρες να γίνεται γαργάρα. «Ο λαϊκισμός θα γεννήσει φασισμό», προέβλεπε ο Μάνος Χατζηδάκης ερμηνεύοντας λαμπρά το φαινόμενο του αυριανισμού που κάλπαζε εκεί στα τέλη του ΄80. Ας μην ξεχνάμε ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 πόνταρε το πολιτικό του μέλλον στο πόσο ελληνική είναι η Μακεδονία.
Άλλο η αγάπη για την πατρίδα σου και άλλο ο φασισμός, θα πουν πολλοί. Ναι, αλλά άλλο η αγάπη για την πατρίδα σου και άλλο να την κραυγάζεις στον δρόμο ή να κατηγορείς για προδοσία όσους δεν την αγαπούν με το δικό σου τρόπο.
Βία με την έννοια της τρομοκρατίας υπάρχει πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα και στην μεταπολίτευση πήρε λίγο- πολύ τη μορφή των επιθέσεων από οργανώσεις τύπου 17 Νοέμβρη. Ωστόσο, δεν μου φαίνεται ίδιο το να χτυπάς τον ακόλουθο της αμερικανικής Πρεσβείας και το να πυροβολείς δύο 25χρονους που ανάθεμα και αν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.
Εννοώ ότι το που απευθύνεται η βία έχει την ίδια σημασία με το από πού προέρχεται.
Όταν η βία εξοντώνει τους ανώνυμους πολίτες έχει πια κατέβει στο πεζοδρόμιο και είναι δίπλα μας. Τότε, οι προβλεπόμενες και κατευναστικές «καταγγελίες» είναι απλώς μέρος της διαδικασίας και δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από ό,τι ένα κουνούπι σε έναν κροκόδειλο.
Η απάντηση στην ερώτηση ποιος φταίει και γιατί είναι απλή: Είναι ολόκληρη η κοινωνία που στις αρχές της δεκαετίας του1990 άρχισε να ανακαλύπτει ξανά τον εθνικισμό περασμένων δεκαετιών και σταδιακά ένα μεγάλο της κομμάτι διαβρώθηκε από τον εκφασισμό. Από εκείνο το σημείο ήταν εύκολο να ξυλοφορτώνει τους μετανάστες, να βάζει στο κοινοβούλιο τη Χρυσή Αυγή και να αναγνωρίζει τη βία ως τρόπο κοινωνικής δράσης- έστω ακραίας.
Λέτε ότι δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τη βία; Τις προηγούμενες ημέρες ανακοινώθηκε ότι εντός του έτους οι κακοποιήσεις γυναικών τριπλασιάστηκαν. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Δεν έχει καμιά σχέση με τις δολοφονίες στους δρόμους, σωστά;
Σε αυτό το κλίμα ήρθε η δολοφονία Φύσσα και στο ίδιο κλίμα ήρθε η δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών από κάποιους που πιθανότατα ερμηνεύουν τον τροτσκισμό με τη βοήθεια των ορμονών της μετεφηβείας τους και χωρίς ίχνος λογικής. Και μετά; Τα γνωστά: οι μισοί καταδικάζουν τη βία και οι άλλοι μισοί τους ακούν από τον καναπέ της τηλεόρασης.
Η «καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται» είναι ένα θαυμάσιο και πολιτικά ορθό κλισέ που χρησιμοποιεί ο αστικός πολιτικός κόσμος για να πάρει τις αποστάσεις τους από όσα συμβαίνουν. Η καταδίκη ωστόσο δεν γίνεται να εμφανίζεται όταν έχουμε εν ψυχρώ δολοφονίες στο δρόμο και τις υπόλοιπες μέρες να γίνεται γαργάρα. «Ο λαϊκισμός θα γεννήσει φασισμό», προέβλεπε ο Μάνος Χατζηδάκης ερμηνεύοντας λαμπρά το φαινόμενο του αυριανισμού που κάλπαζε εκεί στα τέλη του ΄80. Ας μην ξεχνάμε ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 πόνταρε το πολιτικό του μέλλον στο πόσο ελληνική είναι η Μακεδονία.
Άλλο η αγάπη για την πατρίδα σου και άλλο ο φασισμός, θα πουν πολλοί. Ναι, αλλά άλλο η αγάπη για την πατρίδα σου και άλλο να την κραυγάζεις στον δρόμο ή να κατηγορείς για προδοσία όσους δεν την αγαπούν με το δικό σου τρόπο.
Βία με την έννοια της τρομοκρατίας υπάρχει πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα και στην μεταπολίτευση πήρε λίγο- πολύ τη μορφή των επιθέσεων από οργανώσεις τύπου 17 Νοέμβρη. Ωστόσο, δεν μου φαίνεται ίδιο το να χτυπάς τον ακόλουθο της αμερικανικής Πρεσβείας και το να πυροβολείς δύο 25χρονους που ανάθεμα και αν έχουν καταλάβει για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.
Εννοώ ότι το που απευθύνεται η βία έχει την ίδια σημασία με το από πού προέρχεται.
Όταν η βία εξοντώνει τους ανώνυμους πολίτες έχει πια κατέβει στο πεζοδρόμιο και είναι δίπλα μας. Τότε, οι προβλεπόμενες και κατευναστικές «καταγγελίες» είναι απλώς μέρος της διαδικασίας και δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από ό,τι ένα κουνούπι σε έναν κροκόδειλο.
