Περνά ο παραλογισμός της ελλάδας φρουρός

Προ ημερών έφτασε στο email της σύνταξης του In2life μια συγκινητική επιστολή, γραμμένη από έναν αμερικανό καθηγητή που πέρασε την ζωή του προσπαθώντας να κάνει επισκέψιμο για τους τουρίστες τον χώρο της αρχαίας Νεμέας.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μπερκλεϋ, Στέφανος Μίλλερ λοιπόν κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του αγόρασε γη και δημιούργησε ένα αρχαιολογικό πάρκο, κατασκεύασε και εξόπλισε ένα Μουσείο, άρχισε την αναστήλωση του Ναού του Νεμείου Διός, έφερε στο φως το αρχαίο στάδιο με τη θολωτή του είσοδο, διαμόρφωσε τον χώρο και το στάδιο, καθιέρωσε την Αναβίωση των αρχαίων Νεμέων Αγώνων, έκανε πολλές ανασκαφές και δημοσίευσε τα αποτελέσματά τους. Όλα αυτά έγιναν με χορηγίες που εξασφάλισε από Αμερικανούς ιδιώτες, με τελική κατάληξη τη δωρεά όλης της αγορασμένης γης με τα μνημεία στο Ελληνικό Δημόσιο.

Στη συνέντευξη που έδωσε τηλεφωνικά στην Ηρώ Κουνάδη ο κ. Μίλερ διαμαρτύρεται για τις επικείμενες απολύσεις των φυλάκων των συγκεκριμένων αρχαιολογικών χώρων και μοιράζεται κάποιες εμπειρίες του από την αθάνατη ελληνική πραγματικότητα. «Δεν χρειάζεται να έχω γνώσεις, έχω γνωριμίες» του είχε πει παλαιότερα νεοπροσληφθείς φύλακας στον οποίο πρότεινε να του δείξει λίγο τις αρχαιότητες.

Για καιρό, μαρτυρά ο ίδιος, ο χώρος δεν άνοιγε σαββατοκύριακο ή έκλεινε όταν τελείωνε το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων, γιατί δεν είχε βρεθεί τρόπος να δικαιολογούνται ως κονδύλια οι προσαυξήσεις τις οποίες θα δικαιούνταν οι εργαζόμενοι λόγω του ότι θα δούλευαν Σαββατοκύριακο και μετά τις 15.00! «Όταν το μουσείο και ο αρχαιολογικός χώρος κλείνουν στις 15.00, και βλέπεις ανθρώπους που έχουν έρθει από την άλλη άκρη του πλανήτη να φτάνουν στις 15.30 και να σε ρωτάνε απογοητευμένοι ‘γιατί έχει κλείσει; αφού έχει ακόμα ήλιο’, τι να πεις;».

Ο ίδιος θίγει το θέμα της ανύπαρκτης εκμετάλλευσης της πολιτιστικής κληρονομιάς. «Γιατί να μην μπορεί, ας πούμε, ο τουρίστας που έρχεται από την άλλη άκρη του κόσμου στο Μουσείο της Νεμέας, να αγοράσει ένα t-shirt, ή μια κούπα που να γράφει επάνω Νεμέα; Γιατί δεν παίρνει τίποτα στα χέρια του να δείξει στη χώρα του; Πού θα ήταν το κακό σε αυτό;», αναρωτιέται ο έρμος καθηγητής προσπαθώντας να κατανοήσει το παράλογο.

Πραγματικά, τι θα πείραζε ο κάθε χώρος να βγάζει από τα πωλητήρια τα έσοδα που θα χρηματοδοτούσαν τις ανάγκες του (αμοιβή φυλάκων για λογικά ωράρια επισκέψεων, έκδοση ενός αξιοπρεπούς οδηγού κλπ κλπ);

Σε ό,τι θεωρούμε αισθητικά ευγενές, η ανάμιξη του χρήματος φαίνεται αγοραία και χυδαία. Πιθανότατα, στο ακρότατο όριο του ουμανιστικού ιδεώδους, να συμφωνούσα. Επειδή όμως τα πράγματα δεν είναι άσκηση νιτσεϊκής ηθικής, αλλά υπακούν στον ρεαλισμό της καθημερινότητας και των αναγκών, θεωρώ ότι δεν θα ήταν τραγικό να υπάρξει κάποτε μια συγκροτημένη στρατηγική εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών χώρων, επί παραδείγματι με την δημιουργία και λειτουργία πωλητηρίων σε κάθε επισκέψιμο αρχαιολογικό τοπόσημο.

Σήμερα διάβασα την πρόθεση του υπουργείου Άμυνας να βάλει χορηγό στην φετινή στρατιωτική παρέλαση, μια που διάφοροι διαμαρτύρονται για το κόστος των καυσίμων. Δηλαδή αυτοί είναι τύποι που συμφωνούν με το νόημα των παρελάσεων, αλλά που δεν βλέπουν την ανάγκη να υπάρχουν μηχανοκίνητα τμήματα σε αυτήν! Καλά τους είπε ο bon viveur “Αβραμό” ότι «αν είναι να τις κάνουμε μίζερες, να μην τις κάνουμε καθόλου τις παρελάσεις».

Με χορηγό λοιπόν; Με χορηγό. Αν είναι να ανοίξουν οι βλακώδεις παρελάσεις τον δρόμο για τέτοιου είδους σύμπραξη με τον ανίερο καπιταλισμό, να τις υποστηρίξω και εγώ.

Αν πρόκειται από την αυνανιστική συνήθεια της παρέλασης να βελτιωθεί η οργάνωση έστω και ενός αρχαιολογικού χώρου, να πάρω τη σημαιούλα μου και να πάω.