«Το μόνο πράγμα που χρωστάει ένας ηθοποιός στο κοινό του είναι να μην τους κάνει να βαριούνται»

«Υπάρχει ένας μεγάλο πρόβλημα στο θέμα της ηθοποιίας: δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ο καθένας είναι ηθοποιός! Ο καθένας έχει δοκιμαστεί κάποια στιγμή, όταν σκέφτεται κάτι ή νιώθει κάτι που δεν το δείχνει. Αυτό είναι ηθοποιία! Ο Σο είχε πει ότι το να σκέφτεσαι είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη προσπάθεια, αλλά εγώ θα ‘λεγα ότι είναι το να αισθάνεσαι. Το ν’ αφήνεις τον εαυτό σου να αισθάνεται πράγματα -να αισθάνεται την αγάπη ή την αγανάκτηση, το μίσος, την οργή… Είναι πολύ δύσκολο στους ανθρώπους να αντικρίσουν κατάμουτρα τον εαυτό τους. Κρύβεις αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που αισθάνεσαι, δεν θέλεις να φέρεις τον άλλο σε δύσκολη θέση, είτε θέλεις να τον φέρεις. Δεν θες να τους δείξεις ότι τους μισείς! Θα πληγωνόταν η περηφάνια σου αν μάθαιναν ότι πειράχτηκες από αυτά που είπαν για σένα. Είτε κρύβεις μια «μικρή» πλευρά του εαυτού σου, την περήφανη ή τη μοχθηρή ή την ευαίσθητη, και υποκρίνεσαι ότι όλα πάνε καλά».

«Κάποτε διάβαζα ένα σωρό. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι είμαι γεμάτος πληροφορίες και άδειος από γνώση. Δεν μπορούσα να μάθω πράγματα απ’ το διάβασμα… Το θέμα είναι γιατί διαβάζει κανένας. Αν διαβάζει για να δραπετεύσει από την πραγματικότητα -εντάξει, είναι σαν να παίρνει πρέζα, δεν έχει νόημα. Είναι ένα είδος προσβολής του εαυτού σου. Σαν τις σύγχρονες συζητήσεις που χρησιμεύουν στο να κρατάει κανείς τις αποστάσεις του απ’ τον άλλον -γιατί η σιωπή και το κενό τρομάζει τους περισσότερους ανθρώπους».

«Ένας φίλος μου ετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του James Dean. Μου πρότεινε να κάνω τον αφηγητή. Ίσως το κάνω. Ίσως και όχι. Μερικές φορές ενθουσιάζομαι με κάτι αλλά μου κρατάει μόνο επτά λεπτά. Επτά λεπτά ακριβώς. Αυτό είναι το όριο μου. Ο Dean είχε ένα «κόλλημα» μαζί μου. Ότι έκανα εγώ, έκανε και εκείνος. Με έπαιρνε συχνά και τηλέφωνο. Τον άκουγα που με ζητόύσε από το προσωπικό αλλά ποτέ δεν του απαντούσα ούτε και τον έπαιρνα πίσω. Τον συνάντησα τελικά σε ένα πάρτι. Τον πήρα στη άκρη, του έδωσα το όνομα ενός ψυχαναλυτή και πήγε. Έτσι τουλάχιστον βελτιώθηκε η δουλειά του. Λίγο πριν το τέλος του πιστεύω ότι είχε αρχίσει να βρίσκει την δική του ταυτότητα ως ηθοποιός. Αλλά αυτή η «θεοποίηση» του Dean θεωρώ πως είναι λάθος. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πιστεύω ότι αυτό το ντοκιμαντέρ θα ήταν σημαντικό. Για να δείξει ότι δεν ήταν ένας ήρωας, να φανερώσει ποιος ήταν στην πραγματικότητα, ένα αγόρι αποπροσανατολισμένο που προσπαθούσε να ανακαλύψει την ταυτότητα του».

«Ένας από τους μοναχούς (σ.σ. στο γύρισμα) με πλησίασε και μου ζήτησε μια υπογεγραμμένη φωτογραφία μου. Αλήθεια για ποιόν ακριβώς λόγο θα ήθελε ένας μοναχός το αυτόγραφό μου; Ειλικρινά κάτι τέτοια με κάνουν να θέλω να τα παρατήσω. Εννοώντας όλη αυτή την δουλειά του επιτυχημένου ηθοποιού. Ποιο είναι το νόημα αν δεν μπορεί αυτό να εξελιχτεί σε κάτι σημαντικό; Εντάξει είσαι επιτυχημένος. Όλοι σε καλωσορίζουν παντού. Αλλά πραγματικά δεν οδηγεί πουθενά».

«Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι πολύ ευάλωτοι. Όσο πιο ευαίσθητος είσαι, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να κακοποιηθείς και να αποκτήσεις περισσότερες πληγές. Αυτό μπορεί να σε οδηγήσει στο να μην καταφέρεις ποτέ να εξελιχτείς, να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να αποκτήσει συναισθήματα γιατί πάντα όλα θα τα αισθάνεσαι μεγενθυμένα. Η ψυχανάλυση βοηθάει. Εμένα με βοήθησε πολύ».

«Νομίζω ότι θα ‘θελα να είμαι ένας άνθρωπος των σπηλαίων -ένας νεολιθικός άνθρωπος. Θα είχε πλάκα να δω ποιος ήταν ο κοινός παρανομαστής της ανθρώπινης ύπαρξης προτού αρχίσει να χάνει την ώρα της με ασήμαντα πράγματα».

«Το μόνο πράγμα που χρωστάει ένας ηθοποιός στο κοινό του είναι να μην τους κάνει να βαριούνται».

Πηγές: Lifo, Artisthall