Έλλη Παπαγγελή: Το λάθος κράξιμο

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Η Έλλη Παπαγγελή δεν είναι μοναδική περίπτωση. Μια βόλτα να περάσεις από οποιοδήποτε τραπεζάκι της ΔΑΠ σε οποιαδήποτε σχολή, θα δεις δεκαπέντε επίδοξες Έλλη Παπαγγελή. Με την διαφορά ότι η μέση δαπίτισσα δεν έχει το κοινό της Έλλης Παπαγγελή, και κανείς δεν ζητάει την γνώμη της για σημαντικά ζητήματα.

Όχι πως έχω πρόβλημα με το γεγονός ότι η Έλλη Παπαγγελή μιλάει για σημαντικά ζητήματα. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που ένα μοντέλο ασχολείται με την πολιτική. Δηλαδή, εντάξει, έχω ένα μικρό πρόβλημα επειδή δεν συμφωνώ με τίποτα που βγαίνει από το στόμα της, αλλά αυτό είναι προσωπικό θέμα, και δεν πρόκειται να το αναλύσουμε αυτή τη στιγμή. Το ζήτημα είναι πως η Έλλη Παπαγγελή έκανε την εξής δήλωση: “Στα δεκαπέντε μου χρόνια απέρριψα τον κομμουνισμό γιατί διάβασα το "Κεφάλαιο" του Καρλ Μαρξ και είδα ότι ο άνθρωπος λέει βλακείες”. Εχμ… οκέι;

Και όχι, εγώ σου λέω ότι την πιστεύω. Μερικά δεκαπεντάχρονα είναι διαφορετικά από τα άλλα. Αυτή μπορεί να ήθελε να διαβάσει Μαρξ, να δει τι παίζει. Μπορεί να έτρωγε πίεση από τους φίλους της που έμπαιναν στην ΚΝΕ και να ήθελε να κάνει έρευνα πρώτα. Άσχετα από το γεγονός ότι χρειάζεται ένα συγκεκριμένο επίπεδο αναλυτικής σκέψης και γνώσεων και εμπειρίας ζωής και ‘γω δεν ξέρω τι άλλο για να διαβάσεις, να αναλύσεις και εν τέλει να απορρίψεις τον Μαρξ, και τα δεκαπεντάχρονα που έχουν όλες αυτές τις δεξιότητες είναι λιγότερα από δεκαπέντε στον πλανήτη και, συγγνώμη, αλλά κάτι μου λέει ότι η Έλλη Παπαγγελή δεν ήταν ένα από αυτά.

Μιλάμε για την τύπισσα που δήλωσε ότι δεν θα ξαναχρησιμοποιήσει την πράσινη γραμμή του ΗΣΑΠ επειδή απολύθηκε ο ρατσιστής ελεγκτής που τραμπούκισε αισχρά και αδικαιολόγητα έναν μετανάστη. Την τύπισσα που δικαιολόγησε τις πράξεις αυτού του ρατσιστή.

Επίσης, ποιον πάμε να κοροϊδέψουμε, ούτε οι κνίτες δεν διαβάζουν Μαρξ στα δεκαπέντε.

Αλλά υπάρχει κάτι άλλο σχετικά με την Έλλη Παπαγγελή που με καίει εμένα. Και δεν είναι οι δηλώσεις της. Είναι το πώς την αντιμετωπίζουμε. Από την μία πλευρά, δέχεται χλευασμό, επειδή δεν μπορείς να τα λες αυτά δημόσια και να περιμένεις να μην φας ντομάτα. Από την άλλη, σπάνια κάποιος θα την χλευάσει πραγματικά για αυτά που λέει. Με πιο απλά λόγια; Το κράξιμο που τρώει η Έλλη Παπαγγελή είναι κατά βάση σεξιστικό.

Κανείς δεν φαίνεται να σχολιάζει το γεγονός ότι κάνει ηλίθιες δηλώσεις, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν να φαίνεται λες και η ηλιθιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι είναι γυναίκα. Σέξι γυναίκα. Γυναίκα που δουλεύει σαν μοντέλο. Γυναίκα μοντέλο που κυκλοφορούν φωτογραφίες της με μαγιό στο ίντερνετ. Καταλαβαίνεις πού το πάω. Κάθε φορά που μιλάει – και, επαναλαμβάνω, λέει πράγματα για τα οποία πρέπει να φάει κράξιμο – τα περισσότερα σχόλια θα της πουν στην καλύτερη να πάει στην κουζίνα της. Στην χειρότερη, ας πούμε απλά ότι αν είχα μισό ευρώ για κάθε πρόστυχο σχόλιο και ευχή για βιασμό, δεν θα ανησυχούσα κάθε μήνα για κοινόχρηστα και ΔΕΗ.

Μισό λεπτό, χρειάζομαι να χαστουκίσω τον εαυτό μου που έγραψα “ευχή για βιασμό”.

Σκέψου όλες τις φορές που κάποιος άντρας κάνει παρόμοιες δηλώσεις. Θα τον αποκαλέσουν ηλίθιο, θα πουν ότι δεν αξίζει θέση στην κοινωνία, θα πουν ό,τι χειρότερο μπορείς να φανταστείς—αλλά ποτέ κάτι χυδαίο. Πόσες φορές έχεις δει μετά από κάποια ανεκδιήγητη δήλωση, ας πούμε, του Άδωνι Γεωργιάδη, να ακολουθήσουν σχόλια ότι του αξίζει να βιαστεί;

Και αυτή είναι η παγίδα. Ο μόνος λόγος που ασχολούμαστε με την Έλλη Παπαγγελή και δίνουμε σημασία στις βλακείες της είναι επειδή είναι μοντέλο, επειδή τρέχουν σάλια, επειδή βυζιά και επειδή πατριαρχία. Την ίδια στιγμή, χρησιμοποιούμε τα ίδια τοξικά, επικίνδυνα πατριαρχικά πρότυπα για να την κρίνουμε—όχι για αυτά που λέει, αλλά για το τι είναι. Και γι’ αυτό χρειαζόμαστε τον φεμινισμό. Όσο περίεργο κι αν είναι να το λες αυτό για μια δεξιά τύπισσα που δεν έχει ιδέα για τι σκατά μιλάει.