Η μικρή εξερευνήτρια!

της Αγάπης Μαργετίδη

Εάν με ρωτήσετε πότε και πώς παθιάστηκα με τη μαγειρική, δεν έχω να σας απαντήσω με κάτι που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό, του τύπου ‘από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου’ ή ‘έφτιαξα την πρώτη μου crème brûlée πριν μάθω να διαβάζω’. Δεν είμαι αυτή η περίπτωση, αν και μεταξύ μας, είμαι μάλλον δύσπιστη όταν ακούω τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις. Το δικό μου πάθος ήταν βραδύκαυστο και ξεκίνησε όταν εγκαταστάθηκα στο Παρίσι σε ηλικία 21 ετών.

Μαζί με την πόλη ανακάλυψα και τη γεύση. Στα λίγα ταξίδια που είχα κάνει στο εξωτερικό έως τότε, είχα ήδη υποψιαστεί ότι η γαστρονομία είναι σοβαρή υπόθεση, όμως η πολυπλοκότητα και ο πλούτος της γεύσης μου αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο στο μαγικό Παρίσι με τα αμέτρητα εστιατόρια, αγορές και μαγαζιά, κάθε είδους και κάθε γεωγραφικής προέλευσης.

Δεν είναι υπερβολή ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που κέρδισα από τη δουλειά μου, ξοδεύτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη σε γαστρονομικές εξερευνήσεις παντός είδους. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, το ίδιο θα έπραττα. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι εάν θα το έκανα ως επάγγελμα, άλλωστε αυτή είναι και η συχνότερη απορία των φίλων μου. Μάλλον όχι, η μαγειρική θα μείνει για μένα εξωσυζυγική σχέση που δεν γνωρίζει ρουτίνα και υποχρεώσεις.

Απελευθερωμένη λοιπόν από το άγχος της επαγγελματικής κουζίνας, έχω καταφέρει να κρατήσω μια κάποια αθωότητα για τον θαυμαστό κόσμο της γαστρονομίας. Κάθε φορά που μπαίνω σε κάποιο μαγαζί κάνω σαν μικρό παιδί που τα θέλει όλα και θυμώνω με την αόρατη μαμά μου που με βάζει να διαλέξω ένα, άντε δύο πραγματάκια.

Κάπως έτσι αποφάσισα να αρχίσω να φτιάχνω μόνη μου κάποια απρόσιτα παιχνίδια που λιγουρεύομαι, σαν το αρωματικό ξύδι που θα σας δείξω σήμερα. Δεν είναι μόνο ότι είναι ακριβά, είναι και η μεγάλη χαρά που αισθάνεσαι όταν γεύεσαι κάτι που έχεις φτιάξει μόνος σου από την αρχή και όταν αραδιάζεις τα μπουκαλάκια με τις δημιουργίες σου στα ράφια του ιδιωτικού σου delicatessen.

Αρωματικό ξύδι με φράουλες

Για 0,25 ml ξυδιού. Παίρνουμε ένα βάζο που κλείνει ερμητικά χωρητικότητας 0,5 ml, το σαπουνίζουμε με ζεστό νερό, το ξεπλένουμε σχολαστικά και χωρίς να το σκουπίσουμε, το στεγνώνουμε στον φούρνο στους 120ο C, τοποθετώντας το ανάποδα σε ένα ταψάκι στρωμένο με μία καθαρή πετσέτα κουζίνας. Όσο το βάζο στεγνώνει, πλένουμε, στεγνώνουμε, αφαιρούμε το κοτσάνι και κόβουμε λίγες φράουλες. Θα χρειαστούμε καμιά 12αριά, αναλόγως του μεγέθους τους, τις οποίες θα κόψουμε στα 2 ή στα 4. Μόλις στεγνώσει τελείως το βάζο, το αφήνουμε να κρυώσει και το γεμίζουμε μέχρι τη μέση με ένα καλής ποιότητας μηλόξυδο με ήπια γεύση. Προσθέτουμε τις φράουλες, απογεμίζουμε το βάζο με ξύδι, το κλείνουμε και το φυλάμε σε ένα ντουλάπι, μακριά από φως και ζέστη. Σε δύο εβδομάδες το λαμπερό κόκκινο και φίνα αρωματισμένο ξύδι είναι πανέτοιμο για να νοστιμίσει vinaigrettes για σαλάτες, να “σβήσει” σάλτσες για κρέας και θαλασσινά, να ανακατευτεί με λίγο balsamico και να αρωματίσει φρουτοσαλάτες, να γίνει ελαφρύ σιρόπι για παγωτό, να μπει σε ένα chutney. Το σουρώνουμε και το βάζουμε σε ένα μπουκαλάκι.

Χθες, μετά από δυο εβδομάδες, ήρθε η ώρα να δοκιμάσω το εκτυφλωτικό ξύδι. Είναι τέλειο, το άρωμα από τις φράουλες φωνάζει “παρών” και ανυπομονώ να έρθει το βράδυ για να φτιάξω για πρώτη φορά σαλάτα με το δικό μου ξύδι που θα έχει καταπράσινη βαλεριάνα και τρυφερό σπανάκι, ψημένο κατσικίσιο τυρί, λίγες φράουλες και τραγανούς κολοκυθόσπορους. Bon appétit mes amis!