Πόσες και σήμερα μέχρι την άνοιξη;
Μετράμε μέρες και ξορκίζουμε τον χειμώνα, φτιάχνοντας μια λίστα με 20 υπέροχα πράγματα που θα κάνουμε μόλις τα θερμόμετρα δείξουν 20 βαθμούς Κελσίου.
της Ηρώς Κουνάδη
Περπατάμε στο (παγωμένο) δάσος κι ακούμε φωνές, 57 και σήμερα είναι πολλές;
Πολλές είναι. Είναι άλλες 57 μέρες με λεφτά χαλαλισμένα σε αναμμένα καλοριφέρ (για τους τυχερούς) ή air condition (για τους λιγότερο τυχερούς) ή ηλεκτρικές κουβέρτες (για όλους τους υπόλοιπους). Είναι άλλες 57 μέρες με μπουφάν, παλτά, ομπρέλες, κασκόλ, γάντια και σκουφιά, που κάνουν κάθε εξόρμηση εκτός σπιτιού, ακόμα και μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα, να μοιάζει με ετοιμασία για μίνι εκδρομή, και κάθε αναχώρηση από κάθε εστιατόριο/ μπαρ/ café μια μικρή διαδικασία, που διαρκεί πέντε-έξι λεπτά, μέχρι να τα ξαναφορέσεις όλα αυτά.
Φτάνει, όμως, με την γκρίνια. Δεν θέλουμε να σε μιζεριάσουμε, αγαπητέ αναγνώστη. Αυτή είναι δουλειά του χειμώνα. Δική μας δουλειά είναι να υπενθυμίσουμε ότι σε 57 μέρες από σήμερα (ενδεχομένως και λίγο νωρίτερα) θα συμβούν τα εξής υπέροχα πράγματα:
Θα αράξουμε σε τραπεζάκια έξω, για τα πρώτα ουζάκια στη λιακάδα.
Θα βολτάρουμε δίπλα στη θάλασσα, χωρίς να μελαγχολούμε/ παγώνουμε μόνο που την κοιτάμε.
Θα διαθέσουμε τα λεφτά που όλους τους προηγούμενους μήνες μας έτρωγαν τα κοινόχρηστα/ η ΔΕΗ/ το πετρέλαιο σε μια κοντινή εκδρομή.
Θα κάνουμε τα πρώτα σχέδια για το καλοκαίρι.
Θα ξαναβολτάρουμε με τις ώρες στον λόφο του Φιλοπάππου, στα μονοπάτια της Πάρνηθας και του Υμηττού, με τα χέρια ελεύθερα για αγκαλιές και φωτογραφίες, και όχι τυλιγμένα σε γάντια και τσέπες.
Θα φεύγουμε από τη δουλειά με το φως του ήλιου, νιώθοντας ότι έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας.
Θα σταματήσουμε επιτέλους να ανησυχούμε για το ποιους ενοχλούμε ή ποιοι μας ενοχλούν με τον καπνό των τσιγάρων. Αντίο για πάντα (εντάξει, για τους επόμενους εννιά μήνες) κλειστοί χώροι.
Θα χαμογελάμε σαν χαζοί στη θέα (και τη μυρωδιά) των ανθισμένων νεραντζιών στο δρόμο για τη δουλειά.
Θα τρώμε φράουλες που θα έχουν γεύση φράουλας –και όχι σχήμα φράουλας και γεύση θερμοκηπίου.
Θα φοράμε λιγότερα ρούχα.
Θα φλερτάρουμε περισσότερο (ναι, συνειρμός με την προηγούμενη πρόταση ήταν αυτός).
Θα διαβάζουμε στα newsfeed μας ανακοινώσεις για φεστιβάλ, συναυλίες και ονόματα, αντί για δυσοίωνες προγνώσεις καιρού.
Θα επιχειρήσουμε –ή έστω θα σχεδιάσουμε– τις πρώτες μας βουτιές. Ή τουλάχιστον τα πρώτα πλατσουρίσματα χωρίς παπούτσια εκεί που σκάει το κύμα.
Θα δίνουμε ραντεβού στην Πλάκα, για να βολτάρουμε παρέα με τους τουρίστες, μυρίζοντας αντηλιακά.
Θα πηγαίνουμε με τα πόδια ή με το ποδήλατο στη δουλειά, χωρίς να ανησυχούμε για το ποιος θα μας φέρει σπίτι άμα βρέξει.
Θα ξαναβολτάρουμε σούρουπο στο πάρκο του ΚΠΙΣΝ, που θα επιστρέψει στο καλοκαιρινό του ωράριο ως τα Μεσάνυχτα, αντί για το μίζερο μέχρι τις 20.00 που έχει τώρα.
Θα απομακρυνθούμε λίγο από την Αθήνα κάποιο βράδυ για να χαζέψουμε τον έναστρο ουρανό, που όλο τον χειμώνα κάλυπταν τα σύννεφα.
Θα τρώμε θαλασσινά σε ταβερνάκια πλάι στο κύμα.
Θα κουβεντιάζουμε για το πότε θα ανοίξουν τα θερινά σινεμά, κι όχι για το πότε θα φτιάξει ο καιρός.
Θα απολαμβάνουμε την χαρακτηριστική μυρωδιά του αέρα την ώρα που βραδιάζει. Εκείνη του καλοκαιριού που πλησιάζει.
Περπατάμε στο (παγωμένο) δάσος κι ακούμε φωνές, 57 και σήμερα είναι πολλές;
Πολλές είναι. Είναι άλλες 57 μέρες με λεφτά χαλαλισμένα σε αναμμένα καλοριφέρ (για τους τυχερούς) ή air condition (για τους λιγότερο τυχερούς) ή ηλεκτρικές κουβέρτες (για όλους τους υπόλοιπους). Είναι άλλες 57 μέρες με μπουφάν, παλτά, ομπρέλες, κασκόλ, γάντια και σκουφιά, που κάνουν κάθε εξόρμηση εκτός σπιτιού, ακόμα και μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα, να μοιάζει με ετοιμασία για μίνι εκδρομή, και κάθε αναχώρηση από κάθε εστιατόριο/ μπαρ/ café μια μικρή διαδικασία, που διαρκεί πέντε-έξι λεπτά, μέχρι να τα ξαναφορέσεις όλα αυτά.
Φτάνει, όμως, με την γκρίνια. Δεν θέλουμε να σε μιζεριάσουμε, αγαπητέ αναγνώστη. Αυτή είναι δουλειά του χειμώνα. Δική μας δουλειά είναι να υπενθυμίσουμε ότι σε 57 μέρες από σήμερα (ενδεχομένως και λίγο νωρίτερα) θα συμβούν τα εξής υπέροχα πράγματα:
Θα αράξουμε σε τραπεζάκια έξω, για τα πρώτα ουζάκια στη λιακάδα.
Θα βολτάρουμε δίπλα στη θάλασσα, χωρίς να μελαγχολούμε/ παγώνουμε μόνο που την κοιτάμε.
Θα διαθέσουμε τα λεφτά που όλους τους προηγούμενους μήνες μας έτρωγαν τα κοινόχρηστα/ η ΔΕΗ/ το πετρέλαιο σε μια κοντινή εκδρομή.
Θα κάνουμε τα πρώτα σχέδια για το καλοκαίρι.
Θα ξαναβολτάρουμε με τις ώρες στον λόφο του Φιλοπάππου, στα μονοπάτια της Πάρνηθας και του Υμηττού, με τα χέρια ελεύθερα για αγκαλιές και φωτογραφίες, και όχι τυλιγμένα σε γάντια και τσέπες.
Θα φεύγουμε από τη δουλειά με το φως του ήλιου, νιώθοντας ότι έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας.
Θα σταματήσουμε επιτέλους να ανησυχούμε για το ποιους ενοχλούμε ή ποιοι μας ενοχλούν με τον καπνό των τσιγάρων. Αντίο για πάντα (εντάξει, για τους επόμενους εννιά μήνες) κλειστοί χώροι.
Θα χαμογελάμε σαν χαζοί στη θέα (και τη μυρωδιά) των ανθισμένων νεραντζιών στο δρόμο για τη δουλειά.
Θα τρώμε φράουλες που θα έχουν γεύση φράουλας –και όχι σχήμα φράουλας και γεύση θερμοκηπίου.
Θα φοράμε λιγότερα ρούχα.
Θα φλερτάρουμε περισσότερο (ναι, συνειρμός με την προηγούμενη πρόταση ήταν αυτός).
Θα διαβάζουμε στα newsfeed μας ανακοινώσεις για φεστιβάλ, συναυλίες και ονόματα, αντί για δυσοίωνες προγνώσεις καιρού.
Θα επιχειρήσουμε –ή έστω θα σχεδιάσουμε– τις πρώτες μας βουτιές. Ή τουλάχιστον τα πρώτα πλατσουρίσματα χωρίς παπούτσια εκεί που σκάει το κύμα.
Θα δίνουμε ραντεβού στην Πλάκα, για να βολτάρουμε παρέα με τους τουρίστες, μυρίζοντας αντηλιακά.
Θα πηγαίνουμε με τα πόδια ή με το ποδήλατο στη δουλειά, χωρίς να ανησυχούμε για το ποιος θα μας φέρει σπίτι άμα βρέξει.
Θα ξαναβολτάρουμε σούρουπο στο πάρκο του ΚΠΙΣΝ, που θα επιστρέψει στο καλοκαιρινό του ωράριο ως τα Μεσάνυχτα, αντί για το μίζερο μέχρι τις 20.00 που έχει τώρα.
Θα απομακρυνθούμε λίγο από την Αθήνα κάποιο βράδυ για να χαζέψουμε τον έναστρο ουρανό, που όλο τον χειμώνα κάλυπταν τα σύννεφα.
Θα τρώμε θαλασσινά σε ταβερνάκια πλάι στο κύμα.
Θα κουβεντιάζουμε για το πότε θα ανοίξουν τα θερινά σινεμά, κι όχι για το πότε θα φτιάξει ο καιρός.
Θα απολαμβάνουμε την χαρακτηριστική μυρωδιά του αέρα την ώρα που βραδιάζει. Εκείνη του καλοκαιριού που πλησιάζει.
