Ισραήλ – Παλαιστίνη: Η ιστορία μιας «αιώνιας» διαμάχης

του Νικόλα Γεωργιακώδη

Ισραήλ και Παλαιστίνη. Δύο λαοί, ένα κομμάτι γης, μια αρχαία διαμάχη. Οι «αναζωπυρώσεις» συχνές, οι αιματοχυσίες και ο θάνατος αμάχων θλιβερή πραγματικότητα και η αδυναμία εύρεσης μιας διπλωματικής λύσης, μετά από τόσες δεκαετίες, σχεδόν εξοργιστική για την κοινή γνώμη. Ζητήματα όπως η αναγνώριση και η εθνική ασφάλεια του Ισραήλ, το καθεστώς της Ιερουσαλήμ και των κατεχομένων εδαφών, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι οικισμοί των Ισραηλινών και η κατανομή των φυσικών πόρων παραμένουν ακόμα άλυτα. Τι μέλει γενέσθαι; Ουδείς μπορεί να γνωρίζει. Αυτό που οφείλουμε να μάθουμε όμως, είναι οι ρίζες του προβλήματος, τα γεγονότα δηλαδή τα οποία οδήγησαν την κατάσταση σε αυτό το σημείο. Γιατί η ιστορία μπορεί να γράφεται μεν από τους νικητές, όμως στην περίπτωση της Ισραηλινοπαλαιστινιακής αυτής διένεξης, τα όρια ανάμεσα στον νικητή και τον ηττημένο είναι δυσδιάκριτα.

Η αρχή της διαμάχης

«Για να βρούμε την ρίζα του προβλήματος θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το πέρασμα της περιοχής που είναι σήμερα η Παλαιστίνη υπό την Βρετανική επιρροή. Αυτό συνέβη με ένα σύστημα Διεθνούς Εποπτείας το 1922, το οποίο λέγεται Εντολή. Πρόκειται για εντολές οι οποίες δόθηκαν από την Κοινωνία των Εθνών και έτσι η Παλαιστίνη δόθηκε υπό την εντολή των Βρετανών», λέει ο κ. Σωτήρης Ρούσσος, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Επιστημονικός Υπεύθυνος του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών.

«Οι Βρετανοί προκειμένου να βρουν συμμάχους εναντίων των Οθωμανών κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαν δώσει υποσχέσεις για κράτος στην περιοχή και προς τους Εβραίους και προς τους Παλαιστίνιους. Βέβαια, εκείνη την εποχή, οι Παλαιστίνιοι Άραβες στην Παλαιστίνη ήταν πάνω από 85 τοις εκατό του πληθυσμού. Με σταδιακή όμως, εγκατάσταση Εβραίων καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου από το 1922 μέχρι το 1940, η πληθυσμιακή σύνθεση άλλαξε. Αυτό οδήγησε σε μεγάλες συγκρούσεις και μετά ήρθε το Ολοκαύτωμα στην Ευρώπη από τους Ναζί, το οποίο δημιούργησε ακόμα πιο μεγάλες διεθνείς πιέσεις στην Βρετανία για να δημιουργήσει ένα κράτος Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης», προσθέτει. Στην απόφαση αυτοί οι Άραβες αντέδρασαν έντονα, καθώς θεώρησαν ότι δεν μπορεί να γίνει ένα τέτοιο κράτος σε μια περιοχή όπου είχαν πλειοψηφία. Έτσι το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη και μετά από μεγάλη διπλωματική μάχη, αποφάσισαν ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν δύο κράτη στην Παλαιστίνη: ένα Ισραηλινό και ένα Παλαιστινιακό.

«Οι Άραβες δεν δέχονται αυτή την απόφαση και έχουμε τον πρώτο Αραβοΐσραηλινό πόλεμο το 1948. Το Ισραήλ νικά και αποτέλεσμα είναι να καταλάβει μια σειρά από εδάφη Παλαιστινίων. Από αυτή την πρώτη ‘κατάληψη’ εδαφών, φεύγουν περί το ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς την δυτική όχθη του Ιορδάνη, στην Γάζα, στην Συρία και τον Λίβανο», αναφέρει ο κ. Ρούσσος. Θα ακολουθήσουν άλλοι δύο αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι το 1967 και το 1973. Στον πρώτο πόλεμο, γνωστό και ως «Πόλεμο των έξι ημερών», το Ισραήλ θα καταλάβει την δυτική όχθη του Ιορδάνη και ένας μεγάλος πληθυσμός Παλαιστινίων θα βρεθεί υπό κατοχή.

«Μετά από διάφορες περιπέτειες και πολέμους, φτάνουμε στο 1987 όταν και γίνεται η πρώτη μεγάλη εξέγερση των Παλαιστινίων, η Ιντιφάντα, η οποία αναγκάζει το Ισραήλ να έρθει σε αδιέξοδο, καθώς κατ’ ουσία χρησιμοποίησε τον στρατό, δημιουργώντας γενική κατακραυγή. Από την άλλη μεριά, η Παλαιστίνη λόγω του ότι είχε ταχθεί με τη λάθος πλευρά στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991, αναγκάστηκε να κάνει βήματα συμβιβασμού. Έτσι έγινε η πρώτη συμφωνία ειρήνης, η Συμφωνία του Όσλο», προσθέτει.

Η συμφωνία αυτή παραδίδει κάποια εδάφη σε παλαιστινιακή διοίκηση, όμως αφήνει τα τέσσερα βασικά προβλήματα του παλαιστινιακού ζητήματος άλυτα: το εδαφικό, το ζήτημα της Ιερουσαλήμ, το ζήτημα των υδάτων και το ζήτημα των προσφύγων. Η μη διευθέτηση των ζητημάτων αυτών, οδηγεί σε νέες συγκρούσεις και στην δεύτερη μεγάλη εξέγερση, την Ιντιφάντα του 2000, η οποία καταπνίχθηκε από τον ισραηλινό στρατό. Έκτοτε υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ της παλαιστινιακής παραστρατιωτικής οργάνωσης Χαμάς και της πολιτικο-στρατιωτικής οργάνωσης του Γιασέρ Αραφάτ Φατάχ με αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να χωριστούν. Η Φατάχ ελέγχει την δυτική όχθη του Ιορδάνη και η Χαμάς την Γάζα. «Τα πράγματα έχουν μείνει εκεί, με το Ισραήλ να συνεχίζει τους εποικισμούς», καταλήγει ο κ. Ρούσσος.

Προσπαθώντας να ερευνήσουμε το θέμα όσο πιο αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα γίνεται, απευθυνθήκαμε και στις δύο πλευρές μέσω των πρεσβειών τους και τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί μας τις θέσεις τους, αλλά και τις λύσεις που προτείνουν για το φλέγον αυτό ζήτημα. Την απάντηση στο «τις πταίει;» την αφήνουμε στην κρίση σας.



Μούσταφα Αζούζ: «Ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι πολεμοχαρής»

Ο κ. Μούσταφα Αζούζ, Σύμβουλος Τύπου της Παλαιστινιακής Πρεσβείας στην Ελλάδα μίλησε στο In2life για τις διαφορές των Παλαιστινίων με το ισραηλινό κράτος.

«Το Παλαιστινιακό είναι το παλαιότερο διεθνές ζήτημα στην ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών. Ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν η ιστορική Παλαιστίνη βρισκόταν υπό Βρετανική Εντολή. Τότε μεγάλα κύματα Εβραίων μεταναστών, από την Ευρώπη κυρίως, άρχισαν να φτάνουν στην Παλαιστίνη, θέτοντας σε εφαρμογή το Σιωνιστικό σχέδιο για τον εποικισμό της περιοχής. Το 1947, με τη λήξη της βρετανικής εντολής και με πρόταση της Βρετανίας η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε την απόφαση Διαμελισμού της ιστορικής Παλαιστίνης σε δυο κράτη. Οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες απέρριψαν την απόφαση αυτή, καθώς αποτελούσε μια ιστορική αδικία σε βάρος των Παλαιστινίων που ζούσαν στην πατρίδα τους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα», λέει και προσθέτει: «Στον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, επτακόσιες χιλιάδες Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και σκορπίστηκαν ως πρόσφυγες στις γύρω αραβικές χώρες. Το Ισραήλ επιβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων, με τη βία και με την υφαρπαγή της γης του παλαιστινιακού λαού. Το σύγχρονο παλαιστινιακό κίνημα, ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 με τον ένοπλο αγώνα, υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ με αίτημα την αποκατάσταση της ιστορικής αδικίας που υπέστη ο παλαιστινιακός λαός με τον ξεριζωμό του από την γη του. Στον πόλεμο του 1967 το Ισραήλ κατέλαβε ό,τι είχε απομείνει από τα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης, δηλαδή τη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και τη Λωρίδα της Γάζας. Εκείνο τον χρόνο τα Ηνωμένα Έθνη εξέδωσαν το ψήφισμα 242 που κάλεσε το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη αυτά, ώστε εκεί να ιδρυθεί τα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».

Για την συμφωνία του Όσλο λέει: «Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ έκανε τον ιστορικό συμβιβασμό το 1993 και αποδέχθηκε το ψήφισμα 242, αποδέχθηκε δηλαδή το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος να περιοριστεί στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967, δηλαδή Δυτική Όχθη και Λωρίδα της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τα οποία εδάφη αποτελούν μόλις το 22% της έκτασης της ιστορικής Παλαιστίνης».

Για την κατάσταση από τότε μέχρι σήμερα, ο κ. Αζούζ στέκεται στην άρνηση των ισραηλινών κυβερνήσεων να εφαρμόσουν τα όσα προβλέπει η συμφωνία του Όσλο: «Αντί το Ισραήλ να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από τα εδάφη του 1967, συνέχισε και συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό τον εποικισμό των εδαφών αυτών με την ανέγερση χιλιάδων οικιστικών μονάδων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στη Δυτική Όχθη, με αποτέλεσμα ο αριθμός των Ισραηλινών εποίκων στα παλαιστινιακά εδάφη του 1967 να έχει διπλασιαστεί από το 1993 μέχρι σήμερα και να έχει ξεπεράσει τις 400.000 εποίκους», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Όσο το Ισραήλ αρνείται να συμμορφωθεί με τη διεθνή νομιμότητα και συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως κράτος υπεράνω του διεθνούς δικαίου με την στρατιωτική κατοχή και τον εποικισμό, δεν μπορεί να έρθει η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι πολεμοχαρής, είναι φορέας πολιτισμού και αγωνίζεται για το δικαίωμα του να ζήσει ελεύθερος σε μια ελεύθερη πατρίδα, όπως όλοι οι λαοί του κόσμου. Η Παλαιστίνη είναι η γενέτειρα των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών. Ο παλαιστινιακός λαός αγωνίζεται για δικαιοσύνη και ειρήνη».

Γουίλιαμ Αναγνωσταράς: «Κομβική παράμετρος της διένεξης η μη αποδοχή του κράτους του Ισραήλ από τους Παλαιστίνιους και πολλές αραβικές χώρες»

Από την πλευρά του, ο κ. Γουίλιαμ Αναγνωσταράς, Εκπρόσωπος Τύπου της Ισραηλινής πρεσβείας τονίζει πως η διένεξη δεν μπορεί να αναλυθεί συνοπτικά, όμως θεωρεί πως μια κομβική παράμετρος για την ύπαρξη της Ισραηλοπαλαιστινιακής διένεξης ήταν και είναι σε μεγάλο βαθμό η μη αποδοχή του κράτους του Ισραήλ από τους Παλαιστινίους και πολλές αραβικές χώρες.

Για τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948 αναφέρει: «Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, ξεκίνησε μετά την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ και αφότου η παλαιστινιακή πλευρά και οι Άραβες απέρριψαν το Σχέδιο Διχοτόμησης του ΟΗΕ το 1947, το οποίο προέβλεπε την δημιουργία εβραϊκού και αραβικού κράτους στα εδάφη της υπό Βρετανικής Εντολής αποικιακής Παλαιστίνης. Αντ' αυτού, επτά αραβικά κράτη επιτέθηκαν στο νεοσύστατο ισραηλινό κράτος με σκοπό την εξαφάνισή του».

Ο Πόλεμος των Έξι ημερών το 1967, ήταν σύμφωνα με τον κ. Αναγνωσταρά αποτέλεσμα της κλιμάκωσης των επιθέσεων και των απειλών από την Συρία και την Αίγυπτο εναντίον του Ισραήλ, ενώ όσον αφορά την Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική όχθη τονίζει: «Αξίζει να σημειωθεί ότι εδάφη που περιήλθαν στον έλεγχο του Ισραήλ, όπως η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας, βρίσκονταν σε αραβικά χέρια για 19 χρόνια, από το 1948 μέχρι το 1967 και ουδέποτε δημιουργήθηκε παλαιστινιακό κράτος σε αυτά».

Η Λωρίδα της Γάζας

Ακρογωνιαίος λίθος της σύγκρουσης Ισραήλ – Παλαιστίνης, είναι η Λωρίδα της Γάζας, μια παράλια χερσαία λωρίδα στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ η οποία δημιουργήθηκε το 1948, με βάση τη γραμμή εκεχειρίας του Πρώτου Αραβοϊσραηλινού πολέμου. Ποια είναι σύμφωνα με τις δύο πλευρές, τα βαθύτερα αίτια της αιματοχυσίας και της τωρινής κατάστασης σε αυτή την περιοχή;

Ο κ. Αζούζ στέκεται στον «ασφυκτικό» όπως τον χαρακτηρίζει αποκλεισμό της περιοχής από το Ισραήλ: «Επί πέντε συνεχή χρόνια, η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται υπό έναν ασφυκτικό αποκλεισμό που δεν επιτρέπει την ελευθερία κίνησης ούτε ανθρώπων ούτε αγαθών. Η πολιορκία αυτή επιβλήθηκε με το πρόσχημα ότι η Χαμάς ελέγχει την Λωρίδα της Γάζας, αλλά το Ισραήλ έχει ουσιαστικά μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια τεράστια φυλακή», τονίζει και προσθέτει: «Δεν επιτρέπει στους Παλαιστινίους ψαράδες να ανοιχτούν στη θάλασσα παρά μόνο σε μικρή απόσταση. Δεν επιτρέπει στους Παλαιστινίους αγρότες να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους που βρίσκονται κοντά στα σύνορα. Δεν επιτρέπει την εισαγωγή βασικών ειδών ανάγκης για την επιβίωση του πληθυσμού. Δεν επιτρέπει την εισαγωγή τσιμέντου για την ανοικοδόμηση των βομβαρδισμένων κτιρίων και σπιτιών».

Σύμφωνα με τον κ. Αζούζ, το Ισραήλ μέσα σε τέσσερα χρόνια έχει εξαπολύσει δύο ανηλεείς πολέμους εναντίων του παλαιστινιακού λαού: «Το 2008/9 το Ισραήλ εξαπέλυσε μια εγκληματική και απάνθρωπη επίθεση δολοφονώντας περισσότερους από 1500 Παλαιστίνιους αμάχους. Τον περασμένο μήνα, μια παρόμοια επίθεση του Ισραήλ είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο πάνω από 160 αμάχων Παλαιστινίων και τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων. Το Ισραήλ έχει ισοπεδώσει τη Γάζα με τα υπερσύχρονα όπλα που διαθέτει βομβαρδίζοντας την από αέρα, θάλασσα και στεριά. Πρόκειται για ενέργειες και πράξεις που ισοδυναμούν με εγκλήματα πολέμου σύμφωνα με την 4η συνθήκη της Γενεύης για την προστασία των αμάχων σε καιρό πολέμου», λέει χαρακτηριστικά και ευελπιστεί ότι το Ισραήλ θα σεβαστεί την τελευταία εκεχειρία που επετεύχθη, έστω και αν το ζητούμενο δεν είναι απλώς μια βιώσιμη εκεχειρία, αλλά η πλήρης άρση του αποκλεισμού της Γάζας.

Την έννοια «αποκλεισμό» για την Λωρίδα της Γάζας δεν αποδέχεται η ισραηλίτικη πλευρά. «Ο όρος "αποκλεισμός" δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι στην κυριολεξία περνούν στην Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι βοήθειας και προϊόντων -τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα, κλπ.- σε μηναία βάση. Επιπλέον, το Ισραήλ παρέχει ηλεκτροδότηση και νερό στη Γάζα. Ταυτόχρονα, τα σύνορα με την Αίγυπτο είναι ανοικτά. Υπάρχει μόνο ένας θαλάσσιος αποκλεισμός της περιοχής από το Ισραήλ, μοναδικός στόχος του οποίου είναι να εμποδίσει την παράνομη μεταφορά όπλων προς την Χαμάς», αναφέρει ο κ. Αναγνωσταράς και στέκεται στους λόγους που οδήγησαν το Ισραήλ στο να εξαπολύσει επιθέσεις στην περιοχή.

«Η Ισραηλινή Κυβέρνηση έπρεπε να προστατέψει τους πολίτες της από τις αδιάκοπες επιθέσεις εκατοντάδων ρουκετών της Χαμάς από την Λωρίδα της Γάζας. Ένα εκατομμύριο Ισραηλινοί, το 15 τοις εκατό το συνολικού πληθυσμού, βρισκόταν κάτω από συνεχή απειλή. Τα σχολεία παρέμειναν κλειστά και οι άνθρωποι σε καταφύγια. Καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να ανεχτεί μια τέτοια κατάσταση», λέει.

«Η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που αναγνωρίζεται ως τέτοια από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οργάνωση απορρίπτει την ειρηνευτική διαδικασία και την ύπαρξη του Ισραήλ, ενώ λαμβάνει υποστήριξη και οπλισμό από το Ιράν. Στις επιθέσεις της, η Χαμάς στοχεύει αποκλειστικά αθώους πολίτες στο Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα κρύβεται πίσω από τον δικό της άμαχο πληθυσμό εξαπολύοντας ρουκέτες από κατοικημένες περιοχές, σχολεία, τζαμιά, κλπ. Συνολικά 13.000 ρουκέτες έχουν πλήξει το Ισραήλ από τότε που αποσύρθηκε από τη Γάζα», αναφέρει.

Για τις απώλειες σε άμαχο πληθυσμό από την πλευρά των Παλαιστινίων εξηγεί: «Οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις έκαναν τα μέγιστα να πλήξουν μόνο στρατιωτικούς στόχους και πραγματικά θλίβονται για τις οποιοσδήποτε απώλειες αθώων. Είχαν να αντιμετωπίσουν έναν αδίστακτο αντίπαλο που δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί τους δικούς του αμάχους ως εργαλείο εντυπωσιασμού».

Υπάρχει φως στο τούνελ;

Θα μπορέσει άραγε κάποια στιγμή να λυθεί ειρηνικά και διπλωματικά η διαμάχη; Ο κ. Ρούσσος εμφανίζεται προβληματισμένος: «Και οι δύο λαοί όπως τα έφερε η ιστορία θα πρέπει να ζήσουν μαζί σε μια περιοχή που είναι πάρα πολύ μικρή και να έχουν το δικό τους κράτος. Είναι δίκαιο και από πλευράς κοινού ορθολογισμού. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, ιδιαίτερα με την συγκεκριμένη κυβέρνηση στο Ισραήλ. Από την άλλη, η Παλαιστίνη είναι διαιρεμένη μεταξύ Χαμάς και Φατάχ. Οι εξελίξεις πάντως στην Μέση Ανατολή αλλάζουν συνεχώς», λέει.

Ο κ. Αναγνωσταράς θεωρεί ότι ο μοναδικός τρόπος να επιλυθεί το πρόβλημα είναι με απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών. «Αυτή είναι η βασική αρχή που έχει υιοθετηθεί σε όλες τις ειρηνευτικές συμφωνίες που έχουν υπογράψει το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι. Αυτή η αρχή έχει αναγνωριστεί από το Διεθνές Κουαρτέτο -ΗΠΑ, Ε.Ε., ΟΗΕ και Ρωσία», αναφέρει.

«Βασική προϋπόθεση για την επίλυση του ζητήματος είναι ο τερματισμός της Ισραηλινής κατοχής των εδαφών του 1967, ώστε εκεί να ιδρυθεί το ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ», λέει ο κ. Αζούζ και προσθέτει: «Αυτή είναι η λεγόμενη λύση των δύο κρατών που στηρίζει ολόκληρη η διεθνής κοινότητα, το Ισραήλ όμως αρνείται, επιμένει στον εποικισμό και θέλει να κρατήσει μεγάλα τμήματα της Δυτικής Όχθης. Αρνείται να αποχωρήσει από την ανατολική Ιερουσαλήμ και συνεχίζει την αλλοίωση του αραβικού χαρακτήρα της πόλης, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου που απαγορεύει την οποιαδήποτε δημογραφική ή άλλη αλλοίωση των εδαφών που βρίσκονται υπό κατοχή. Αρνείται να αναγνωρίσει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων και να απελευθερώσει τους χιλιάδες Παλαιστίνιους κρατούμενους».

Ο κ. Αναγνωσταράς τονίζει τα προβλήματα που υπάρχουν στις διαπραγματεύσεις: «Ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, κ. Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχει απευθύνει επανειλημμένα έκκληση στην παλαιστινιακή πλευρά να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς προϋποθέσεις, αλλά έχει εισπράξει την συνεχή απόρριψη της ηγεσίας των Παλαιστινίων. Η ειρήνη και ένα παλαιστινιακό κράτος μπορούν να προκύψουν μόνο μέσα από ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με την χώρα που έχει το μεγαλύτερο συμφέρον να ζήσει ειρηνικά με τους Παλαιστινίους: το Κράτος του Ισραήλ».

Ένα ακόμα «αγκάθι» στις σχέσεις των δύο λαών, είναι η πρόσφατη αναγνώριση της Παλαιστίνης από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ως κράτος παρατηρητής με 138 ψήφους υπέρ, 41 αποχές και 9 κατά. Τι λένε για αυτή την εξέλιξη οι δύο πλευρές;

«Αποτελεί νίκη του Παλαιστινιακού λαού και δικαίωση των αγώνων και θυσιών του. Και όπως τόνισε ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, η απόφαση αυτή αποτελεί ουσιαστικά ένα διεθνές πιστοποιητικό γέννησης του Κράτους της Παλαιστίνης. Έχουμε εκφράσει δημόσια τις ευχαριστίες μας στην Ελλάδα και στην Κύπρο και είμαστε ευγνώμονες σε όλες τις χώρες που μας στήριξαν. Η απόφαση αυτή εκφράζει τη βούληση της διεθνούς κοινότητας για διάσωση της λύσης των δύο κρατών, την οποία λύση υπονομεύει το Ισραήλ. Επίσης, επιφέρει σημαντική αναβάθμιση του πολιτικού και νομικού καθεστώτος των παλαιστινιακών εδαφών που βρίσκονται υπό Ισραηλινή κατοχή από το 1967», λέει ο κ. Αζούζ, θεωρώντας πως αυτή η απόφαση ανοίγει το δρόμο για την ένταξη της Παλαιστίνης σε άλλους διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς, όπως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στο οποίο η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή θα έχει πλέον τη δυνατότητα να προσφύγει κατά του Ισραήλ.

Από την πλευρά του ο κ. Αναγνωσταράς δικαιολογεί την στάση του Ισραήλ, το οποίο αντιτάχθηκε στην απόφαση αυτή: «Το αίτημα των Παλαιστινίων να αναγνωριστούν ως κράτος μη μέλος παρατηρητής του ΟΗΕ στην πραγματικότητα αποτελεί μια προσπάθεια παράκαμψης της ειρηνευτικής διαδικασίας από την πλευρά τους. Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία κίνηση των Παλαιστινίων δεν πρόκειται να κάνει τίποτα ως προς την επίλυση των κρίσιμων ζητημάτων μεταξύ των δύο πλευρών όπως είναι ο καθορισμός των συνόρων, οι διευθετήσεις ασφάλειας, οι πρόσφυγες, οι οικισμοί, κλπ. Αντίθετα, μπορεί να προκαλέσει περισσότερες δυσκολίες στις συνομιλίες γι' αυτά τα θέματα».