Πότε θα παντρευτώ;
Όταν γυρίσει ο Ερμής ορθόδρομος. Όταν ταιριάξουν οι συναστρίες. Όταν έρθει στον υποψήφιο γαμπρό η επιφοίτηση. Ή όταν ωριμάσεις αρκετά και σταματήσεις να το σκέφτεσαι. Οι απόψεις διίστανται.
της Ηρώς Κουνάδη
Όσα online tests και αν απαντήσεις, όσα 0,91 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και αν δώσεις σε γραμμές αστρομαντείας, ταρομαντείας και οποιασδήποτε άλλης μαντείας, η απάντηση δεν είναι γραμμένη πουθενά –κι αν είναι, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σου διαβάσει την ημερομηνία. Όχι γιατί «ο καθένας διαμορφώνει μόνος τη μοίρα του» και άλλα τέτοια κοελικά, αλλά γιατί υπάρχει ένα πλήθος πολύ συγκεκριμένων παραγόντων, από την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά σου μέχρι το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του πλανήτη στο οποίο θα γνωρίσεις το έτερον σου ήμισυ, που διαμορφώνουν την απάντηση κατά περίπτωση.
Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, ένας πολύ γενικός κανόνας που υπαγορεύει το πότε δεν θα παντρευτείς: όταν δεν πληροίς ορισμένες προϋποθέσεις που θα μπορούσαμε καταχρηστικά να ονομάσουμε «κριτήρια γάμου». Με βάση την εις άτοπον απαγωγή, μπορούμε μετά βεβαιότητας να σου πούμε ότι θα παντρευτείς…
Όταν ωριμάσεις αρκετά
Δε θέλεις να έχεις συζυγικές υποχρεώσεις –ή ακόμα χειρότερα να βρεθείς αγκαλιά με δυο μωρά που κλαίνε– στη φάση της ζωής σου που πηγαίνεις στο γραφείο κατ’ ευθείαν μετά το club, ούτε εν μέσω της εξεταστικής για το μεταπτυχιακό, ούτε όταν ακόμα σου πληρώνουν το ενοίκιο οι γονείς σου. Ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να θέλεις.
Θα παντρευτείς όταν χορτάσεις νεανικές τρέλες από αυτές που αργότερα αποκαλούμε με σοβαρό ύφος «εμπειρίες», για να είσαι σίγουρη ότι δε θα τα τινάξεις όλα στον αέρα μια μέρα που ξύπνησες και συνειδητοποίησες ότι δεν έχεις ζήσει. Όταν θα είσαι οικονομικά ανεξάρτητη, για να μην εγκλωβιστείς χωρίς να το θέλεις σε μια επίσημη σχέση επειδή απλά δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνη σου. Και όταν θα μπορείς να ξεχωρίσεις το απλό καβγαδάκι, την μονοτονία μιας σύντομης περιόδου, και το φλερτ του περαστικού από τις αιτίες διαζυγίου.
Όταν βρεις τον κατάλληλο
Πάνω απ’ όλα, η ισόβια –θεωρητικά, έστω– συμβίωση είναι θέμα αυτού που λέμε «χημεία». Πολύ περισσότερο από το να έλκονται σεξουαλικά, να θαυμάζουν ο ένας τον άλλον, να περνούν καλά μαζί, ή εν πάση περιπτώσει από οποιοδήποτε άλλο κριτήριο των νεανικών μας σχέσεων, δύο άνθρωποι για να παντρευτούν πρέπει να ταιριάζουν. Όχι να νομίζουν ότι ταιριάζουν, να ταιριάζουν. Και να συμφωνούν αν όχι σε όλα, τουλάχιστον στα περισσότερα θέματα, με πρώτο και κυριότερο το ότι θέλουν να παντρευτούν.
Η εύρεση ενός συντρόφου με τον οποίο όντως θα ταιριάζεις δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στη δεύτερη ή την τρίτη δεκαετία της ζωής σου. Βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι, για να μπορείς να κρίνεις μετά βεβαιότητας ότι όντως ταιριάζεις με κάποιον, πρέπει να γνωρίσεις αρκετούς με τους οποίους δεν ταιριάζεις.
Όταν σταματήσεις να το σκέφτεσαι
Οι ανθοδέσμες που σχηματίζονται στα μάτια σου –αντί για καρδούλες– κάθε φορά που γνωρίζεις έναν εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου που σε ελκύει έστω και στο ελάχιστο είναι που δεν αφήνουν τις σχέσεις σου να ωριμάσουν και να πολυκαιρίσουν τόσο ώστε το θέμα του γάμου να πέσει αβίαστα στο τραπέζι. Το κλειδί στην παραπάνω πρόταση είναι το επίρρημα «αβίαστα». Διότι, αν εκβιάζεις καταστάσεις, προσπαθείς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες ή απλά δεν μπορείς να βγάλεις το θέμα του γάμου από το μυαλό σου, αυτό φαίνεται. Κι η εμμονή με οποιοδήποτε θέμα –πόσο μάλλον με τον γάμο– είναι μια από τις δημοφιλέστερες ενδείξεις διαταραγμένης προσωπικότητας. Εσύ θα ήθελες να παντρευτείς ένα τέτοιο άτομο; Γιατί να θέλει ο (οποιοσδήποτε) άλλος;
Ποτέ
Και γιατί να παντρευτείς δηλαδή; Για να δεις τον θείο Γιώργο να χορεύει νησιώτικα μαζί με τρεις εντελώς άγνωστους σε εσένα παππούδες ανάμεσα σε χαρωπά στολισμένα τραπέζια με μισοτελειωμένα καναπεδάκια, την ώρα που θα συνειδητοποιείς ότι ξόδεψες κάποιες χιλιάδες ευρώ για ένα πάρτι στο οποίο δεν πέρασες καν ωραία; Ή μήπως για να βάλεις το κράτος και την εκκλησία δερβέναγες στη σχέση σου, η οποία από τούδε και στο εξής θα υπόκειται σε νόμους και κανόνες, και όχι σε κέφια και εμπνεύσεις της στιγμής; Αν θες επισημότητες, υπέγραψε ένα σύμφωνο συμβίωσης –ανέξοδο, πρακτικότατο και καθόλου δεσμευτικό. Μέχρι να πάνε τα παιδιά σχολείο, κανείς δε θα θυμάται ότι κάποτε ήταν ντροπή να λένε πως οι γονείς σου δεν είναι παντρεμένοι.
Όσα online tests και αν απαντήσεις, όσα 0,91 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και αν δώσεις σε γραμμές αστρομαντείας, ταρομαντείας και οποιασδήποτε άλλης μαντείας, η απάντηση δεν είναι γραμμένη πουθενά –κι αν είναι, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σου διαβάσει την ημερομηνία. Όχι γιατί «ο καθένας διαμορφώνει μόνος τη μοίρα του» και άλλα τέτοια κοελικά, αλλά γιατί υπάρχει ένα πλήθος πολύ συγκεκριμένων παραγόντων, από την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά σου μέχρι το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του πλανήτη στο οποίο θα γνωρίσεις το έτερον σου ήμισυ, που διαμορφώνουν την απάντηση κατά περίπτωση.
Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, ένας πολύ γενικός κανόνας που υπαγορεύει το πότε δεν θα παντρευτείς: όταν δεν πληροίς ορισμένες προϋποθέσεις που θα μπορούσαμε καταχρηστικά να ονομάσουμε «κριτήρια γάμου». Με βάση την εις άτοπον απαγωγή, μπορούμε μετά βεβαιότητας να σου πούμε ότι θα παντρευτείς…
Όταν ωριμάσεις αρκετά
Δε θέλεις να έχεις συζυγικές υποχρεώσεις –ή ακόμα χειρότερα να βρεθείς αγκαλιά με δυο μωρά που κλαίνε– στη φάση της ζωής σου που πηγαίνεις στο γραφείο κατ’ ευθείαν μετά το club, ούτε εν μέσω της εξεταστικής για το μεταπτυχιακό, ούτε όταν ακόμα σου πληρώνουν το ενοίκιο οι γονείς σου. Ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να θέλεις.
Θα παντρευτείς όταν χορτάσεις νεανικές τρέλες από αυτές που αργότερα αποκαλούμε με σοβαρό ύφος «εμπειρίες», για να είσαι σίγουρη ότι δε θα τα τινάξεις όλα στον αέρα μια μέρα που ξύπνησες και συνειδητοποίησες ότι δεν έχεις ζήσει. Όταν θα είσαι οικονομικά ανεξάρτητη, για να μην εγκλωβιστείς χωρίς να το θέλεις σε μια επίσημη σχέση επειδή απλά δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνη σου. Και όταν θα μπορείς να ξεχωρίσεις το απλό καβγαδάκι, την μονοτονία μιας σύντομης περιόδου, και το φλερτ του περαστικού από τις αιτίες διαζυγίου.
Όταν βρεις τον κατάλληλο
Πάνω απ’ όλα, η ισόβια –θεωρητικά, έστω– συμβίωση είναι θέμα αυτού που λέμε «χημεία». Πολύ περισσότερο από το να έλκονται σεξουαλικά, να θαυμάζουν ο ένας τον άλλον, να περνούν καλά μαζί, ή εν πάση περιπτώσει από οποιοδήποτε άλλο κριτήριο των νεανικών μας σχέσεων, δύο άνθρωποι για να παντρευτούν πρέπει να ταιριάζουν. Όχι να νομίζουν ότι ταιριάζουν, να ταιριάζουν. Και να συμφωνούν αν όχι σε όλα, τουλάχιστον στα περισσότερα θέματα, με πρώτο και κυριότερο το ότι θέλουν να παντρευτούν.
Η εύρεση ενός συντρόφου με τον οποίο όντως θα ταιριάζεις δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στη δεύτερη ή την τρίτη δεκαετία της ζωής σου. Βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι, για να μπορείς να κρίνεις μετά βεβαιότητας ότι όντως ταιριάζεις με κάποιον, πρέπει να γνωρίσεις αρκετούς με τους οποίους δεν ταιριάζεις.
Όταν σταματήσεις να το σκέφτεσαι
Οι ανθοδέσμες που σχηματίζονται στα μάτια σου –αντί για καρδούλες– κάθε φορά που γνωρίζεις έναν εκπρόσωπο του αντίθετου φύλου που σε ελκύει έστω και στο ελάχιστο είναι που δεν αφήνουν τις σχέσεις σου να ωριμάσουν και να πολυκαιρίσουν τόσο ώστε το θέμα του γάμου να πέσει αβίαστα στο τραπέζι. Το κλειδί στην παραπάνω πρόταση είναι το επίρρημα «αβίαστα». Διότι, αν εκβιάζεις καταστάσεις, προσπαθείς να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες ή απλά δεν μπορείς να βγάλεις το θέμα του γάμου από το μυαλό σου, αυτό φαίνεται. Κι η εμμονή με οποιοδήποτε θέμα –πόσο μάλλον με τον γάμο– είναι μια από τις δημοφιλέστερες ενδείξεις διαταραγμένης προσωπικότητας. Εσύ θα ήθελες να παντρευτείς ένα τέτοιο άτομο; Γιατί να θέλει ο (οποιοσδήποτε) άλλος;
Ποτέ
Και γιατί να παντρευτείς δηλαδή; Για να δεις τον θείο Γιώργο να χορεύει νησιώτικα μαζί με τρεις εντελώς άγνωστους σε εσένα παππούδες ανάμεσα σε χαρωπά στολισμένα τραπέζια με μισοτελειωμένα καναπεδάκια, την ώρα που θα συνειδητοποιείς ότι ξόδεψες κάποιες χιλιάδες ευρώ για ένα πάρτι στο οποίο δεν πέρασες καν ωραία; Ή μήπως για να βάλεις το κράτος και την εκκλησία δερβέναγες στη σχέση σου, η οποία από τούδε και στο εξής θα υπόκειται σε νόμους και κανόνες, και όχι σε κέφια και εμπνεύσεις της στιγμής; Αν θες επισημότητες, υπέγραψε ένα σύμφωνο συμβίωσης –ανέξοδο, πρακτικότατο και καθόλου δεσμευτικό. Μέχρι να πάνε τα παιδιά σχολείο, κανείς δε θα θυμάται ότι κάποτε ήταν ντροπή να λένε πως οι γονείς σου δεν είναι παντρεμένοι.
