Είδαμε την Ολεάννα στο Θέατρο Olvio

Η κατάχρηση εξουσίας από τους προύχοντες της πανεπιστημιακής έδρας – αλλά και γενικότερα τους ψυχολογικά προνομιούχους- η σαθρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, ο διττός χαρακτήρας εννοιών και συναισθημάτων, η συλλογικότητα, η επανάσταση στο σύστημα που δεν έρχεται ποτέ, ο ψυχολογικός και σωματικός βιασμός.

Έννοιες που ο Ντέηβιντ Μάμετ πραγματεύεται με μαεστρία στην «Ολεάννα» του, μια παράσταση η οποία παρά το ότι εμπνέεται από το «ξέσπασμα» των γυναικών στην Αμερική των 90s, παραμένει επίκαιρη. Κυρίως γιατί αναδεικνύει τη σαθρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και των λειτουργών αυτού, την κατάχρηση εξουσίας ως έννοια, την αέναη σεξιστική μάχη των δύο φύλων, την αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας μέσω του λόγου.

Ένας επιτυχημένος Καθηγητής Πανεπιστημίου δέχεται στο γραφείο του μια μαθήτρια η οποία κόπηκε στο μάθημά του και ζητά αναβαθμολόγηση, εκφράζοντας την απελπισία της και τις μαθησιακές τις δυσκολίες. Εκείνος όμως της το αρνείται και της προτείνει ιδιαίτερα μαθήματα. Μια συνήθης συμφωνία εξελίσσεται σε μια βίαιη λεκτικά, ψυχολογικά και σωματικά αντιπαράθεση: η φοιτήτρια τον κατηγορεί για κατάχρηση εξουσίας και σεξουαλική παρενόχληση και για τον καθηγητή το όνειρο της μονιμοποίησης και της αγοράς ενός καινούργιου σπιτιού καταρρέει.

Η σκοτεινή σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη είναι τόσο νευρική και σπινταριστή όσο πρέπει για να δημιουργήσει την απαιτούμενη ένταση στον θεατή, ο οποίος από πράξη σε πράξη συμμετέχει σε μια ζωντανή διαδικασία που θυμίζει απασφάλιση χειροβομβίδας. Είναι θέμα χρόνου η έκρηξη και η αργή αλλά βασανιστική κλιμάκωση ενισχύεται από τις έντονες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.

Η στιβαρή παρουσία του Νίκου Πετρόπουλου στον ρόλο του καθηγητή Τζον είναι επιβλητική. Όμως σταδιακά από θέση ισχύος και επιρροής, από το «έλα δω κοριτσάκι να σε μάθω τι και πώς», βρίσκεται να αμύνεται λαβωμένος από τα πυρά μιας εκ πρώτης όψης αθώας κορασίδας, η οποία βάζει σε κίνδυνο την καριέρα του, αλλά και όλο του το είναι. Η ερμηνεία του είναι ρεαλιστική, ενίοτε κωμική, σε κάθε περίπτωση δραματική και σχεδόν ψυχαναλυτικά δουλεμένη.

Η Κάρολ της Ντάνης Γιαννακοπούλου μας ξεγελά σαν πρωτάρηδες. Στο πρώτο μέρος είναι ένα αθώο κοριτσάκι που κεκεδίζει σχεδόν φαιδρά. Που επιμένει πως «δεν καταλαβαίνει» έννοιες της ύλης του μαθήματος. Όσο περνά η ώρα όμως μεταμορφώνεται σε μια οριακά φασιστική φιγούρα, που βάλλει δίχως έλεος, που παίρνει τα ηνία και έχει του χεριού της τον δύσμοιρο (;) καθηγητή. Η δεύτερη και η τρίτη πράξη του έργου της επιτρέπει να ξεδιπλώσει όλο το υποκριτικό της ταλέντο με ένταση και πειθώ.

Τα μινιμαλιστικά σκηνικά της Έλλης Λιδωρικιώτη τοποθετούνται σε σημεία που προκαλούν ψευδαίσθηση συμμετοχής στο κοινό – και το καταφέρνουν, έχοντας συμμάχους την πλήρως εναρμονισμένη μουσική και τους φωτισμούς της Χριστίνας Θανασούλα που δίνουν έξτρα πόντους στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

Η φετινή Ολεάννα του Θέατρου Olvio, είναι μια παράσταση για γερά νεύρα που αξίζει να βιώσετε. Και να είστε σίγουροι πως «όποιον πιστέψετε θα κάνετε λάθος».

Ή μήπως όχι;

Νικόλας Γεωργιακώδης