Η κλασική μουσική που πρέπει να έχεις ακούσει
Ναι, είναι τεράστιο κεφάλαιο η κλασική μουσική. Επειδή, όμως, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς, ιδού πέντε κομμάτια που πρέπει να ακούσεις ως πρωτάρης.
Wolfgang Amadeus Mozart, Eine Kleine Nachtmusik
Γραμμένη το 1787, η «Μικρή Νυχτερινή Μουσική» του Μότσαρτ προοριζόταν αρχικά για δύο βιολιά, ένα τσέλο και μία βιόλα, παίζεται όμως συχνά από μεγάλες ορχήστρες εγχόρδων. Παρά το γεγονός πως είναι μια από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του Μότσαρτ, δεν είδε το φως της δημοσιότητας παρά μόνο μετά τον θάνατό του –για την ακρίβεια, το 1827, όταν πουλήθηκε από τη σύζυγό του μαζί με πολλές ακόμα από τις συνθέσεις του. Η πρώτη εκτέλεση της Μικρής Νυχτερινής Μουσικής δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.
Antonio Vivaldi, the Four Seasons
Οι Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι είναι τέσσερα κονσέρτα για βιολί, καθένα εκ των οποίων αντιστοιχεί σε μια εποχή –ξεκινώντας από μια μπριόζικη άνοιξη, συνεχίζοντας σε ένα ράθυμο καλοκαίρι, περνώντας από ένα ρομαντικό φθινόπωρο και καταλήγοντας σε έναν μελαγχολικό χειμώνα. Οι Τέσσερις Εποχές ακούστηκαν για πρώτη φορά το 1725, τέσσερα χρόνια μετά τη σύνθεσή τους, το 1721, και θεωρούνται μέχρι σήμερα το κορυφαίο έργο του Βιβάλντι.
Ludwig van Beethoven, 9. Sinfonie in d-Moll op. 125
Η Ενάτη του Μπετόβεν, όπως θα την ακούσετε συχνότερα να αναφέρεται, είναι συμφωνία σε τέσσερα μέρη, γραμμένη το 1824. Το τελευταίο έργο του μεγάλου γερμανού συνθέτη θεωρείται το αριστούργημά του –και ένα από τα σπουδαιότερα έργα κλασικής μουσικής που γράφτηκαν ποτέ. Η Ενάτη ήταν η πρώτη συμφωνία που συμπεριέλαβε χορωδιακά μέρη: Η χορωδία ακούγεται στο τέταρτο και τελευταίο μέρος της, και τραγουδά στίχους από το ποίημα του Φρίντριχ Σίλερ «Ωδή στη Χαρά». Παρεμπιπτόντως, και μια ενδιαφέρουσα άχρηστη γνώση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εθνικό ύμνο, κι αυτός ο Εθνικός Ύμνος είναι η Ωδή στη Χαρά, το τελευταίο μέρος της Ενάτης του Μπετόβεν, χωρίς τους στίχους.
Johann Strauss II, An der schönen blauen Donau
Το Βαλς του Γαλάζιου Δούναβη, ή σκέτο «Γαλάζιος Δούναβης» όπως είναι ευρύτερα γνωστό (ο πλήρης τίτλος μεταφράζεται «Στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη») γράφτηκε το 1866 από τον Γιόχαν Στράους υιό, ο οποίος εμπνεύστηκε τον τίτλο από τον στίχο ενός ποιήματος του αυστριακού –όπως και ο ίδιος– Καρλ Μπεκ. Στην αρχική του μορφή και εκτέλεση, ο Γαλάζιος Δούναβης περιλάμβανε και στίχους, πέρασε όμως τελικά στην Ιστορία χωρίς αυτούς –πιθανότατα διότι έτυχε θερμής υποδοχής το καλοκαίρι του 1867, που παρουσιάστηκε στη συμφωνική του εκδοχή στο Παρίσι, σε αντίθεση με την μάλλον χλιαρή απήχηση που είχε τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, όταν πρωτοακούστηκε στη Βιέννη, με τους στίχους του.
Sergei Vasilievich Rachmaninoff, Piano Concerto No. 3
Έχει την φήμη του πιο απαιτητικού τεχνικά κονσέρτου για πιάνο που γράφτηκε ποτέ –ειδικά το τελευταίο μέρος του, θα μπορούσε κανείς να το πει και ντελιριακό. Ακριβώς γι’ αυτό, όμως είναι και αριστούργημα. Γραμμένο στη Δρέσδη το 1909 από τον Ρώσο Σεργκέι Ραχμάνινοφ (που έχει δηλώσει πως ήταν το αγαπημένο από τα κονσέρτα για πιάνο του), θεωρείται από τις κορυφαίες συνθέσεις του ρομαντικού ρεπερτορίου. Ορίστε κι άλλη μία άχρηστη πληροφορία: Είναι αυτό το κονσέρτο που «τρελαίνει» τον Τζέφρι Ρας (και του χαρίζει δικαίως ένα Όσκαρ Α΄Ανδρικού) στην ταινία που αγαπήσαμε τα παιδιά των 90s και λεγόταν Shine – Ο Σολίστας.
Γραμμένη το 1787, η «Μικρή Νυχτερινή Μουσική» του Μότσαρτ προοριζόταν αρχικά για δύο βιολιά, ένα τσέλο και μία βιόλα, παίζεται όμως συχνά από μεγάλες ορχήστρες εγχόρδων. Παρά το γεγονός πως είναι μια από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του Μότσαρτ, δεν είδε το φως της δημοσιότητας παρά μόνο μετά τον θάνατό του –για την ακρίβεια, το 1827, όταν πουλήθηκε από τη σύζυγό του μαζί με πολλές ακόμα από τις συνθέσεις του. Η πρώτη εκτέλεση της Μικρής Νυχτερινής Μουσικής δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.
Antonio Vivaldi, the Four Seasons
Οι Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι είναι τέσσερα κονσέρτα για βιολί, καθένα εκ των οποίων αντιστοιχεί σε μια εποχή –ξεκινώντας από μια μπριόζικη άνοιξη, συνεχίζοντας σε ένα ράθυμο καλοκαίρι, περνώντας από ένα ρομαντικό φθινόπωρο και καταλήγοντας σε έναν μελαγχολικό χειμώνα. Οι Τέσσερις Εποχές ακούστηκαν για πρώτη φορά το 1725, τέσσερα χρόνια μετά τη σύνθεσή τους, το 1721, και θεωρούνται μέχρι σήμερα το κορυφαίο έργο του Βιβάλντι.
Ludwig van Beethoven, 9. Sinfonie in d-Moll op. 125
Η Ενάτη του Μπετόβεν, όπως θα την ακούσετε συχνότερα να αναφέρεται, είναι συμφωνία σε τέσσερα μέρη, γραμμένη το 1824. Το τελευταίο έργο του μεγάλου γερμανού συνθέτη θεωρείται το αριστούργημά του –και ένα από τα σπουδαιότερα έργα κλασικής μουσικής που γράφτηκαν ποτέ. Η Ενάτη ήταν η πρώτη συμφωνία που συμπεριέλαβε χορωδιακά μέρη: Η χορωδία ακούγεται στο τέταρτο και τελευταίο μέρος της, και τραγουδά στίχους από το ποίημα του Φρίντριχ Σίλερ «Ωδή στη Χαρά». Παρεμπιπτόντως, και μια ενδιαφέρουσα άχρηστη γνώση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εθνικό ύμνο, κι αυτός ο Εθνικός Ύμνος είναι η Ωδή στη Χαρά, το τελευταίο μέρος της Ενάτης του Μπετόβεν, χωρίς τους στίχους.
Johann Strauss II, An der schönen blauen Donau
Το Βαλς του Γαλάζιου Δούναβη, ή σκέτο «Γαλάζιος Δούναβης» όπως είναι ευρύτερα γνωστό (ο πλήρης τίτλος μεταφράζεται «Στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη») γράφτηκε το 1866 από τον Γιόχαν Στράους υιό, ο οποίος εμπνεύστηκε τον τίτλο από τον στίχο ενός ποιήματος του αυστριακού –όπως και ο ίδιος– Καρλ Μπεκ. Στην αρχική του μορφή και εκτέλεση, ο Γαλάζιος Δούναβης περιλάμβανε και στίχους, πέρασε όμως τελικά στην Ιστορία χωρίς αυτούς –πιθανότατα διότι έτυχε θερμής υποδοχής το καλοκαίρι του 1867, που παρουσιάστηκε στη συμφωνική του εκδοχή στο Παρίσι, σε αντίθεση με την μάλλον χλιαρή απήχηση που είχε τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, όταν πρωτοακούστηκε στη Βιέννη, με τους στίχους του.
Sergei Vasilievich Rachmaninoff, Piano Concerto No. 3
Έχει την φήμη του πιο απαιτητικού τεχνικά κονσέρτου για πιάνο που γράφτηκε ποτέ –ειδικά το τελευταίο μέρος του, θα μπορούσε κανείς να το πει και ντελιριακό. Ακριβώς γι’ αυτό, όμως είναι και αριστούργημα. Γραμμένο στη Δρέσδη το 1909 από τον Ρώσο Σεργκέι Ραχμάνινοφ (που έχει δηλώσει πως ήταν το αγαπημένο από τα κονσέρτα για πιάνο του), θεωρείται από τις κορυφαίες συνθέσεις του ρομαντικού ρεπερτορίου. Ορίστε κι άλλη μία άχρηστη πληροφορία: Είναι αυτό το κονσέρτο που «τρελαίνει» τον Τζέφρι Ρας (και του χαρίζει δικαίως ένα Όσκαρ Α΄Ανδρικού) στην ταινία που αγαπήσαμε τα παιδιά των 90s και λεγόταν Shine – Ο Σολίστας.
