Ο Κώστας Λειβαδάς μιλά στο in2life

συνέντευξη στην Ειρήνη Ορφανίδου

«…Έχασα μεγάλο μέρος από την αθωότητα και τον ρομαντισμό μου, αλλά μόλις έφτασα κοντά στον εαυτό μου και σε μεγάλο βαθμό τον βρήκα, ξαναένιωσα πιο αθώος από ποτέ… Θέλει πολύ γερό στομάχι και χαλύβδινα νεύρα το τραγούδι σαν βιοπορισμός -στην Ελλάδα δε, ακόμα πιο πολύ…»

Γιορτάζει την έκδοση της διπλής συλλογής του «18 Χρόνια Δρόμος» -που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη- την Πέμπτη 10 Μαρτίου, στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, στον χώρο όπου έκανε και τα πρώτα του μουσικά βήματα επί σκηνής. Και το γιορτάζει, όπως το απαιτούν οι περιστάσεις, δηλαδή, με φίλους καλούς: Την Ελένη Τσαλιγοπούλου, με την οποία έχουν μοιραστεί τόσες επιτυχίες, την Ερωφίλη, συμπατριώτισσα του από τα Χανιά, που τραγούδησε με το Τρίφωνο το «Νυχτοπαίδι» του, αλλά και τη Μελίνα Ασλανίδου, με την οποία ερμήνευσαν το πρόσφατο «Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη», στην πρώτη τους κοινή εμφάνιση στον Σταυρό του Νότου.

Στην παράσταση θα ακουστούν αγαπημένα τραγούδια από την αρχή της διαδρομής του, όπως τα «Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα» και το «Δειλά», το «Πιάσε Με», το «Για να σε συναντήσω», το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» (γραμμένο παρέα με τον Γιώργο Δημητριάδη) έως την πολύ μεγάλη του επιτυχία, το «Η επιμονή σου», αλλά και το «Εγώ σ' αγάπησα εδώ», τα «Παιδιά των Δρόμων», το «Μοίρα μου Έγινες», το «Είναι εντάξει μαζί μου», το «Στων Φίλων τα Σπίτια», το «Πάω να δω τ' αστέρια».

Λίγο πριν από αυτή τη μουσική γιορτή στον Σταυρό του Νότου, ο Κώστας Λειβαδάς μιλά στο in2life για την ενηλικίωση των 18 -στη μουσική και στη ζωή- και την αθωότητα που μοιάζει να χάνεται, αλλά είναι πάντα εδώ.

Το 18 Χρόνια Δρόμος είναι στάση και αποτίμηση της μέχρι τώρα διαδρομής; Είναι reunion;
Αναφέρομαι διεξοδικά στο βιβλιαράκι της έκδοσης. Βασικά, εδώ και αρκετά χρόνια υπήρχε το αίτημα από φίλους ακροατές, παραγωγούς και μουσικούς να μαζευτούν τα πιο αγαπημένα τραγούδια μου σε μια έκδοση. Η ιδιαιτερότητα του να είμαι ο μόνος της γενιάς μου που έγραψε τόσα πολλά τραγούδια για άλλους ερμηνευτές το έκανε ιδιαίτερα επιτακτικό. Το «Πιάσε με» μαζί με το «Σαν να μη πέρασε μια μέρα», το «Για να σε συναντήσω» με την «Επιμονή», «Τα παιδιά των δρόμων» με το «Μοίρα μου έγινες»… Ο κόσμος ήθελε τον κοινό παρονομαστή τους και τη χαρά ενός γενναίου σάουντρακ αναμνήσεων και νομίζω κάναμε καλή επιλογή -για διπλό cd, αλλιώς θα έπρεπε να είναι τριπλό.

Γιατί δεν περίμενες δύο χρόνια ακόμη; Να γίνεις 20; Στήνεις τη γιορτή στα 18, σαν να πρόκειται για την ενηλικίωση σου στη μουσική…
Όχι στη μουσική, αλλά στην ζωή σαν αίσθηση. Ωριμάζω βέβαια, μουσικά, αλλά στη μουσική μπορεί και 18 χρονών να αγγίξεις, χωρίς να το καταλάβεις, κάποιες κορυφές. Το 18 έχει μια γλυκιά υπόσχεση για ανοιχτούς δρόμους και για μεγάλη επανεκκίνηση. Έτσι ένιωθα και αυτό ήθελα. Ήταν προσωπικό και όχι επαγγελματικό.

Εάν σου ζητούσα να συνοψίσεις τι βρήκες και τι έχασες στην πορεία αυτή-εμπειρίες, γνώση, πρόσωπα, διαψεύσεις, επιβεβαιώσεις- τι θα έλεγες;
Έχασα μεγάλο μέρος από την αθωότητα και τον ρομαντισμό μου, αλλά μόλις έφτασα κοντά στον εαυτό μου και σε μεγάλο βαθμό τον βρήκα, ξαναένιωσα πιο αθώος από ποτέ. Θέλει πολύ γερό στομάχι και χαλύβδινα νεύρα το τραγούδι σαν βιοπορισμός -στην Ελλάδα δε, ακόμα πιο πολύ.

Τρία στοιχεία του Κώστα την εποχή που ξεκινούσε και τρία στοιχεία που είναι αντιπροσωπευτικά του Κώστα όπως είναι σήμερα;
Και τότε και σήμερα, αγάπη στα ταξίδια, πίστη στο ένστικτο και στο όνειρο, δυσκολία στις αυστηρές δεσμεύσεις και στους αποχαιρετισμούς. Απλά, σήμερα, η διαχείριση μου σε αυτά είναι η μέρα με τη νύχτα, βελτιωμένη, είμαι σε έναν γόνιμο διάλογο με μένα που καταλήγει συχνότερα στην ισορροπία… Προτεραιότητα με τρυφερότητα στις ανάγκες μου.

Τι είναι το ταλέντο;
Έχει τόσες πολλές διαστάσεις και ερμηνείες αυτή η ερώτηση. Γενικά, ταλέντο είναι να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να διαλέγεις να βελτιώσεις αυτό που στ’ αλήθεια είσαι καλύτερος και να γεννάς έργο με αρμονία.

Υπάρχει κάποιο όνειρο τρελό -που μπορεί και να μην έχει σχέση με τη μουσική- και επιμένεις να το κρατάς «ζωντανό»; Να διατηρείς την ελπίδα ότι κάποια στιγμή, κάποτε θα γίνει πραγματικότητα;
Όχι, πήρα το πτυχίο μου στη Νομική, τελικά… Κάποιες συνεργασίες μουσικά στο εξωτερικό θα ήθελα να προχωρήσω, και να συνυπογράψω μια ταινία που με ενδιαφέρει.

Το άλλο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου εκτός από τη μουσική;
Όλα, η κανονική, απλή, καθημερινή ζωή… Από μια επίσκεψη στα αδέρφια του πατέρα μου και στους φίλους μου στα Χανιά μέχρι τις συναυλίες ηρώων μου και τα αθλητικά. Η ευρύτητα ενδιαφερόντων είναι πάντα ένας πολύτιμος φίλος.

Τί μπορεί να δώσει η μουσική σε μία τόσο σφοδρή καθημερινότητα, στην οποία ακόμη και οι μικρές χαρές είναι πια μετρημένες στα δάχτυλα; Το φευγιό;
Να αλλάζει τις ζωές μας και να μας υπόσχεται, όσο διαρκεί η ακρόαση, ότι αξίζουμε στη ζωή μας μια δεύτερη ευκαιρία και μια καλύτερη προοπτική.