Πάνος Γουργιώτης: «Σκοπός είναι να φτάσει η μουσική μας στον ακροατή με κάθε τρόπο»

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Η χώρα μπορεί να είναι σε κρίση, όμως το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία χρόνια μοιάζει να ανακάμπτει με την έλευση νέων τραγουδοποιών που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, την σκηνική τους παρουσία, την στιχουργική και συνθετική τους δεινότητα. Ένας από αυτούς είναι και ο πρωτοεμφανιζόμενος Πάνος Γουργιώτης, ο οποίος στις 12 Μαΐου θα εμφανιστεί με την Joanna Drigo στο Koo-Koo. Με αποσκευές τις σπουδές του στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στην κλασσική κιθάρα στο Δημοτικό Ωδείο Βόλου, καθώς και το δίσκο «Μία ανάσα ακόμα», αλλά και θητεία στην ηχητική σκηνοθεσία και τις Βρυξέλλες, όπου δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά, μας συστήνεται με εξαιρετικά έντεχνο τρόπο και σεμνότητα. Το in2life συνομίλησε μαζί του για όλα.

Τι σημαίνει αστικό, κλειστοφοβικό ροκ;
Ηλεκτρική μουσική, φτιαγμένη από έναν άνθρωπο της πόλης για ανθρώπους της πόλης. Θα αρπάξω την ευκαιρία να σας πω ότι αυτός ο χαρακτηρισμός δεν ανήκει σε μένα, αλλά τον έχει δώσει στη μουσική μου ο κύριος Γιώργος Ζήκας. Όταν είχα πάει πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και λίγο αφού δεν προκρίθηκα στον τελικό του διαγωνισμού με πλησίασε και μου είπε: «Ωραίο τραγούδι, απλά ίσως λίγο πιο καλό απ’ ότι έπρεπε. Γράφεις αστική μουσική. Αστικό, κλειστοφοβικό ροκ. Και αυτό θα σε καταδικάζει να απευθύνεσαι πάντα σε λίγους ανθρώπους. Μη στεναχωριέσαι λοιπόν. Αυτοί που πρέπει το άκουσαν. Πάντως εμένα μου άρεσε πολύ». Πάντα με ρωτούσαν τι είδος μουσικής παίζω και δεν ήξερα τι να πω. Τελικά το βρήκε ο κ. Ζήκας για μένα και το κατοχύρωσα γιατί νιώθω ότι πραγματικά με χαρακτηρίζει. Τον ευχαριστώ πολύ.

Τι να περιμένουμε στις 12 Μαΐου στο Κoo-koo;
Θα δείτε τους τέσσερις φίλους μου, που είναι τιμή μου να αποτελούν την μπάντα μου, και εμένα να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να σας κάνουμε στο τέλος της εμφάνισης μας να πείτε ότι ήρθαμε για να μείνουμε. Σε αυτή την προσπάθεια θα έχουμε και την πολύτιμη βοήθεια της Joanna Drigo, η οποία θα μας τιμήσει με τη φιλική της συμμετοχή. Ελπίζουμε να το χαρείτε και αν σας αρέσει πείτε το και στους φίλους σας.

Πόσο εύκολο και βατό είναι, στην εποχή μας, να ποντάρει ένας νέος στην τραγουδοποιία;
Δε νομίζω ότι το να γράφεις τραγούδια είναι μια απόφαση που παίρνεις συνειδητά κάποια στιγμή στη ζωή σου. Είναι μια ανάγκη, έρχεται αυτή και σε βρίσκει. Και θα συνεχίσεις να το κάνεις, είτε βιοποριστικά, είτε όχι. Έτσι κι αλλιώς, αν ξεκινήσεις να το κάνεις με αυτοσκοπό να γίνεις διάσημος και πλούσιος το έχεις χάσει το παιχνίδι. Αν πάντως ήταν εύκολο και βατό, θα έχανε την ομορφιά του. Οι δυσκολίες σε κάνουν δημιουργικό.

Οι δισκογραφικές βοηθάνε εντέλει τους νέους; Βλέπουμε να πωλούνται cd μαζί με εφημερίδες, εσένα θα σε ενοχλούσε αν συνέβαινε το ίδιο με το δίσκο σου;
Οι δισκογραφικές δεν βοηθάνε κανένα. Για την ακρίβεια πασχίζουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους και να κερδίσουν λίγο χρόνο ζωής. Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν και κάνουν ό,τι μπορούν. Απλά και αυτοί, όπως και οι καλλιτέχνες, πληρώνουν τους κακούς χειρισμούς και τις κακές επιλογές των δισκογραφικών την τελευταία εικοσαετία. Παρ' όλα αυτά, οι δισκογραφικές αποτελούν ένα μέσο να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχουμε, ακόμα και με τη σημερινή τους μορφή. Με βάση την ίδια λογική, όχι, δε θα με ενοχλούσε να βγει ο δίσκος μου με μια εφημερίδα. Ο σκοπός είναι να φτάσει η μουσική μας στον ακροατή με οποιονδήποτε τρόπο, αυτό πιστεύω.

Πολλά νέα συγκροτήματα και τραγουδοποιοί επιλέγουν ξένο στίχο, εσύ όμως επιμένεις ελληνικά. Τι γνώμη έχεις για αυτή τη μόδα-στροφή στον αγγλόφωνο στίχο;
Έχω ακούσει πολλούς να συζητούν τελευταία για αυτό. Δεν νομίζω ότι τελικά έχει σημασία σε τι γλώσσα τραγουδάς. Σημασία έχει να φτιάχνεις καλά τραγούδια. Και στο παρελθόν υπήρχαν στην Ελλάδα καταπληκτικά αγγλόφωνα γκρουπ. Εγώ τυχαίνει, προς το παρόν τουλάχιστον, να εκφράζομαι καλύτερα στα ελληνικά. Σίγουρα δε θα ήθελα να δω να εξαφανίζονται οι τραγουδοποιοί που γράφουν ελληνικά, αλλά πραγματικά δε νομίζω ότι κινδυνεύουμε. Υπάρχουν ακόμα πολλοί. Το θέμα, όπως και να’ χει, είναι να έχουμε όμορφα τραγούδια που να μας αγγίζουν και να έχουν κάτι να μας πουν.

Πόσο πολυτέλεια είναι η μουσική στις μέρες μας;
Για τους ακροατές, τους μουσικόφιλους, δε νομίζω ότι είναι πολυτέλεια. Μάλλον στις εποχές που ζούμε περισσότερο είναι ανάγκη. Διέξοδος και δεκανίκι. Για τους καλλιτέχνες όμως, πιθανότατα ναι, είναι πολυτέλεια. Δυστυχώς, η ενασχόληση με την τέχνη και πολλές φορές οι πιθανότητες επιτυχίας ενός καλλιτέχνη είναι ταξική υπόθεση. Και δυστυχώς, αυτό είναι περισσότερο ελληνικό φαινόμενο. Αν μπορείς να διαθέσεις πολλά χρήματα στον εαυτό σου, αυξάνονται οι πιθανότητες. Μπορείς να διαφημιστείς καλύτερα, να χρησιμοποιήσεις καλύτερα στούντιο, καλύτερους μουσικούς, να φτιάξεις καλύτερα βίντεοκλιπ, να σπρώξεις τον εαυτό σου όπως χρειαστεί. Και το σημαντικότερο, μπορείς να περιμένεις. Να κάνεις το κάθε πράγμα στην ώρα του, χωρίς το άγχος ότι πρέπει να βιαστείς γιατί δε βγαίνεις άλλο οικονομικά. Παρ' όλα αυτά, θα το παλέψουμε. Όσο αντέξουμε.