The Amazing Spiderman 2: Στον ιστό της δράσης

του Λουκά Τσουκνίδα

Το δεύτερο μέρος της ανανεωμένης τριλογίας του ανθρώπου-αράχνη διά χειρός Μαρκ Γουέμπ είναι εδώ, με τον Άντριου Γκάρφιλντ σε τοπ φόρμα και την Έμα Στόουν να κερδίζει για ακόμη μία φορά τις εντυπώσεις στο πλευρό του. Κι όμως, παρά την εξαιρετική παρουσία τους και παρά την πολύ καλή δουλειά του Γουέμπ στη σκηνοθεσία, ο μεταβατικός ρόλος του καταραμένου ενδιάμεσου σίκουελ στοιχειώνει την πλοκή, ενώ οι προχειρογραμμένοι “κακοί”, στον αντίποδα των δύο ολοκληρωμένων πια κεντρικών χαρακτήρων, υπονομεύουν το τελικό αποτέλεσμα και το καταδικάζουν στη μετριότητα.

Η υπόθεση

Την ώρα που ο Πίτερ Πάρκερ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον υπερήρωα και τον απλό άνθρωπο, να βάλει σε μια τάξη τη σχέση του με την Γκουέν και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης των γονιών του, δύο νέες απειλές για τον ίδιο και για την πόλη κάνουν την εμφάνισή τους: Ο Ελέκτρο, ένας κομπλεξικός πρώην επιστήμονας και νυν άνθρωπος-ηλεκτρικό φορτίο και ο παλιός του φίλος Χάρι Όσμπορν, πικρόχολος και καταδικασμένος ν' αντικαταστήσει τον πατέρα του στο κοστούμι του Χομπγκόμπλιν...

Η κριτική

Εκεί που ήταν αδύνατο να μην αναρωτηθεί κανείς τι στην ευχή χρειαζόμαστε ακόμη μια τριλογία με πρωταγωνιστή τον Σπάιντερμαν, ήρθε ο Άντριου Γκάρφιλντ κι έδωσε νέα πνοή σε ένα χαρακτήρα που, μοιραία, ήταν εγκλωβισμένος μεταξύ κομιξάδικων και κινηματογραφικών στερεοτύπων. Η επιλογή του για τον ρόλο αποδείχτηκε απόλυτα πετυχημένη και πλήρως εναρμονισμένη με τον καινούργιο, λιγότερο ψαρωμένο και περισσότερο ιδιόρρυθμο Πίτερ Πάρκερ που οι σεναριογράφοι της νέας σειράς έπλασαν. Το ίδιο επιτυχής ήταν και η επιλογή της Έμα Στόουν στο ρόλο της αγαπημένης του Γκουέν Στέισι, αφού η ζεστή, γλυκιά φυσιογνωμία της έδεσε με τις εκφραστικές ιδιαιτερότητες του Γκάρφιλντ και το δίδυμο απέκτησε επί της οθόνης τη χημεία που χρειαζόταν για να δέσει κι η ιστορία τους.

Ανατρέχοντας προς στιγμήν στην πρώτη ταινία, μπορούμε να πούμε ότι όλα δούλεψαν στην εντέλεια. Ακόμη και ο “κακός”, ο Λίζαρντ, δεν έπεσε απ' τον ουρανό για να παρανοήσει και να προκαλέσει την τύχη του, γεννήθηκε αρμονικά στο σεναριακό πλαίσιο κι ήταν απόλυτα σχετικός με το ζήτημα-ομπρέλα, το οποίο είναι να ανακαλύψει ο Πίτερ την αλήθεια για την εξαφάνιση των γονιών του και το ρόλο της Οζκορπ σ' αυτήν. Στο παρόν σίκουελ τα πράγματα είναι πιο ρευστά και λιγάκι ασύνδετα, καθώς την ώρα που ο Πίτερ ξετυλίγει το γνωστό κουβάρι και αμφιταλαντεύεται μεταξύ της αγάπης του για τη Γκουέν και της υπόσχεσης στον μακαρίτη πατέρα της να μην την βάλει ποτέ σε κίνδυνο, ένας απρόκλητα χαζοβιόλης και παλιομοδίτικα φλώρος επιστήμονας βρίσκεται στο δρόμο του κι αποκτά μια αρρωστημένη εμμονή με τον Σπάιντερμαν πριν μετατραπεί σε υπερ-κακό λόγω μιας βλάβης —που αλλού;— στο εργαστήριο.

Έτσι τώρα, ο Πίτερ πρέπει να σώσει την πόλη απ' τη μανία του “προδομένου” τρελού, αλλά να αντιμετωπίσει και τον κληρονόμο της Όζκορπ, τον παιδικό του φίλο Χάρι, που γύρισε απ' την “εξορία” και χρειάζεται μια μικρή θυσία για να εξασφαλίσει ότι δεν θα “πάει” σαν τον πατέρα του, τον Νόρμαν Όζμπορν. Μοιραία, παρανοεί κι αυτός κι έτσι οι τρελοί γίνονται δύο. Ο πρώτος δε θέλει απλώς αυτό που ποτέ δεν είχε, δύναμη, αλλά ζητά να τη στερήσει κι απ' όλους τους υπόλοιπους (εδώ η λέξη κλειδί είναι “power” που αναφέρεται και στην ηλεκτροδότηση της πόλης) ενώ ο δεύτερος τροφοδοτεί το μίσος του πρώτου για τον Σπάιντερμαν ώστε να του τον φέρει στο πιάτο. Δυστυχώς, και οι δυο μαζί δε μοιάζουν ικανοί να νικήσουν τον άνθρωπο-αράχνη και τα κίνητρά τους, εγωιστικά και παραφουσκωμένα, δε δικαιολογούν την εν δυνάμει καταστροφή μιας ολόκληρης πόλης.

Αυτό είναι και το στοιχείο που κάνει την ταινία να μπαντάρει προς τη λάθος μεριά. Ο Τζέιμι Φοξ σέρνεται εμφανώς στον απλοϊκό και παράταιρο, στο πλαίσιο του πιο καλοδουλεμένου πλέον υπερηρωϊκού σινεμά ρόλο του Ελέκτρο ενώ ο Ντέιν ΝτεΧάαν, ένας ηθοποιός με ρεπερτόριο αντίστοιχο του Γκάρφιλντ, διασώζεται μετά βίας στον επίσης προχειρογραμμένο και συντετμημένο ρόλο του Χάρι Όζμπορν. Προφανώς, προορίζεται για περισσότερα στο τρίτο μέρος, οπότε η επιλογή του είναι δυνητικά πετυχημένη, όπως των δύο πρωταγωνιστών, το προσωπικό δράμα των οποίων είναι και το μόνο απ' όσα διδραματίζονται επί της οθόνης που σε κρατά στη θέση σου μέχρι το τέλος.

Το “The Amazing Spiderman 2” δεν ισορροπεί καλά ανάμεσα στις αρετές και τις αδυναμίες του. Καταφέρνει παρ' όλ' αυτά να μας διασκεδάσει χωρίς να μας κουράσει.

Βγαίνουν ακόμη:
Η εξαιρετικά ατμοσφαιρική μα ακατάληπη ταινία επιστημονικής φαντασίας “Under the Skin” του Τζόναθαν Γκλέιζερ, το δράμα “An Episode in the Life of an Iron Picker” του Ντάνις Τάνοβιτς, το “Να Κάθεσαι και να Κοιτάς” του Γιώργου Σερβετά, η ταινία κινουμένων σχεδίων “The Nut Job” και το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου “Το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας”.

Όλες οι Ταινίες