Γλυκό τραγούδι: Ένα βιβλίο... που σπάει κόκαλα

Μια ιστορία αλήθειας και κλείνει το τραύμα (MC Yinka):
Όταν θα κάνω παιδί, όταν θα γίνω μητέρα, δεν ξέρω πόσο μέγαιρα μπορεί να γίνω αν απειλείται ο γιος ή η κόρη μου. Κι αυτή η προοπτική κάνει το βιβλίο της Slimani τσεκούρι που σπάει κόκαλα.

Τα κακά τα κείμενα / Τη δική μου τη φθορά / Τα ψευτοπαλίκαρα (MC Yinka):
Το μυθιστόρημα ξεκινά σκληρά. Μ’ αυτήν την τσεκουριά που κανείς δεν θέλει να ζήσει. Δυο παιδιά, η Mila κι η Adam, βρίσκονται νεκρά κι οι γονείς τους αυτοοικτίρονται για την νταντά που διάλεξαν.

Ο Paul είναι ηχολήπτης και η Miriam επιστρέφει στη δικηγορία. Κι όταν χρειάστηκαν μια γυναίκα να προσέχει τα παιδιά, προσπάθησαν να βρουν την πιο κατάλληλη. Η Louise φαίνεται πολύ καλή και με επαρκείς συστάσεις. Κι όντως από την πρώτη στιγμή κερδίζει τη συμπάθεια των γονιών. Κι ακόμα περισσότερο των παιδιών, που δηλώνουν με καμάρι ότι έχουν μια νταντά-νεράιδα. Η ζωή παίρνει μέσα στο σπίτι μια εξαιρετική ομαλότητα.

Πιάνω κάθε φορά το βιβλίο με τρέμουλο. Είναι η μητρική συνείδηση που ξέρει ότι τα παιδιά θα σφαγιαστούν. Κι η Slimani κατάφερε εξ αρχής να παγιδέψει τους αναγνώστες στον απηνή ιστό μιας παιδοκτονίας. Η ομαλότητα όλοι ξέρουμε ότι θα καταλήξει μια φρικιαστική τραγωδία. Είναι οι πολλές ώρες δουλειάς που έκαναν τη Miriam να λείπει απ’ την οικογένειά της και τα παιδιά να βιώνουν ένα είδος εγκατάλειψης; Είναι η Louise π’ ανέλαβε πλήρως ρόλο κηδεμόνα για να καλύψει το προσωπικό της κενό; Είναι η διαφορά μεταξύ των γονιών (που είναι μουσουλμάνοι μετανάστες, φυσικά εξευρωπαϊσμένοι) και της νταντάς (που είναι γνήσια Γαλλίδα);

Τα κεφάλαια μικρά ολιγοσέλιδα. Μικρές σκηνές μιας κοινής οικογενειακής ζωής. Η ενσωμάτωση της Louise σε βαθμό πέμπτου μέλους. Το νοικοκυριό, το party της μικρής Mila, οι διακοπές στη Σίφνο, οι έξοδοι στα πάρκα κ.ο.κ. Σ’ όλη αυτή την καθημερινότητα προβάλλονται γλαφυρά οι ευθύνες της μάνας που παραμελεί τα παιδιά της. Η Miriam θέτει σε προτεραιότητα την καριέρα της και βάζει λίγο έως πολύ στο περιθώριο τον μητρικό της ρόλο. Η Louise εξίσου μεγαλώνει ατσούμπαλα την κόρη της Stephanie. Η οποία εμφανίζει παραβατική συμπεριφορά στο σχολείο. Η νταντά έχει ένα μυστηριώδες ψυχικό κενό που προσπαθεί να καλύψει με τα παιδιά των άλλων.

Κάπου εκεί τρυπώνει η “παραληρηματική μελαγχολία”. Μικρά δείγματα οργής και επιθετικότητας. Ανεπαίσθητες κινήσεις εσωστρέφειας. Από thriller που ξεκίνησε το έργο μετατρέπεται προοδευτικά σε ψυχολογικό μυθιστόρημα. Ξέρουμε τον φόνο, ξέρουμε και τον δολοφόνο κι αναζητάμε σε μια ανάποδη μη-αστυνομική ιστορία τα ψυχικά υποστρώματα της αποτρόπαιης πράξης. Η πραγματική αιτία δεν αποκαλύπτεται ρητά. Πολλές ενδείξεις, που εδράζονται στον πολύπλοκα τραυματισμένο ψυχισμό της Louise, αλλά καμιά πραγματική αιτία. Έτσι, το έργο μένει ανοικτό και πολλές σκέψεις πλανώνται στο μυαλό μας.

Το μυαλό μου ν’ ανοίξει να δώσει τροφή στην πένα (MC Yinka):
Το βραβείο Goncourt που απέσπασε το βιβλίο είναι φυσικά μεγάλη τιμή. Και φυσικά δίκαιη, χωρίς να ξέρω ποια άλλα ήταν συνυποψήφια. Μια σκληρή ιστορία που εξελίσσεται με όρους κοινωνικούς και ψυχολογικούς. Που παρασέρνει στη δίνη της διπλής ανθρωποκτονίας και τα συναισθήματα του αναγνώστη.

Πάπισσα Ιωάννα