Λήθη και Λίνκολν: Ένα άκρως λυρικό ανάγνωσμα

It feels like I'm talkin' to myself:
Χαίρομαι ειλικρινά πολύ που μεταφράζουμε γρήγορα στα ελληνικά όσα αξιόλογα βιβλία κυκλοφορούν στις μεγάλες λογοτεχνίες του κόσμου. Και τώρα ένα μυθιστόρημα του 2016, που απέσπασε το βραβείο Man Booker, είναι ήδη εδώ.

Probably find a way to complain about a Picasso painting:
Με κέρδισε σχεδόν αμέσως. Μόλις συνήθισα τη μορφή του, μόλις κατάλαβα το concept του, μπήκα πλησίστια.

1.Το συγκινητικό θέμα της επίσκεψης του προέδρου Lincoln στο νεκροταφείο να δει –για τελευταία φορά- τη σορό του αδικοχαμένου γιου του. Ο νεαρός Will πέθανε από κρύωμα και, όπως είναι φυσικό, τον θρήνησαν όλοι στο προεδρικό σπίτι. Ο ίδιος ο Abraham σπεύδει μες στη νύχτα να δει το άψυχο σώμα στη μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήρι. Η απώλεια, ο θάνατος, ο εντεκάχρονος αθώος, το οικογενειακό δράμα κ.ο.κ. δίνουν το συγκινητικό στίγμα στο έργο. Χωρίς να γίνει μελό, χωρίς να μιλήσει ο Saunders για τον οδυρμό, βάζει τον αναγνώστη διακριτικά όσο και έντονα στο κλίμα.

2.Αυτό το δράμα ντύνεται με μια άκρως πρωτότυπη μορφή. Τα γεγονότα εξιστορούν εναλλάξ, με μικρές προτάσεις σαν σε θεατρικό έργο, χωρίς όμως διάλογο, διάφοροι παρευρισκόμενοι. Τα όσα προηγήθηκαν του θανάτου δίνονται από βιβλία και έντυπες πηγές. Τα όσα ακολούθησαν στο κοιμητήρι από διάφορα ονόματα ανθρώπων που βρέθηκαν τη νύχτα εκείνη στο νεκροταφείο. Μια καλειδοσκοπική αφήγηση που αποτελείται από πολυάριθμους αφηγητές, με μικροαφηγήσεις ο καθένας, με κοφτές φράσεις, με σύντομες οπτικές γωνίες, με μια γρήγορη μαρτυρία.

3.Το πιο ιδιαίτερο ακόμα, που το ανακαλύπτεις λίγο μετά την έναρξη της ανάγνωσης, είναι ότι οι παρευρισκόμενοι στο κοιμητήρι είναι ψυχές πεθαμένων! OMG! Διάφοροι τυχαίοι άνθρωποι, φαντάσματα νυν, που απορούν αλλά και συζητάνε με τον τρόπο των ζωντανών και ασχολούνται για πολύ με τον νεαρό Lincoln, που περιδιαβαίνει ανάμεσά τους, χωρίς ο ζωντανός πατέρας του να μπορεί να τον δει.

Μέσα στην έξυπνη ιδέα ξεχωρίζω μερικά πολύ καλογραμμένα σημεία. Ο μονόλογος σε κάποιο σημείο του αιδεσιμότατου Everly Thomas είναι πολύ συγκινητικός. Κι επιπλέον ορισμένες αποφθεγματικές εκφράσεις, όπως η διαπίστωση του νεκρών για την κηδεία τους: «το τελευταίο μέρος όπου μας πήραν ποτέ στα σοβαρά», δείχνουν αποσταγμένη φιλοσοφία.

I exercise my right to express when I feel it's time:
Σε μερικά κομμάτια ένιωσα ότι η ιδέα δεν αρκούσε από μόνη της. Αλλά ως επί το πλείστον η σύλληψη και η εκτέλεση ήταν εξαιρετική. Οι νεκροί, που αφηγούνται, η διασπασμένη και αλληλοσυμπληρούμενη αφήγηση, ο θάνατος και η απώλεια, η φιλοσοφία της θλίψης κάνουν το έργο μια δυνατή λυρική ανάγνωση.

Πάπισσα Ιωάννα