Rooms 2017: Τα δικά τους δωμάτια
Έξι νέοι καλλιτέχνες, που συμμετέχουν στην καθιερωμένη έκθεση της γκαλερί Kappatos, μας βάζουν στα δωμάτιά τους.
της Ιωάννας Γκομούζα
Κρατάει χρόνια, κιόλας 17, η πρωτοβουλία της γκαλερί Kappatos να προσκαλεί επιμελητές και νέους καλλιτέχνες να αναπτύξουν την εικαστική προβληματική τους στα δωμάτια ενός ξενοδοχείου. Τι μας φέρνουν λοιπόν φέτος στα «Rooms»; Τι ιδέες ξεδιπλώνονται στον τέταρτο όροφο του St George Lycabettus Hotel και τι δυναμικό μας συστήνουν; Ανηφορίσαμε στη Δεξαμενή και ζητήσαμε από έξι συμμετέχοντες να μας βάλουν οι ίδιοι στα δωμάτιά τους στο κεντρικό ξενοδοχείο αλλά και στον προσωπικό τους χώρο και τις αναζητήσεις τους.
Αμαλία Βεκρή - «Room for one, tea for two, a studio visit»
Στο δωμάτιο 407 παρουσιάζω μια σειρά από πρόσφατα έργα τα οποία δεν έχουν ακριβώς την ίδια θεματική, καθώς η ιδέα ήταν να αναπαραστἠσω μια φανταστική εκδοχή του ατελιέ μου, του χώρου στον οποίο εργάζομαι και στον οποίον ο επιμελητής Αλέξιος Παπαζαχαρίας με επισκέπτεται για να πιούμε τσάι και να δει δουλειά μου.
Τα έργα αυτά θα τα χώριζα σε τρεις ενότητες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους και έχουν πολλά κοινά. Αποτελούνται από κολάζ, ζωγραφική, κατασκευές και ένα βίντεο.
Σε όλα μου τα έργα υπάρχει η αναζήτηση της γυναικείας ταυτότητας και αναπαράστασης, κάτι που είναι πιο έντονο σε δύο από τα πιο αφαιρετικά κολάζ που παρουσιάζω, όπου μελετώντας διάφορους μύθους σχετικά με την εικόνα της γυναίκας-μάγισσας μέσα στην ιστορία, δημιούργησα μια δική μου σύγχρονη εκδοχή αντλώντας έμπνευση από παλιότερες εξιστορήσεις.
Ο ερωτισμός, η ποπ κουλτούρα, η αναπόληση της παιδικότητας, αλλά και το χάος που μας περιβάλλει ως ανθρώπους αυτής της εποχής, σε συνδυασμό με τις ατελείωτες πληροφορίες που δεχόμαστε από το Διαδίκτυο είναι επίσης κεντρικά στοιχεία της δουλειάς μου.
Πολλές φορές θα μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον ιστορίες και κοινότυπες εικόνες από το Ίντερνετ στις οποίες θα προσπαθήσω να τους δώσω μιαν άλλη διάσταση, αλλά και διάφορες ειδήσεις-καταστροφολογίες που έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα.
Σε ένα από τα ασπρόμαυρα κολάζ μου, το οποίο δανείζεται τον τίτλο του από το ποίημα του Ρεμπώ «Ancient animals», η σκέψη μου ήταν στην τέχνη των σπηλαίων και ειδικότερα οι τοιχογραφίες στο σπήλαιο Σωβέ, αλλά και οι προειδοποιήσεις των επιστημόνων για τη γρήγορη εξαφάνιση των ζώων τα τελευταία χρόνια, λόγω της καταστροφής του φυσικού τους περιβάλλοντος, της υπεραλιείας κλπ. Ζώα όπως ο ελέφαντας και η μαϊμού, που έχω χρησιμοποιήσει σε αυτό το έργο, είναι προς εξαφάνιση, κάτι που με έκανε να σκεφτώ πόσο έχει αλλάξει η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του.
Ο πραγματικός χώρος όπου ζω και εργάζομαι έχει κάποια κοινά με το δωμάτιο της έκθεσης, με την έννοια ότι είναι αρκετά γεμάτος. Δεν θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα τακτοποιημένος, μάλλον το αντίθετο, όμως νιώθω άνετα και δημιουργικά μέσα σε αυτόν.
Με εμπνέει να έχω τα πράγματα που μου αρέσουν απλωμένα, καθώς έτσι μου έρχονται και ιδέες για έργα. Είναι πολύ φωτεινός, στο κέντρο της πόλης, ακούγεται η κίνηση του δρόμου, κάτι το οποίο με ευχαριστεί ιδιαίτερα καθώς έχω μεγαλώσει σε ήσυχη γειτονιά και αυτό ποτέ δεν μου άρεσε και τόσο.
Γενικώς με ικανοποιεί να συλλέγω πράγματα που μου κάνουν εντύπωση, όπως διάφορα κεραμεικά και αγαλματίδια που βρίσκω κυρίως σε παλαιοπωλεία και παζάρια ή διάφορα περίεργα χαρτιά, κάρτες κλπ.
Από μικρή ηλικία έφτιαχνα πράγματα και ζωγράφιζα, οπότε κάπως έτσι θεωρώ πως αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη. Μέτα το σχολείο πήγα για έναν χρόνο στην Φιλοσοφική Σχολή του Ρεθύμνου, όμως δεν μου πολυάρεσε και έτσι αποφάσισα να τα παρατήσω και να γραφτώ στην σχολή Βακαλό. Αφού τελείωσα, συνέχισα τις σπουδές μου στο Central Saint Martin’s στο Λονδίνο.
Τα μελλοντικά μου σχέδια; Κάποιες ομαδικές εκθέσεις στις οποίες συμμετέχω τους επόμενους μήνες και επίσης η δημιουργία του πέμπτου τεύχους του φανζίν «Asthenia» που εκδίδω, το οποίο κάθε φορά συνοδεύεται από μια έκθεση με τα έργα του τεύχους.
Αθανάσιος Γάτος - «Ηeaven Ιsland»
Στη φωτογραφική εγκατάσταση με τίτλο «Ηeaven Ιsland» στο δωμάτιο 401, σε επιμέλεια της Κυβέλης Μαυροκορδοπούλου, η αρχική σκέψη ήταν να διατηρήσουμε την έννοια και λειτουργία του δωματίου ξενοδοχείου ως χώρο ανάπαυσης και ξεκούρασης και να αναμείξουμε την εικαστική δουλειά με τέτοιον τρόπο που να εισέρχεται οργανικά στον χώρο χωρίς να επιβάλλεται στον επισκέπτη μονομιάς, αλλά να του προκαλεί το συναίσθημα να ανακαλύψει σταδιακά τι συμβαίνει γύρω του.
Δεν υπήρχε η διάθεση να αδειάσουμε και να μεταμορφώσουμε το δωμάτιο σε ένα καθαρό white cube μιας γκαλερί. Ίσα ίσα, η πρόκληση του χώρου και της ιδιότητάς του δημιούργησε έναν διάλογο με τα έργα.
Τα μέσα που χρησιμοποιώ είναι η φωτογραφία και το βίντεο, με βασικό μέρος της δουλειάς τον τρόπο με τον οποίο η εικόνα πλαστικά υπάρχει στον χώρο και την σχέση που δημιουργεί με τον θεατή, και όχι το περιεχόμενο της εικόνας και μόνο αυτό.
Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένας χώρος τύπου relaxation and meditation space, σαν ένα εκθεσιακό περίπτερο ταξιδιωτικού πρακτορείου όπου ξεπουλιέται η ιδέα-εικόνα του παραδείσου, της Αρκαδίας ή, όπως αλλιώς έχει ονοματιστεί, ως ένα εμπορικό προϊόν, μέσα από την κλισέ εξωτική εικόνα. Μια εικόνα υπέρ-αντικείμενο πόθου, που εμφανίζεται και υπάρχει πλέον σχεδόν σε κάθε μορφής οθόνης, στα media, στη βιομηχανία της διαφήμισης του δυτικού κόσμου και καταλήγει εντέλει να λανσάρεται ως μια νέα πρόταση για την οπτικοποίηση του παραδείσου.
Ο χώρος θα έλεγα είναι κάτι το κατασκευασμένο. Ουσιαστικά δεν έχει πραγματικά όρια. Εμείς τον φορτίζουμε με ιδιότητες και λειτουργίες κι επομένως αποκτά σύνορα, είναι απροσδιόριστος έως ότου δεχθεί εντός του «πράγματα». Ξεκινάει από το εγώ μας και καταλήγει στο άπειρον. Άρα η ιδέα του προσωπικού χώρου πιστεύω ότι είναι ένα παράγωγο όλων των παραπάνω.
Ίσως η αναζήτηση προς την ισορροπία ήταν και είναι απαραίτητη συνθήκη στη διαμόρφωση του «προσωπικού» μου χώρου. Ένας χώρος, ένα δωμάτιο που κατοικούμε, πέρα από τη χρηστικότητα και τη λειτουργία του, προορίζεται για να προσφέρει μια εμπειρία, χωρίς όμως να επιβάλλεται.
Πιστεύω στην εμπειρία που προέρχεται αυθόρμητα από την ανάγκη, την ανάγκη να βιώσεις ένα συναίσθημα, να αισθανθείς, να συναντήσεις κάτι απρόσμενο. Βέβαια οι πραγματικές ανάγκες προκύπτουν και γεννιούνται ταυτόχρονα με το βίωμα. Από τη στιγμή που επιλέγεις συνειδητά τον άνθρωπο που θες να είσαι συνεπώς επιλέγεις αυτόματα και τον τρόπο που κατοικείς, συμβιώνεις και συνυπάρχεις στο χώρο μαζί με τους υπόλοιπους.
Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει και ο Ζορζ Περέκ για παράδειγμα για τον άχρηστο χώρο, δηλαδή για ένα δωμάτιο χωρίς χρήση, στο βιβλίο του «Χωρείες χώρων» ή όπως πολύ απλά παρουσιάζεται στο βίντεο των Eames office, «Powers of Ten», η μετάβαση από την ανθρώπινη κλίμακα στο άπειρο σύμπαν και πίσω πάλι.
Το τελευταίο διάστημα ζω μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών, επομένως ο προσωπικός μου χώρος είναι κάτι που εναλλάσσεται συχνά. Συνδέομαι βέβαια αρκετά με τις πόλεις στις οποίες ζω, τις γειτονιές. Δημιουργώ διαδρομές στην πόλη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε συνεχή αλληλεπίδραση με αυτή, καθορίζει άμεσα την προσωπική μου δουλειά. Η παρατήρηση του χώρου μου δίνει κάθε φορά νέα τροφή. Μου αρέσει η έκπληξη που κρύβει κάθε φορά. Είναι κάτι που υπάρχει αρκετά στη φωτογραφική μου δουλειά.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Μόλις μετακόμισα από τις Βρυξέλλες συην Αθήνα και έχω διάθεση να παραμείνω εδώ για ένα χρονικό διάστημα με σκοπό μια καινούρια δουλειά, η οποία είναι υπό εξέλιξη. Έχει να κάνει με την εικόνα της διαφήμισης στο αστικό τοπίο και μέρος έδειξα πρόσφατα σε ομαδική έκθεση στο χώρο SNEHTA Residency, σε επιμέλεια του Laurens Otto, με τίτλο "Hallucinations of the Normal". Στις αρχές Μαρτίου θα συμμετέχω σε μια ομαδική φωτογραφίας στο Λονδίνο και πιθανώς σε κάποιο φεστιβάλ μέσα στους επόμενους μήνες. Παράλληλα, είμαι μέλος μιας ομάδας-κολλεκτίβας μαζί με δύο εικαστικούς και προτοιμάζουμε νέα δουλειά που θα παρουσιάσουμε μέσα στη χρονιά.
Ειρήνη Γεωργοπούλου - «Μικρόκοσμος»
Στο δωμάτιο 409 ουσιαστικά παρουσιάζω δύο διαφορετικά έργα, παρότι ο επιμελητής μου, ο Πέτρος Κοσμάς τα είδε σαν ένα. Έχουν να κάνουν με τη γέννηση, τη δημιουργία και τη ζωή. Η εγκατάσταση αυτή είναι ένας μικρόκοσμος. Επιλέξαμε το συγκεκριμένο δωμάτιο, που βλέπει αμφιθεατρικά όλη την Αθήνα, για να υπάρχει μια συνομιλία με τον έξω κόσμο.
Υπάρχει λοιπόν ένα φωτισμένο χαρακτικό σε πλεξιγκλάς, ένας υδάτινος κόσμος με ρουφήχτρες-κύματα, η μορφή των οποίων είναι εμπνευσμένη από τους ομόκεντρους κύκλους που μετράς σ’ ένα κομμένο κορμό δέντρου. Ο πίνακας περιβάλλεται από μια ταινία led που με το φως της ενεργοποιεί όλες τις χαράξεις. Είναι ένα έργο που τελείωσα το 2015 και έχει να κάνει με το χρόνο του κάθε ζωντανού οργανισμού και το ερώτημα «τι υπάρχει μετά».
Ο πίνακας συνομιλεί με τη γλυπτική εγκατάσταση που δημιουργήσαμε μέσα στο δωμάτιο. Αν τη δει κάποιος από πάνω μοιάζει σαν ένας χάρτης με νησιά. Τα γλυπτά φτιάχτηκαν για τη συγκεκριμένη έκθεση, αλλά αυτή η αναζήτηση ξεκίνησε από το 2012, οπότε έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο.
Είχε περάσει ένας χρόνος χωρίς να έρθω στην Ελλάδα και μου είχε λείψει πάρα πολύ. Αναζητούσα μια αίσθηση λευκού χρώματος και η σκέψη μου πήγε στις Κυκλάδες, στην κυκλαδική τέχνη, στα βράχια του Σαρακήνικου και στις Κολυμπήθρες της Πάρου. Είχα δύο έννοιες-ποιότητες στο μυαλό μου: το μάρμαρο και την αγνότητα. Επίσης, έχοντας δουλέψει στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Saatchi Gallery, είχα διαπιστώσει την ανάγκη του κοινού του να μπορεί να αγγίξει ένα έργο τέχνης.
Ήθελα να φτιάξω κάτι διαδραστικό. Ο θεατής να παίρνει μέρος και να ξαφνιάζεται. Μου αρέσει πάρα πολύ να πειραματίζομαι με υλικά που δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν. Δημιούργησα λοιπόν αυτές τις οργανικές μορφές που ενώ νομίζεις πώς μπορείς να τις ζουλήξεις, στην πραγματικότητα είναι στέρεες και δεν αντιδρούν στο άγγιγμά σου. Τα υλικά που χρησιμοποιώ (αλάτι, γύψος και ύφασμα λίκρα το οποίο παρασκευάζεται από πετρέλαιο) τα παρέχει η γη ή υπάρχουν και στο σώμα μας.
Εδώ και ένα χρόνο έχω μετακομίσει στον Καρέα. Επέλεξα το σπίτι με το που το είδα, επειδή ήταν πάρα πολύ φωτεινό. Ένιωσα ότι μπορούσα να αναπνεύσω. Το αγαπημένο μου δωμάτιο είναι το σαλόνι, βλέπει όλη την Αθήνα. Εδώ διαβάζω, εδώ κρατώ σημειώσεις για το πώς θα ξεκινήσω ένα νέο πρότζεκτ. Ο χώρος είναι λίγο άδειος ακόμα, αλλά είναι το ησυχαστήριό μου.
Νομίζω ότι αυτό το σπίτι είναι λίγο των άκρων: από τη μία έχει όλο αυτό το φως που με ηρεμεί κι από την άλλη εκκωφαντικό θόρυβο γιατί είναι πάνω στην Κατεχάκη. Αυτές είναι ποιότητες που έχω κι εγώ, γιατί μπορεί να βγάζω μία ηρεμία σ’ αυτόν που με βλέπει, όμως μέσα μου υπάρχει μία δυνατή φωνή. Μια δυνατή φωνή που δεν μπορώ να προσδιορίσω σε τι θα βγει, μια φωνή που αγανακτεί αλλά θέλει και να εκφραστεί.
Αγανακτώ με την αδικία και με την κατάσταση αυτή τη στιγμή γύρω μας. Δούλεψα για ένα διάστημα με πρόσφυγες σε προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης, μια απίστευτη εμπειρία που άλλαξε πολύ τον τρόπο σκέψης μου. Όταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν ένα τόσο δύσκολο το ταξίδι, κουβαλώντας, αλλά και χάνοντας στη διαδρομή παιδιά, και ωστόσο να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή. Η δύναμη που βλέπεις στα μάτια τους είναι απίστευτη. Με έκαναν να σταματήσω να βλέπω τις προτεραιότητές μου και να κοιτάξω τον άνθρωπο δίπλα μου.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Με ενδιαφέρει η εικαστική εκπαίδευση και θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω με παιδιά και ενήλικες ελπίζοντας ότι αυτό θα προσφέρει χαρά και ανακούφιση. Επίσης, να συνεχίσω τη σειρά έργων μου που έχει να κάνει με τη γέννηση, τη δημιουργία και τη ζωή δουλεύοντας με περισσότερα υλικά και να δημιουργήσω έναν ακόμα εντονότερο διάλογο με τη γη και το φως.
Μετά τα Rooms στο ξενοδοχείο St George Lycabettus, θα συμμετέχω και στην έκθεση Rooms 2017+ στη γκαλερί Kappatos, κατά πιθανότητα με ένα μεγάλο ζωγραφικό έργο με επαναλαμβανόμενα μοτίβα (τελείες και κυματοειδείς γραμμές) και ένα γλυπτό.
Θάλεια Γκατζούλη – «Βίος ή βιός;»
Η ιδέα για το έργο μου στο δωμάτιο 413 προέκυψε από τη διαπίστωση ότι η γλώσσα «σκέφτεται» και αποδίδει την ουσία και με την αλλαγή του τόνου εκμαιεύει ένα γνώρισμα που είναι λανθάνον μέσα στη λέξη. Ο βίος λοιπόν, ο τρόπος ζωής, ιδίως με την καθαρότερη μορφή του, τη σκέψη και τον χρόνο, συμπορεύεται με το βιός, τα υλικά αντικείμενα της πράξης και της δημιουργίας και την επιθυμία της απόκτησης. Ο βίος που γίνεται βιός και το βιός που γίνεται βίος.
Η εγκατάσταση αποτελείται από τρεις ενότητες: μια «βαριά» σύνθεση με παλέτες μεταφοράς που διαγράφουν μια πορεία, ένα σεντόνι ως μια κάθετη οθόνη προβολής των εμπειριών, αλλά και ένα μεταβατικό μέσο προς τη ζωή και τον θάνατο και τέλος ένα κουτί που παίρνει τη θέση μνημείου.
Συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι και οι δύο επιλογές που έκανα στη ζωή μου (ιατρική, εικαστικά) με οδήγησαν σε ένα εργαστήριο, διαφορετικό κάθε φορά αλλά ουσιαστικά όχι και τόσο. Τα δύο εργαστήρια μέσα στα οποία ζω λειτουργούν συμπληρωματικά σχετικά με το λογικό και το παράλογο, δανείζονται πρακτικές και διευρύνουν τον ορίζοντα της περιπλάνησής μου.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Τα σχέδιά μου σε γενικές γραμμές ακολουθούν το στίχο «luck is when opportunity meets with preparation».
Αγγελική Μπόζου - «Manna Fortuna-will make your dreams come true»
Στο δωμάτιο 419 παρουσιάζω την performance με τίτλο «Manna Fortuna-will make your dreams come true». Πρόκειται για μία διαδραστική video-performance που δημιουργήθηκε για να ερευνήσει το πηγαίο ενδιαφέρον του ανθρώπου για τα όνειρα και την ερμηνεία τους. Είναι μια παράσταση εικόνας και ήχου που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και στην ενεργή συμμετοχή του κοινού, χωρίς την εμπλοκή του οποίου η διαδικασία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.
Ο χώρος του δωματίου ενός ξενοδοχείου είναι ο πλέον κατάλληλος για τη δημιουργία της ατμόσφαιρας που χρειάζομαι για την παρουσίαση αυτή. Ο ελεγχόμενος φωτισμός, οι μικρές διαστάσεις του δωματίου, η αίσθηση του προσωρινού που μας υπαγορεύει η συνθήκη του χώρου του ξενοδοχείου καθώς επίσης και το ότι εκεί μπορούμε να κοιμηθούμε και να ονειρευτούμε είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που βοηθούν τον θεατή να νιώσει ασφαλής και να διηγηθεί το όνειρό του στη Manna Fortuna.
Οι επισκέπτες μπαίνοντας στο δωμάτιο έχουν την επιλογή είτε να παρακολουθήσουν την προβολή του ονείρου κάποιου άλλου είτε να συμμετάσχουν και οι ίδιοι και να αφηγηθούν το δικό τους όνειρο. Την ίδια στιγμή ο αφηγηματικός λόγος μετατρέπεται σε εικόνα που συνοδεύεται από μελωδίες και ήχους της μουσικού Βάλης Ιωάννου.
Αυτό που με απασχολεί στη δουλειά μου και που ερευνώ μέσω των performance που πραγματοποιώ είναι ο αυτοσχεδιασμός και η δημιουργία εικαστικών έργων ενώπιον του κοινού.
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει κι άλλες παρουσιάσεις με τίτλο «Manna Fortuna», κοινό στοιχείο των οποίων είναι ο αυτοσχεδιασμός και η διάδραση. Στη συγκεκριμένη δουλειά είναι η πρώτη φορά που η αφετηρία της όλης διαδικασίας βρίσκεται στα χέρια του θεατή. Με τη δική του απόφαση να διηγηθεί το όνειρό του ενεργοποιείται όλος ο μηχανισμός και, ως ερμηνευτής πια και ο ίδιος ο θεατής, συντονίζεται με την εικόνα και τον ήχο για τη δημιουργία ενός αυθόρμητου αλλά ολοκληρωμένου έργου.
Εδώ και πέντε μήνες μοιράζομαι τον προσωπικό μου χώρο, καθώς και τον ίδιο μου τον εαυτό, το σώμα μου και τον ύπνο μου με το πρώτο μου μωρό. Καθώς ο ύπνος δεν είναι συνεχόμενος, τα όνειρα που μπορώ να θυμάμαι είναι πάρα πολλά και έντονα.
Η ενασχόληση μου με τα δικά μου όνειρα, η καταγραφή και η επεξεργασία τους ήταν η αφορμή για τη συγκεκριμένη performance αλλά και για άλλα εικαστικά projects που έχω πραγματοποιήσει στο παρελθόν. Οπότε αυτός ο καταιγισμός ονείρων είναι για μένα ένα ευχάριστο γεγονός!
Τα όνειρά μου είναι πάντα καλοδεχούμενα όσο φορτισμένα και ανήσυχα κι αν μοιάζουν. Για μένα ο ύπνος είναι μια κατάσταση που μπορώ να δημιουργώ. Εμπνέομαι από τα όνειρα και πολλές φορές με οδηγούν δίνοντας μου στοιχεία για τον εαυτό μου και την τέχνη μου.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Βρίσκομαι στη διαδικασία δημιουργίας μιας θεατρικής παράστασης στην οποία θα χρησιμοποιώ τα ίδια μέσα και υλικά, δηλαδή την αποσπασματική προβολή, τη ζωγραφική, τον αυτοσχεδιασμό, τον ήχο και τη διάδραση.
Βάλια Παπαστάμου - «Lies will flow from my lips»
Στο δωμάτιο 411 εισέρχεσαι μέσω της σημείωσης «Lies will flow from my lips». Η πρόταση αυτή ανασύρεται από το «A Room of One’s Own» της Βιρτζίνια Γουλφ και οργανώνει το σύνολο των έργων μέσα από το ερώτημα του «ψεύδους» τους. Για παράδειγμα, στο έργο Εγχειρίδια Υπνοπαιδείας: Ονειροκρίτης για Αρχιτέκτονες παρουσιάζεται μια σειρά επιτυχημένων αρχιτεκτονικών προτύπων προς αντιγραφή που σκοπεύουν «να απαλλάξουν από το άγχος της καταναγκαστικής καινοτομίας».
Επίσης, στο έργο Unspoken Words, οι λέξεις του γραπτού κειμένου αφαιρούνται και κάθε μία τοποθετείται στον ελάχιστο λεκτικό χώρο της κάψουλας ώστε αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί, να μπορεί πλέον να καταπωθεί. Από την απόσπαση του γραπτού λόγου από το χαρτί στην αδυναμία λειτουργίας του μέτρου έως τις κενές ετικέτες των τιμών και τη μετάθεση των οπτικών εργαλείων (όπως ο μεγεθυντικός φακός και ο φακός επαφής), τα παραγόμενα ίχνη λειτουργούν ως ελάχιστες σημάνσεις του χώρου.
Αυτό το στοιχείο αποτελεί έναν κοινό τόπο στην εικαστική έως τώρα πρακτική μου. Τα έργα μου συγκροτούν ενότητες και μπορούν να ειδωθούν ως ενδιάμεσα σημεία - μικρά θραύσματα που αποκτούν νόημα μέσα από τη χωρική τους σχέση. Η κίνηση στο χώρο αποτελεί την προϋπόθεση για τη συνάντηση με αυτά.
Οι δικοί μου πιο προσωπικοί χώροι δεν είναι σταθεροί. Βρίσκονται κάθε φορά στις συναντήσεις με οικείους ανθρώπους, στις λέξεις που ανακαλύπτω διαβάζοντας, στις καθημερινές διαδρομές, όπως για παράδειγμα αυτή που ακολουθώ περπατώντας από το σπίτι μου στην Καλλιθέα έως το εργαστήριο μου στην ΑΣΚΤ. Αλλά και σε ήχους και σε προσωπικές παύσεις. Αυτός ο καθημερινός ρυθμός παράγει «σημεία» τα οποία λειτουργούν όπως τα ίχνη των έργων: ως ενδείξεις στις οποίες η αίσθηση της οικειότητας παράγεται από μια επιθυμία για την παραμονή ή τη μετάβαση από τη μία στην άλλη.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Ως τελειόφοιτη του Μεταπτυχιακού Προγράμματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών θα συμμετέχω στην έκθεση αποφοίτων του 12ου κύκλου σπουδών, στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους.
Rooms 2017
Ξενοδοχείο St George Lycabettus, Δεξαμενή, Κολωνάκι.
Μέχρι 5/2, Δευτ.-Παρ. 16.00-22.00, Σάβ.-Κυρ. 12.00-22.00.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Μαρία Αρβανίτη, Αμαλία Βεκρή, Κατερίνα Βέλλιου, Αθανάσιος Γάτος, Θάλεια Γκατζούλη, Νίκη Γκουλέμα, Ειρήνη Γεωργοπούλου, Lea Culetto, Μαρίνα Γκενάντιεβα, Έρη Δημητριάδη - Ρενάτα Μεθενίτη, Μαρία Ζαχαρογιάννη, Μαίρη Θηβαίου, Μυρτώ Κόλλια, Κωνσταντίνος Κωτσής, Ελίζα Μοσχοπούλου, Αγγελική Μπόζου, Βάλια Παπαστάμου, Nicolas Paradiselo, Χαρά Πρωτόπαπα και Μαρία Τζανάκου, μετά από πρόσκληση των επιμελητών Εμμανουέλας Ανδριανάκη, Εύας Βασλαματζή, Δόμνας Γούναρη, Δηούς Καγγελάρη, Νάσιας Καλαμάκη, Ισαβέλλας Κλαδάκη, Πέτρου Κοσμά, Γιώτας Κωνσταντάτου, Αρετής Λεοπούλου, Χριστόφορου Μαρίνου, Κυβέλης Μαυροκορδοπούλου, Θούλης Μισιρλόγλου, Εύης Μπανιωτοπούλου, Αλέξιου Παπαζαχαρία, Αντιγόνης Πογιατζή, Χάρη Σαββόπουλου, Φαίης Τζανετουλάκου, Λίνας Τσίκουτα, Ελένης Τσοποτού, Σοφίας Χρυσαφοπούλου.
Κρατάει χρόνια, κιόλας 17, η πρωτοβουλία της γκαλερί Kappatos να προσκαλεί επιμελητές και νέους καλλιτέχνες να αναπτύξουν την εικαστική προβληματική τους στα δωμάτια ενός ξενοδοχείου. Τι μας φέρνουν λοιπόν φέτος στα «Rooms»; Τι ιδέες ξεδιπλώνονται στον τέταρτο όροφο του St George Lycabettus Hotel και τι δυναμικό μας συστήνουν; Ανηφορίσαμε στη Δεξαμενή και ζητήσαμε από έξι συμμετέχοντες να μας βάλουν οι ίδιοι στα δωμάτιά τους στο κεντρικό ξενοδοχείο αλλά και στον προσωπικό τους χώρο και τις αναζητήσεις τους.
Αμαλία Βεκρή - «Room for one, tea for two, a studio visit»
Στο δωμάτιο 407 παρουσιάζω μια σειρά από πρόσφατα έργα τα οποία δεν έχουν ακριβώς την ίδια θεματική, καθώς η ιδέα ήταν να αναπαραστἠσω μια φανταστική εκδοχή του ατελιέ μου, του χώρου στον οποίο εργάζομαι και στον οποίον ο επιμελητής Αλέξιος Παπαζαχαρίας με επισκέπτεται για να πιούμε τσάι και να δει δουλειά μου.
Τα έργα αυτά θα τα χώριζα σε τρεις ενότητες, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους και έχουν πολλά κοινά. Αποτελούνται από κολάζ, ζωγραφική, κατασκευές και ένα βίντεο.
Σε όλα μου τα έργα υπάρχει η αναζήτηση της γυναικείας ταυτότητας και αναπαράστασης, κάτι που είναι πιο έντονο σε δύο από τα πιο αφαιρετικά κολάζ που παρουσιάζω, όπου μελετώντας διάφορους μύθους σχετικά με την εικόνα της γυναίκας-μάγισσας μέσα στην ιστορία, δημιούργησα μια δική μου σύγχρονη εκδοχή αντλώντας έμπνευση από παλιότερες εξιστορήσεις.
Ο ερωτισμός, η ποπ κουλτούρα, η αναπόληση της παιδικότητας, αλλά και το χάος που μας περιβάλλει ως ανθρώπους αυτής της εποχής, σε συνδυασμό με τις ατελείωτες πληροφορίες που δεχόμαστε από το Διαδίκτυο είναι επίσης κεντρικά στοιχεία της δουλειάς μου.
Πολλές φορές θα μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον ιστορίες και κοινότυπες εικόνες από το Ίντερνετ στις οποίες θα προσπαθήσω να τους δώσω μιαν άλλη διάσταση, αλλά και διάφορες ειδήσεις-καταστροφολογίες που έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα.
Σε ένα από τα ασπρόμαυρα κολάζ μου, το οποίο δανείζεται τον τίτλο του από το ποίημα του Ρεμπώ «Ancient animals», η σκέψη μου ήταν στην τέχνη των σπηλαίων και ειδικότερα οι τοιχογραφίες στο σπήλαιο Σωβέ, αλλά και οι προειδοποιήσεις των επιστημόνων για τη γρήγορη εξαφάνιση των ζώων τα τελευταία χρόνια, λόγω της καταστροφής του φυσικού τους περιβάλλοντος, της υπεραλιείας κλπ. Ζώα όπως ο ελέφαντας και η μαϊμού, που έχω χρησιμοποιήσει σε αυτό το έργο, είναι προς εξαφάνιση, κάτι που με έκανε να σκεφτώ πόσο έχει αλλάξει η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του.
Ο πραγματικός χώρος όπου ζω και εργάζομαι έχει κάποια κοινά με το δωμάτιο της έκθεσης, με την έννοια ότι είναι αρκετά γεμάτος. Δεν θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα τακτοποιημένος, μάλλον το αντίθετο, όμως νιώθω άνετα και δημιουργικά μέσα σε αυτόν.
Με εμπνέει να έχω τα πράγματα που μου αρέσουν απλωμένα, καθώς έτσι μου έρχονται και ιδέες για έργα. Είναι πολύ φωτεινός, στο κέντρο της πόλης, ακούγεται η κίνηση του δρόμου, κάτι το οποίο με ευχαριστεί ιδιαίτερα καθώς έχω μεγαλώσει σε ήσυχη γειτονιά και αυτό ποτέ δεν μου άρεσε και τόσο.
Γενικώς με ικανοποιεί να συλλέγω πράγματα που μου κάνουν εντύπωση, όπως διάφορα κεραμεικά και αγαλματίδια που βρίσκω κυρίως σε παλαιοπωλεία και παζάρια ή διάφορα περίεργα χαρτιά, κάρτες κλπ.
Από μικρή ηλικία έφτιαχνα πράγματα και ζωγράφιζα, οπότε κάπως έτσι θεωρώ πως αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη. Μέτα το σχολείο πήγα για έναν χρόνο στην Φιλοσοφική Σχολή του Ρεθύμνου, όμως δεν μου πολυάρεσε και έτσι αποφάσισα να τα παρατήσω και να γραφτώ στην σχολή Βακαλό. Αφού τελείωσα, συνέχισα τις σπουδές μου στο Central Saint Martin’s στο Λονδίνο.
Τα μελλοντικά μου σχέδια; Κάποιες ομαδικές εκθέσεις στις οποίες συμμετέχω τους επόμενους μήνες και επίσης η δημιουργία του πέμπτου τεύχους του φανζίν «Asthenia» που εκδίδω, το οποίο κάθε φορά συνοδεύεται από μια έκθεση με τα έργα του τεύχους.
Αθανάσιος Γάτος - «Ηeaven Ιsland»
Στη φωτογραφική εγκατάσταση με τίτλο «Ηeaven Ιsland» στο δωμάτιο 401, σε επιμέλεια της Κυβέλης Μαυροκορδοπούλου, η αρχική σκέψη ήταν να διατηρήσουμε την έννοια και λειτουργία του δωματίου ξενοδοχείου ως χώρο ανάπαυσης και ξεκούρασης και να αναμείξουμε την εικαστική δουλειά με τέτοιον τρόπο που να εισέρχεται οργανικά στον χώρο χωρίς να επιβάλλεται στον επισκέπτη μονομιάς, αλλά να του προκαλεί το συναίσθημα να ανακαλύψει σταδιακά τι συμβαίνει γύρω του.
Δεν υπήρχε η διάθεση να αδειάσουμε και να μεταμορφώσουμε το δωμάτιο σε ένα καθαρό white cube μιας γκαλερί. Ίσα ίσα, η πρόκληση του χώρου και της ιδιότητάς του δημιούργησε έναν διάλογο με τα έργα.
Τα μέσα που χρησιμοποιώ είναι η φωτογραφία και το βίντεο, με βασικό μέρος της δουλειάς τον τρόπο με τον οποίο η εικόνα πλαστικά υπάρχει στον χώρο και την σχέση που δημιουργεί με τον θεατή, και όχι το περιεχόμενο της εικόνας και μόνο αυτό.
Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένας χώρος τύπου relaxation and meditation space, σαν ένα εκθεσιακό περίπτερο ταξιδιωτικού πρακτορείου όπου ξεπουλιέται η ιδέα-εικόνα του παραδείσου, της Αρκαδίας ή, όπως αλλιώς έχει ονοματιστεί, ως ένα εμπορικό προϊόν, μέσα από την κλισέ εξωτική εικόνα. Μια εικόνα υπέρ-αντικείμενο πόθου, που εμφανίζεται και υπάρχει πλέον σχεδόν σε κάθε μορφής οθόνης, στα media, στη βιομηχανία της διαφήμισης του δυτικού κόσμου και καταλήγει εντέλει να λανσάρεται ως μια νέα πρόταση για την οπτικοποίηση του παραδείσου.
Ο χώρος θα έλεγα είναι κάτι το κατασκευασμένο. Ουσιαστικά δεν έχει πραγματικά όρια. Εμείς τον φορτίζουμε με ιδιότητες και λειτουργίες κι επομένως αποκτά σύνορα, είναι απροσδιόριστος έως ότου δεχθεί εντός του «πράγματα». Ξεκινάει από το εγώ μας και καταλήγει στο άπειρον. Άρα η ιδέα του προσωπικού χώρου πιστεύω ότι είναι ένα παράγωγο όλων των παραπάνω.
Ίσως η αναζήτηση προς την ισορροπία ήταν και είναι απαραίτητη συνθήκη στη διαμόρφωση του «προσωπικού» μου χώρου. Ένας χώρος, ένα δωμάτιο που κατοικούμε, πέρα από τη χρηστικότητα και τη λειτουργία του, προορίζεται για να προσφέρει μια εμπειρία, χωρίς όμως να επιβάλλεται.
Πιστεύω στην εμπειρία που προέρχεται αυθόρμητα από την ανάγκη, την ανάγκη να βιώσεις ένα συναίσθημα, να αισθανθείς, να συναντήσεις κάτι απρόσμενο. Βέβαια οι πραγματικές ανάγκες προκύπτουν και γεννιούνται ταυτόχρονα με το βίωμα. Από τη στιγμή που επιλέγεις συνειδητά τον άνθρωπο που θες να είσαι συνεπώς επιλέγεις αυτόματα και τον τρόπο που κατοικείς, συμβιώνεις και συνυπάρχεις στο χώρο μαζί με τους υπόλοιπους.
Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει και ο Ζορζ Περέκ για παράδειγμα για τον άχρηστο χώρο, δηλαδή για ένα δωμάτιο χωρίς χρήση, στο βιβλίο του «Χωρείες χώρων» ή όπως πολύ απλά παρουσιάζεται στο βίντεο των Eames office, «Powers of Ten», η μετάβαση από την ανθρώπινη κλίμακα στο άπειρο σύμπαν και πίσω πάλι.
Το τελευταίο διάστημα ζω μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών, επομένως ο προσωπικός μου χώρος είναι κάτι που εναλλάσσεται συχνά. Συνδέομαι βέβαια αρκετά με τις πόλεις στις οποίες ζω, τις γειτονιές. Δημιουργώ διαδρομές στην πόλη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε συνεχή αλληλεπίδραση με αυτή, καθορίζει άμεσα την προσωπική μου δουλειά. Η παρατήρηση του χώρου μου δίνει κάθε φορά νέα τροφή. Μου αρέσει η έκπληξη που κρύβει κάθε φορά. Είναι κάτι που υπάρχει αρκετά στη φωτογραφική μου δουλειά.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Μόλις μετακόμισα από τις Βρυξέλλες συην Αθήνα και έχω διάθεση να παραμείνω εδώ για ένα χρονικό διάστημα με σκοπό μια καινούρια δουλειά, η οποία είναι υπό εξέλιξη. Έχει να κάνει με την εικόνα της διαφήμισης στο αστικό τοπίο και μέρος έδειξα πρόσφατα σε ομαδική έκθεση στο χώρο SNEHTA Residency, σε επιμέλεια του Laurens Otto, με τίτλο "Hallucinations of the Normal". Στις αρχές Μαρτίου θα συμμετέχω σε μια ομαδική φωτογραφίας στο Λονδίνο και πιθανώς σε κάποιο φεστιβάλ μέσα στους επόμενους μήνες. Παράλληλα, είμαι μέλος μιας ομάδας-κολλεκτίβας μαζί με δύο εικαστικούς και προτοιμάζουμε νέα δουλειά που θα παρουσιάσουμε μέσα στη χρονιά.
Ειρήνη Γεωργοπούλου - «Μικρόκοσμος»
Στο δωμάτιο 409 ουσιαστικά παρουσιάζω δύο διαφορετικά έργα, παρότι ο επιμελητής μου, ο Πέτρος Κοσμάς τα είδε σαν ένα. Έχουν να κάνουν με τη γέννηση, τη δημιουργία και τη ζωή. Η εγκατάσταση αυτή είναι ένας μικρόκοσμος. Επιλέξαμε το συγκεκριμένο δωμάτιο, που βλέπει αμφιθεατρικά όλη την Αθήνα, για να υπάρχει μια συνομιλία με τον έξω κόσμο.
Υπάρχει λοιπόν ένα φωτισμένο χαρακτικό σε πλεξιγκλάς, ένας υδάτινος κόσμος με ρουφήχτρες-κύματα, η μορφή των οποίων είναι εμπνευσμένη από τους ομόκεντρους κύκλους που μετράς σ’ ένα κομμένο κορμό δέντρου. Ο πίνακας περιβάλλεται από μια ταινία led που με το φως της ενεργοποιεί όλες τις χαράξεις. Είναι ένα έργο που τελείωσα το 2015 και έχει να κάνει με το χρόνο του κάθε ζωντανού οργανισμού και το ερώτημα «τι υπάρχει μετά».
Ο πίνακας συνομιλεί με τη γλυπτική εγκατάσταση που δημιουργήσαμε μέσα στο δωμάτιο. Αν τη δει κάποιος από πάνω μοιάζει σαν ένας χάρτης με νησιά. Τα γλυπτά φτιάχτηκαν για τη συγκεκριμένη έκθεση, αλλά αυτή η αναζήτηση ξεκίνησε από το 2012, οπότε έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο.
Είχε περάσει ένας χρόνος χωρίς να έρθω στην Ελλάδα και μου είχε λείψει πάρα πολύ. Αναζητούσα μια αίσθηση λευκού χρώματος και η σκέψη μου πήγε στις Κυκλάδες, στην κυκλαδική τέχνη, στα βράχια του Σαρακήνικου και στις Κολυμπήθρες της Πάρου. Είχα δύο έννοιες-ποιότητες στο μυαλό μου: το μάρμαρο και την αγνότητα. Επίσης, έχοντας δουλέψει στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Saatchi Gallery, είχα διαπιστώσει την ανάγκη του κοινού του να μπορεί να αγγίξει ένα έργο τέχνης.
Ήθελα να φτιάξω κάτι διαδραστικό. Ο θεατής να παίρνει μέρος και να ξαφνιάζεται. Μου αρέσει πάρα πολύ να πειραματίζομαι με υλικά που δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν. Δημιούργησα λοιπόν αυτές τις οργανικές μορφές που ενώ νομίζεις πώς μπορείς να τις ζουλήξεις, στην πραγματικότητα είναι στέρεες και δεν αντιδρούν στο άγγιγμά σου. Τα υλικά που χρησιμοποιώ (αλάτι, γύψος και ύφασμα λίκρα το οποίο παρασκευάζεται από πετρέλαιο) τα παρέχει η γη ή υπάρχουν και στο σώμα μας.
Εδώ και ένα χρόνο έχω μετακομίσει στον Καρέα. Επέλεξα το σπίτι με το που το είδα, επειδή ήταν πάρα πολύ φωτεινό. Ένιωσα ότι μπορούσα να αναπνεύσω. Το αγαπημένο μου δωμάτιο είναι το σαλόνι, βλέπει όλη την Αθήνα. Εδώ διαβάζω, εδώ κρατώ σημειώσεις για το πώς θα ξεκινήσω ένα νέο πρότζεκτ. Ο χώρος είναι λίγο άδειος ακόμα, αλλά είναι το ησυχαστήριό μου.
Νομίζω ότι αυτό το σπίτι είναι λίγο των άκρων: από τη μία έχει όλο αυτό το φως που με ηρεμεί κι από την άλλη εκκωφαντικό θόρυβο γιατί είναι πάνω στην Κατεχάκη. Αυτές είναι ποιότητες που έχω κι εγώ, γιατί μπορεί να βγάζω μία ηρεμία σ’ αυτόν που με βλέπει, όμως μέσα μου υπάρχει μία δυνατή φωνή. Μια δυνατή φωνή που δεν μπορώ να προσδιορίσω σε τι θα βγει, μια φωνή που αγανακτεί αλλά θέλει και να εκφραστεί.
Αγανακτώ με την αδικία και με την κατάσταση αυτή τη στιγμή γύρω μας. Δούλεψα για ένα διάστημα με πρόσφυγες σε προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης, μια απίστευτη εμπειρία που άλλαξε πολύ τον τρόπο σκέψης μου. Όταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν ένα τόσο δύσκολο το ταξίδι, κουβαλώντας, αλλά και χάνοντας στη διαδρομή παιδιά, και ωστόσο να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή. Η δύναμη που βλέπεις στα μάτια τους είναι απίστευτη. Με έκαναν να σταματήσω να βλέπω τις προτεραιότητές μου και να κοιτάξω τον άνθρωπο δίπλα μου.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Με ενδιαφέρει η εικαστική εκπαίδευση και θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω με παιδιά και ενήλικες ελπίζοντας ότι αυτό θα προσφέρει χαρά και ανακούφιση. Επίσης, να συνεχίσω τη σειρά έργων μου που έχει να κάνει με τη γέννηση, τη δημιουργία και τη ζωή δουλεύοντας με περισσότερα υλικά και να δημιουργήσω έναν ακόμα εντονότερο διάλογο με τη γη και το φως.
Μετά τα Rooms στο ξενοδοχείο St George Lycabettus, θα συμμετέχω και στην έκθεση Rooms 2017+ στη γκαλερί Kappatos, κατά πιθανότητα με ένα μεγάλο ζωγραφικό έργο με επαναλαμβανόμενα μοτίβα (τελείες και κυματοειδείς γραμμές) και ένα γλυπτό.
Θάλεια Γκατζούλη – «Βίος ή βιός;»
Η ιδέα για το έργο μου στο δωμάτιο 413 προέκυψε από τη διαπίστωση ότι η γλώσσα «σκέφτεται» και αποδίδει την ουσία και με την αλλαγή του τόνου εκμαιεύει ένα γνώρισμα που είναι λανθάνον μέσα στη λέξη. Ο βίος λοιπόν, ο τρόπος ζωής, ιδίως με την καθαρότερη μορφή του, τη σκέψη και τον χρόνο, συμπορεύεται με το βιός, τα υλικά αντικείμενα της πράξης και της δημιουργίας και την επιθυμία της απόκτησης. Ο βίος που γίνεται βιός και το βιός που γίνεται βίος.
Η εγκατάσταση αποτελείται από τρεις ενότητες: μια «βαριά» σύνθεση με παλέτες μεταφοράς που διαγράφουν μια πορεία, ένα σεντόνι ως μια κάθετη οθόνη προβολής των εμπειριών, αλλά και ένα μεταβατικό μέσο προς τη ζωή και τον θάνατο και τέλος ένα κουτί που παίρνει τη θέση μνημείου.
Συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι και οι δύο επιλογές που έκανα στη ζωή μου (ιατρική, εικαστικά) με οδήγησαν σε ένα εργαστήριο, διαφορετικό κάθε φορά αλλά ουσιαστικά όχι και τόσο. Τα δύο εργαστήρια μέσα στα οποία ζω λειτουργούν συμπληρωματικά σχετικά με το λογικό και το παράλογο, δανείζονται πρακτικές και διευρύνουν τον ορίζοντα της περιπλάνησής μου.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Τα σχέδιά μου σε γενικές γραμμές ακολουθούν το στίχο «luck is when opportunity meets with preparation».
Αγγελική Μπόζου - «Manna Fortuna-will make your dreams come true»
Στο δωμάτιο 419 παρουσιάζω την performance με τίτλο «Manna Fortuna-will make your dreams come true». Πρόκειται για μία διαδραστική video-performance που δημιουργήθηκε για να ερευνήσει το πηγαίο ενδιαφέρον του ανθρώπου για τα όνειρα και την ερμηνεία τους. Είναι μια παράσταση εικόνας και ήχου που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και στην ενεργή συμμετοχή του κοινού, χωρίς την εμπλοκή του οποίου η διαδικασία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.
Ο χώρος του δωματίου ενός ξενοδοχείου είναι ο πλέον κατάλληλος για τη δημιουργία της ατμόσφαιρας που χρειάζομαι για την παρουσίαση αυτή. Ο ελεγχόμενος φωτισμός, οι μικρές διαστάσεις του δωματίου, η αίσθηση του προσωρινού που μας υπαγορεύει η συνθήκη του χώρου του ξενοδοχείου καθώς επίσης και το ότι εκεί μπορούμε να κοιμηθούμε και να ονειρευτούμε είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που βοηθούν τον θεατή να νιώσει ασφαλής και να διηγηθεί το όνειρό του στη Manna Fortuna.
Οι επισκέπτες μπαίνοντας στο δωμάτιο έχουν την επιλογή είτε να παρακολουθήσουν την προβολή του ονείρου κάποιου άλλου είτε να συμμετάσχουν και οι ίδιοι και να αφηγηθούν το δικό τους όνειρο. Την ίδια στιγμή ο αφηγηματικός λόγος μετατρέπεται σε εικόνα που συνοδεύεται από μελωδίες και ήχους της μουσικού Βάλης Ιωάννου.
Αυτό που με απασχολεί στη δουλειά μου και που ερευνώ μέσω των performance που πραγματοποιώ είναι ο αυτοσχεδιασμός και η δημιουργία εικαστικών έργων ενώπιον του κοινού.
Στο παρελθόν έχουν υπάρξει κι άλλες παρουσιάσεις με τίτλο «Manna Fortuna», κοινό στοιχείο των οποίων είναι ο αυτοσχεδιασμός και η διάδραση. Στη συγκεκριμένη δουλειά είναι η πρώτη φορά που η αφετηρία της όλης διαδικασίας βρίσκεται στα χέρια του θεατή. Με τη δική του απόφαση να διηγηθεί το όνειρό του ενεργοποιείται όλος ο μηχανισμός και, ως ερμηνευτής πια και ο ίδιος ο θεατής, συντονίζεται με την εικόνα και τον ήχο για τη δημιουργία ενός αυθόρμητου αλλά ολοκληρωμένου έργου.
Εδώ και πέντε μήνες μοιράζομαι τον προσωπικό μου χώρο, καθώς και τον ίδιο μου τον εαυτό, το σώμα μου και τον ύπνο μου με το πρώτο μου μωρό. Καθώς ο ύπνος δεν είναι συνεχόμενος, τα όνειρα που μπορώ να θυμάμαι είναι πάρα πολλά και έντονα.
Η ενασχόληση μου με τα δικά μου όνειρα, η καταγραφή και η επεξεργασία τους ήταν η αφορμή για τη συγκεκριμένη performance αλλά και για άλλα εικαστικά projects που έχω πραγματοποιήσει στο παρελθόν. Οπότε αυτός ο καταιγισμός ονείρων είναι για μένα ένα ευχάριστο γεγονός!
Τα όνειρά μου είναι πάντα καλοδεχούμενα όσο φορτισμένα και ανήσυχα κι αν μοιάζουν. Για μένα ο ύπνος είναι μια κατάσταση που μπορώ να δημιουργώ. Εμπνέομαι από τα όνειρα και πολλές φορές με οδηγούν δίνοντας μου στοιχεία για τον εαυτό μου και την τέχνη μου.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Βρίσκομαι στη διαδικασία δημιουργίας μιας θεατρικής παράστασης στην οποία θα χρησιμοποιώ τα ίδια μέσα και υλικά, δηλαδή την αποσπασματική προβολή, τη ζωγραφική, τον αυτοσχεδιασμό, τον ήχο και τη διάδραση.
Βάλια Παπαστάμου - «Lies will flow from my lips»
Στο δωμάτιο 411 εισέρχεσαι μέσω της σημείωσης «Lies will flow from my lips». Η πρόταση αυτή ανασύρεται από το «A Room of One’s Own» της Βιρτζίνια Γουλφ και οργανώνει το σύνολο των έργων μέσα από το ερώτημα του «ψεύδους» τους. Για παράδειγμα, στο έργο Εγχειρίδια Υπνοπαιδείας: Ονειροκρίτης για Αρχιτέκτονες παρουσιάζεται μια σειρά επιτυχημένων αρχιτεκτονικών προτύπων προς αντιγραφή που σκοπεύουν «να απαλλάξουν από το άγχος της καταναγκαστικής καινοτομίας».
Επίσης, στο έργο Unspoken Words, οι λέξεις του γραπτού κειμένου αφαιρούνται και κάθε μία τοποθετείται στον ελάχιστο λεκτικό χώρο της κάψουλας ώστε αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί, να μπορεί πλέον να καταπωθεί. Από την απόσπαση του γραπτού λόγου από το χαρτί στην αδυναμία λειτουργίας του μέτρου έως τις κενές ετικέτες των τιμών και τη μετάθεση των οπτικών εργαλείων (όπως ο μεγεθυντικός φακός και ο φακός επαφής), τα παραγόμενα ίχνη λειτουργούν ως ελάχιστες σημάνσεις του χώρου.
Αυτό το στοιχείο αποτελεί έναν κοινό τόπο στην εικαστική έως τώρα πρακτική μου. Τα έργα μου συγκροτούν ενότητες και μπορούν να ειδωθούν ως ενδιάμεσα σημεία - μικρά θραύσματα που αποκτούν νόημα μέσα από τη χωρική τους σχέση. Η κίνηση στο χώρο αποτελεί την προϋπόθεση για τη συνάντηση με αυτά.
Οι δικοί μου πιο προσωπικοί χώροι δεν είναι σταθεροί. Βρίσκονται κάθε φορά στις συναντήσεις με οικείους ανθρώπους, στις λέξεις που ανακαλύπτω διαβάζοντας, στις καθημερινές διαδρομές, όπως για παράδειγμα αυτή που ακολουθώ περπατώντας από το σπίτι μου στην Καλλιθέα έως το εργαστήριο μου στην ΑΣΚΤ. Αλλά και σε ήχους και σε προσωπικές παύσεις. Αυτός ο καθημερινός ρυθμός παράγει «σημεία» τα οποία λειτουργούν όπως τα ίχνη των έργων: ως ενδείξεις στις οποίες η αίσθηση της οικειότητας παράγεται από μια επιθυμία για την παραμονή ή τη μετάβαση από τη μία στην άλλη.
Τα επόμενα σχέδιά μου; Ως τελειόφοιτη του Μεταπτυχιακού Προγράμματος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών θα συμμετέχω στην έκθεση αποφοίτων του 12ου κύκλου σπουδών, στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους.
Rooms 2017
Ξενοδοχείο St George Lycabettus, Δεξαμενή, Κολωνάκι.
Μέχρι 5/2, Δευτ.-Παρ. 16.00-22.00, Σάβ.-Κυρ. 12.00-22.00.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Μαρία Αρβανίτη, Αμαλία Βεκρή, Κατερίνα Βέλλιου, Αθανάσιος Γάτος, Θάλεια Γκατζούλη, Νίκη Γκουλέμα, Ειρήνη Γεωργοπούλου, Lea Culetto, Μαρίνα Γκενάντιεβα, Έρη Δημητριάδη - Ρενάτα Μεθενίτη, Μαρία Ζαχαρογιάννη, Μαίρη Θηβαίου, Μυρτώ Κόλλια, Κωνσταντίνος Κωτσής, Ελίζα Μοσχοπούλου, Αγγελική Μπόζου, Βάλια Παπαστάμου, Nicolas Paradiselo, Χαρά Πρωτόπαπα και Μαρία Τζανάκου, μετά από πρόσκληση των επιμελητών Εμμανουέλας Ανδριανάκη, Εύας Βασλαματζή, Δόμνας Γούναρη, Δηούς Καγγελάρη, Νάσιας Καλαμάκη, Ισαβέλλας Κλαδάκη, Πέτρου Κοσμά, Γιώτας Κωνσταντάτου, Αρετής Λεοπούλου, Χριστόφορου Μαρίνου, Κυβέλης Μαυροκορδοπούλου, Θούλης Μισιρλόγλου, Εύης Μπανιωτοπούλου, Αλέξιου Παπαζαχαρία, Αντιγόνης Πογιατζή, Χάρη Σαββόπουλου, Φαίης Τζανετουλάκου, Λίνας Τσίκουτα, Ελένης Τσοποτού, Σοφίας Χρυσαφοπούλου.
